MotionTeam

Μεταξύ άλλων ανέφερε: «Σημαντικό σταθμό στον πνευματικό βίο της Θεσσαλονίκης αποτελεί η ίδρυση του πρώτου ελληνικού τυπογραφείου από τον Μιλτιάδη Γκαρπολά. (...)

Ιδιαίτερο σταθμό στην πνευματική ζωή της Θεσσαλονίκης αποτελεί η έκδοση του περιοδικού "Μακεδονικές Ημέρες" το 1932 και η δημιουργία του πνευματικού κύκλου που δημιουργείται γύρω του. (...)

Ο πόλεμος, η Κατοχή και ο Εμφύλιος είχαν σημαντική επίδραση, όπως είναι φυσικό, στους δημιουργούς και το έργο τους. Στη Θεσσαλονίκη, εκδίδεται το φοιτητικό περιοδικό "Ξεκίνημα" από τον Εκπολιτιστικό Ομιλο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ψυχή του οποίου ήταν η ΕΠΟΝ (...)

Στους σκληρούς καιρούς της εμφυλιακής και της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου, οι δύο βασικές αστικές τάσεις εκφράστηκαν μέσα από τα περιοδικά "Κοχλίας" και "Μορφές" (...)

Το 1955 εκδίδεται για πρώτη φορά το μακροβιότερο λογοτεχνικό περιοδικό της Θεσσαλονίκης, η "Νέα Πορεία", που κυκλοφορεί έως το 2009, με 626 τεύχη, που δίνει μεγαλύτερη σημασία στην κριτική του βιβλίου και στις κριτικές καμπάνιες. (...)

Η "Διαγώνιος", λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό περιοδικό, διανύει τέσσερις δεκαετίες, που ξεκινάει ως όργανο μιας ομάδας νέων (...)

Σημαντική θέση ανάμεσα στα λογοτεχνικά έντυπα έχει και η "Κριτική" του Μανόλη Αναγνωστάκη, που εκδίδεται από το 1959 έως το 1961. Εκεί δημοσιεύονται άρθρα για λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά θέματα με κοινωνικό και ιδεολογικό προβληματισμό. Συνεργάζονται τα μέλη της παλιάς φρουράς του "Ξεκινήματος" (...)

Στη διάρκεια της δικτατορίας των Συνταγματαρχών οι περισσότεροι λογοτέχνες σιωπούν, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που διώκονται και χάνουν τις δουλειές τους. Την περίοδο 1971-1972, μέσα στη δικτατορία, εκδίδεται το περιοδικό "Τραμ", που αποτελεί βήμα νέων συγγραφέων που διώχθηκε και παύθηκε από τη Χούντα με το νόμο "Περί Τύπου" (...)

Την ίδια περίοδο, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 με αρχές του '80 Θεσσαλονικείς συγγραφείς εμφανίζονται και γίνονται όλο και περισσότερο γνωστοί στη σκηνή της πρωτεύουσας, σε περιοδικά, σε εκδόσεις, σε εφημερίδες, στην τηλεόραση. (...)

Οπως στην μεταπολεμική ποίηση, έτσι και η πεζογραφία των δεκαετιών μέχρι τουλάχιστον το 1980, φέρει έντονο το στίγμα των βιωμάτων της δεκαετίας του 1940. Σιγά-σιγά, εμφανίστηκαν αξιόλογα κείμενα για τη μετεμφυλιακή περίοδο και την Χούντα. (...)

Σήμερα, στη Θεσσαλονίκη ζουν και δημιουργούν πολλοί λογοτέχνες. Συναντιούνται, συζητούν και ανταλλάσσουν απόψεις για την τέχνη και την κοινωνική ζωή. Μελετούν την τοπική λογοτεχνία και αναπτύσσουν έναν αξιόλογο "διάλογο" με την παλιότερη και τη σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή. Η δραστηριότητά τους θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο πολλών εκδηλώσεων σαν τη σημερινή (...)

Οι φωνές των λογοτεχνών της πόλης είναι ηχηρές και ταξιδεύουν σε ποικίλα μονοπάτια: την ποίηση, το ιστορικό μυθιστόρημα, το παιδικό και εφηβικό βιβλίο, το διήγημα, το μύθο και το σύγχρονο προβληματισμό. Σε κάθε προσπάθεια, επιβεβαιώνεται πως το λογοτεχνικό έργο γεννιέται μέσα στην κοινωνία, δέχεται την επίδρασή της και είναι δυνατό να την αλλάξει. Η επιδραστική δύναμη της λογοτεχνίας και της τέχνης, γενικότερα, ανοίγει δρόμους που μπορεί ο λογοτέχνης να μην είχε φανταστεί, αλλά αξίζει να τους γνωρίσει. Αλλωστε, όπως παρατηρεί ο Μπρεχτ, η τέχνη δεν είναι ένας τόπος μακαριότητας, ούτε για τους καλλιτέχνες ούτε για τους θεατές. Αντίθετα, είναι ένας τόπος παρουσίασης ιδεών, κοινωνικών καταστάσεων και συμπεριφορών. Γι' αυτό ακριβώς πρέπει "σαν φακός να μεγεθύνει", να αντανακλά την ιδεολογική διαπάλη που συντελείται και να καταδεικνύει τον ορίζοντα των πράξεων του μέλλοντος στον οποίο έχει χρέος να φτάσει η ανθρωπότητα».