Eurokinissi

Μια ακόμα ηχηρή αρνητική απάντηση στα ερωτήματα αυτά έρχεται να δώσει η στάση του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ακόμα «εμβληματικό» νομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ, τον «αναπτυξιακό» νόμο. Η σύμπλευση για μια ακόμα φορά «έβγαλε μάτι», εξηγώντας και γιατί επιστρατεύτηκαν η «πολακιάδα» και οι «φουρθιωτιάδες», μπας και στηθούν οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές.

Η «κριτική» του εισηγητή του ΣΥΡΙΖΑ στο νομοσχέδιο αυτό ήταν αποκαλυπτική. Δείχνοντας το τι έχει να περιμένει ο λαός από το «νέο διαφορετικό αναπτυξιακό υπόδειγμα» που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο εισηγητής του παρουσίασε ως τέτοιο το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο που είχε φέρει η κυβέρνησή του το 2016 και κωδικοποιώντας τα «νέα» στοιχεία που αυτός εισήγαγε σημείωσε πως αυτά είναι:

-- Οτι «υιοθέτησε τη λογική των διαφορετικών καθεστώτων, ώστε να μπορεί η πολιτεία να στρέφει τους πόρους της σε εκείνες τις κατευθύνσεις, κατά το δοκούν, όπου ήταν αποδεδειγμένο ότι υπήρχε πραγματικό μέλλον και δυναμική στην εθνική οικονομία» αλλά περιορισμένη διαθεσιμότητα κεφαλαίων.

-- Οτι «επέλεξε να μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος των ενισχύσεων προς τις μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις, με τη μορφή όμως όχι των grants αλλά των φοροαπαλλαγών, ενισχύοντας ουσιαστικά την έντιμη επιχειρηματικότητα».

Ο εισηγητής αναγνώρισε στην κυβέρνηση πως «ο σημερινός νόμος διατηρεί τις δύο πρώτες καινοτομίες του νόμου του ΣΥΡΙΖΑ», σε ό,τι αφορά το μοίρασμα των άνω των 11 δισ. που θα δοθούν στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Αλλά τι σημαίνουν αυτές οι «καινοτομίες»;

Οτι το αστικό κράτος μπορεί να κάνει ακόμα πιο «στοχευμένες» και «γενναιόδωρες» παρεμβάσεις στήριξης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, στους τομείς και κλάδους που ιεραρχεί η αστική τάξη και όπου «κονταροχτυπιούνται» με τους ανταγωνιστές.

Τίποτα το «καινοτόμο» και νέο δεν σημαίνουν όμως όλα αυτά για τον λαό, αντίθετα σηματοδοτούν ακάθεκτη τη συνέχιση της φοροληστείας και τη «δημοσιονομική ισορροπία» για τα «πακέτα» στους ομίλους, ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση, άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στις λαϊκές ανάγκες και την ικανοποίησή τους.

Η πείρα μιλάει, αφού οι διαδοχικοί «αναπτυξιακοί» νόμοι έχουν τις ίδιες προτεραιότητες και δίνουν τεράστια προνόμια και εγγυημένα κέρδη:

-- Στη «βαριά βιομηχανία» του Τουρισμού, στις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι όμως είδαν δουλειά ήλιο με ήλιο, με 14 και πάνω «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις, ΣΣΕ να ξηλώνονται, να μένουν κάθε χρόνο στο τέλος της σεζόν «επί ξύλου κρεμάμενοι».

-- Στην «απελευθέρωση» της Ενέργειας, στις επενδύσεις στις ΑΠΕ. Ο λαός όμως πλήρωσε τις προτεραιότητες αυτές με εκτίναξη της ενεργειακής φτώχειας, σάρωμα των εργατικών δικαιωμάτων και χιλιάδες απολύσεις στον κλάδο, ανυπολόγιστες περιβαλλοντικές καταστροφές, δίκτυα που με την πρώτη κακοκαιρία καταρρέουν και μεγάλους κινδύνους.

-- Στα «μεγάλα έργα», που έρχονται να «κουμπώσουν» πάνω στον στόχο της αστικής τάξης για «Ελλάδα διαμετακομιστικό κέντρο». Αυτά έγιναν όμως «προίκα» για τους επιχειρηματικούς ομίλους, με εγγυημένη κερδοφορία που πληρώνει ο λαός με διόδια και φόρους, με γενίκευση των ιδιωτικοποιήσεων, με ακόμα λιγότερους πόρους για υποδομές για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού.

-- Στη λεγόμενη «ψηφιοποίηση της οικονομίας». Ομως, αντί αυτή να οδηγεί σε λιγότερη εργασία, σε καλοπληρωμένες δουλειές, σε αυξήσεις, στο σημερινό σύστημα, στον καπιταλισμό, μεταφράστηκε σε δραστική μείωση και παράλληλα ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στο εμπόριο, στις τράπεζες, στις κρατικές υπηρεσίες, και παράλληλα σε τεράστιο βάρος για τις μικρές επιχειρήσεις, οι οποίες από χειρότερες θέσεις αντιμετωπίζουν τον εντεινόμενο ανταγωνισμό των μεγάλων ομίλων.

-- Στην προώθηση των εξαγωγών, ιδιαίτερα του αγροτοδιατροφικού τομέα. Ομως, αυτή βασίζεται στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, στο ξεκλήρισμα των φτωχών αγροτών, στην εξαγωγή των υψηλής ποιότητας προϊόντων της χώρας στο εξωτερικό, με τον λαό να μην έχει πρόσβαση σε φτηνά και ποιοτικά προϊόντα.

ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και οι λοιποί συζητάνε λοιπόν για το ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος με τον οποίο το αστικό κράτος θα ενισχύει τις προτεραιότητες του κεφαλαίου που από κοινού στηρίζουν. Το ζήτημα για τον λαό όμως είναι ότι αυτές οι προτεραιότητες είναι απέναντι στις λαϊκές ανάγκες, ότι τα συμφέροντα του κεφαλαίου και του λαού δεν συναντιούνται πουθενά.

Οσο για τα περί «στέρεης» και «διατηρήσιμης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, τα έχει ακούσει πολλές φορές ο λαός κι άλλες τόσες έχουν διαψευστεί: Τα άκουσε και όταν 30 ακριβώς χρόνια πριν ψηφιζόταν το Μάαστριχτ, τα άκουσε όταν η χώρα έμπαινε στην ΟΝΕ και όλα τα επόμενα χρόνια με τη διαχρονική πολιτική για «εξωστρέφεια και ενίσχυση των ρυθμών ανάπτυξης», που όχι μόνο δεν θωράκισε την οικονομία από την κρίση αλλά οδήγησε την περίοδο 2020 - 2021 σε μια νέα κρίση, που την πλήρωσαν και συνεχίζουν να την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει καπιταλιστική οικονομία απαλλαγμένη από τις κρίσεις. Και αυτές, όπως και την καπιταλιστική ανάπτυξη, τις πληρώνει ξανά και ξανά ο λαός.

Αναφερόμενος στις... χαώδεις διαφορές της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίστηκε πως παρότι ο «αναπτυξιακός» νόμος της ΝΔ κρατάει τις παραπάνω προτεραιότητες του «αναπτυξιακού» του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο «αποτελεί βήμα πίσω τόσο σε σχέση με τη διαφάνεια, όσο σε σχέση και με τη συμπερίληψη της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας στην οπτική του».

Κι εδώ, όμως, η κριτική αφορά το πώς θα προωθηθεί πιο αποτελεσματικά η πολιτική θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Τα περί «διαφάνειας» δεν είναι τίποτα περισσότερο από κριτική για την «επαναφορά της γραφειοκρατίας», που μπαίνει εμπόδιο στους «επενδυτές».

Καμία αξία δεν έχουν για τους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους και τα όσα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ περί «στήριξης της πολύ μικρής επιχειρηματικότητας». Αλλωστε, η πράξη μιλάει: Στον «αναπτυξιακό» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (2016) εντάχθηκαν μόλις 744 σχέδια στήριξης πολύ μικρών επιχειρήσεων (όπως θεωρούνται αυτές με 0 - 9 άτομα προσωπικό) σε ένα σύνολο περίπου 80.000 επιχειρήσεων! Δηλαδή, δεν αφορούσε ούτε 1 στις 100 πολύ μικρές επιχειρήσεις. Αυτό οφείλεται στα κριτήρια που τίθενται, στον τρόπο και στα μεγέθη που επιδοτούνται, ενώ εξ ορισμού, με βάση τις προαναφερόμενες προτεραιότητες, εκτός μένουν οι κλάδοι που συγκεντρώνουν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολύ μικρών επιχειρήσεων.

Ενδεικτικά άλλωστε των διαφορών που όλο και μικραίνουν πάνω στο έδαφος της στρατηγικής ταύτισης είναι τα όσα έλεγε πριν από μερικές μέρες ο Ευ. Τσακαλώτος στη Βουλή, για να «δικαιολογήσει» τη μεγάλη κρατική παρέμβαση και τις «κεϊνσιανές» πολιτικές από την κυβέρνηση της ΝΔ για να στηριχτούν τα κέρδη των ομίλων, ισχυριζόμενος πως «καμία σοβαρή μελέτη για τον νεοφιλελευθερισμό δεν λέει ότι οι νεοφιλελεύθεροι είναι για το μικρό κράτος» αλλά ότι το ζήτημα είναι πως αυτός «επιβάλλει μέτρα για να μην μπορούν οι κοινωνίες, τα κινήματα, τα συνδικάτα, οι πολίτες να ανατρέψουν τα αποτελέσματα της αγοράς (...) και δεν πρέπει να επιτρέψουμε καμία πολιτική αναδιανομής».

Διατύπωση αποκαλυπτική για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ φαντάζεται το εργατικό - λαϊκό κίνημα νεροκουβαλητή της κυβερνητικής εναλλαγής και των στόχων του κεφαλαίου, στο όνομα μιας δήθεν «πολιτικής αναδιανομής» και «μείωσης των ανισοτήτων», αυστηρά μέσα στα όρια των «αντοχών» του συστήματος που τις προκαλεί.

Αποκαλυπτικά γι' αυτό είναι και όσα παρουσίασε ως «διαφορετική κατεύθυνση» και «αρχή μιας άλλης κυβέρνησης» ο Τσακαλώτος: Προτάσεις όπως «μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης με βάση τους ελάχιστους συντελεστές της Ευρωπαϊκής Ενωσης για όσο υπάρχει η ενεργειακή κρίση», «επένδυση στο δημόσιο σύστημα Υγείας, σύγκλιση με τον μέσο όρο δημόσιων δαπανών της Ευρωπαϊκής Ενωσης», των εμπορευματοποιημένων συστημάτων Υγείας, κ.ο.κ. Ούτε με «μεγεθυντικό φακό» δηλαδή η «διαφορετική κατεύθυνση»...

Αλλά και η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ πως «οι συνεταιρισμοί, οι ενεργειακές κοινότητες και οι ΚοινΣΕπ απουσιάζουν εκκωφαντικά» από τον «αναπτυξιακό» νόμο της κυβέρνησης, τίποτα θετικό δεν σηματοδοτεί για τον λαό. Πρόκειται για σχήματα - «φερετζέ» μεγάλων επιχειρηματικών σχεδίων, αλλά και για την ενσωμάτωση των αντιδράσεων για τα «συντρίμμια» που αφήνει πίσω της για τον λαό η πολιτική της «πράσινης μετάβασης» και της απολιγνιτοποίησης.

Η προώθηση αυτής της πολιτικής, του περιβόητου «πράσινου New Deal», που έχουν «ευαγγέλιο» όλοι τους, και η αξιοποίηση γι' αυτό του πακτωλού από το Ταμείο Ανάκαμψης, ήταν εξάλλου και η βασική ένσταση του ΣΥΡΙΖΑ στη συζήτηση του «αναπτυξιακού».

Εδώ πια ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ «εξερράγη» κατά της ΝΔ, λέγοντας πως «σ' αυτόν εδώ τον εμβληματικό αναπτυξιακό νόμο, που θα έπρεπε εμπροσθοβαρώς να υπάρχει το ζήτημα της "πράσινης" μετάβασης, μέσω των SDGs (σ.σ. των "στόχων της βιώσιμης ανάπτυξης" με βάση τους οποίους "ταξινομούνται" και χρηματοδοτούνται οι επενδύσεις στην ΕΕ), απουσιάζει εκκωφαντικά (...) Πώς είναι δυνατόν λοιπόν (...) να μιλάτε για "πράσινη" διακυβέρνηση (...) όταν στην πράξη, όταν έρχονται τα νομοθετήματα στα οποία θα πρέπει να συζητήσουμε για να συγκλίνουμε πραγματικά, απουσιάζει αυτή η λογική από τη δική σας νομοθέτηση;».

Εδώ πια οι συγκλίσεις στη στρατηγική του κεφαλαίου γίνονται πλήρης ταύτιση, με τις «διαφορές» να εστιάζουν στο ποιος μπορεί να «τρέξει» τη γραμμή της «πράσινης - ψηφιακής μετάβασης» με μεγαλύτερη δήθεν αποτελεσματικότητα.

Ομως, όσο κι αν το περιβόητο «Green New Deal» εμφανίζεται «ως από μηχανής θεός» για να βγει ο καπιταλισμός από την κρίση, όσο κι αν το παρουσιάσουν ότι μπορεί ταυτόχρονα - με μια άλλη διαχείριση - να είναι και προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, η πραγματικότητα είναι ακριβώς αντίθετη.

Και η πραγματικότητα είναι ότι αφενός η «πράσινη - ψηφιακή μετάβαση» δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πραγματικό πρόβλημα του καπιταλισμού, το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που είναι πάρα πολύ μεγάλο, σε μια περίοδο μάλιστα που ήδη οξύνονται οι ανταγωνισμοί μέσα στο ίδιο το «πράσινο» στρατόπεδο και η συζήτηση για την επόμενη μέρα.

Κυρίως, δεν κρύβεται με τίποτα ότι η «πράσινη - ψηφιακή μετάβαση» έχει τεράστιο κόστος για τους εργαζόμενους, για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, που καλούνται να πληρώσουν τα σχέδια αυτά του κεφαλαίου με εκτόξευση της ενεργειακής φτώχειας, διαρκές ξεζούμισμα με «πράσινα» χαράτσια, πανάκριβα «πράσινα» εμπορεύματα. Οπως δεν κρύβεται και ότι με το «χρήμα που κόβεται» και τα δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ, για να στηρίξουν τα σχέδια αυτά, ρίχνουν κι άλλο «λάδι» στη φωτιά της ακρίβειας, τη φτώχειας των εργαζομένων.

Ολα αυτά δείχνουν το πώς ο ένας κόβει κι ο άλλος ράβει για λογαριασμό του κεφαλαίου. Επιβεβαιώνουν πως τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από την κυβερνητική εναλλαγή, σημερινούς κι επίδοξους «σωτήρες», από το κοινό τους πρόγραμμα με όσο «φραμπαλά» κι αν το ντύσουν.

Διέξοδο για τον λαό μπορεί να δώσει μόνο ο λαός. Σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, την κυβέρνηση και τα κόμματά του. Σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, στον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, στην πάλη για να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει.