Την ώρα που στην Ολομέλεια της Βουλής συνεχιζόταν η συζήτηση, σωματεία εργαζομένων, ενώσεις αυτοαπασχολούμενων, σύλλογοι γυναικών, φοιτητικοί σύλλογοι, διεκδίκησαν μέτρα ουσιαστικής στήριξης του εισοδήματος, αυξήσεις στους μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με κατοχύρωση και διεύρυνση εργασιακών δικαιωμάτων, αύξηση των δαπανών για την Υγεία και την Παιδεία, μείωση της φορολογίας.

Την ώρα που χάνονται εκατοντάδες ζωές καθημερινά και η κυβέρνηση προχωρά σε νέες προκλητικές περικοπές στην Υγεία, διεκδίκησαν μέτρα ουσιαστικής στήριξης του δημόσιου συστήματος και επίταξη του ιδιωτικού τομέα. Τη στιγμή που η ακρίβεια τσακίζει κόκαλα και ο μισθός εξανεμίζεται πριν φτάσει ο μήνας στα μισά, η φορολεηλασία του λαού συνεχίζεται, ενώ η μεγαλοεργοδοσία απολαμβάνει νέες φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις, απαίτησαν ανάσες ανακούφισης.

Τα παραπάνω ανέδειξαν άλλωστε μιλώντας στη συγκέντρωση η Δήμητρα Σταματέλου, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών (ΟΕΝΓΕ), η Θεοδώρα Δριμάλα, πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Βύρωνα - Καισαριανής - Παγκρατίου «Ρόζα Ιμβριώτη», και η Αλεξάνδρα Καπαρού, πρόεδρος της Ενωσης Λογιστών - Ελεγκτών Περιφέρειας Αττικής (ΕΛΕΠΑ).

«Για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει μία, λεφτά υπάρχουν μόνο για την εργοδοσία», φώναξαν οι εργαζόμενοι στα μπλοκ των σωματείων που έφτασαν στο Σύνταγμα από τρεις διαφορετικές προσυγκεντρώσεις. Απαίτησαν «Λεφτά για την Υγεία, γιατρούς και εξοπλισμό στα νοσοκομεία», διεκδίκησαν χρηματοδότηση για την Παιδεία «και όχι για του ΝΑΤΟ τα σφαγεία».

Με αιτήματα και διεκδικήσεις για την προστασία του εισοδήματος των αυτοαπασχολούμενων και μικρών επαγγελματιών, τη διαγραφή των χρεών, τόκων και προστίμων, συμμετείχε στο συλλαλητήριο η Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Αττικής (ΟΒΣΑ), σύλλογοι και ενώσεις των αυτοαπασχολούμενων από όλη την Αττική.

Την υποχρηματοδότηση των σχολών και τη φοροληστεία των λαϊκών οικογενειών κατήγγειλαν οι φοιτητικοί σύλλογοι, που συμμετείχαν με τα πανό τους στην κινητοποίηση, δίπλα στα εργατικά σωματεία.

Το «παρών» στην κινητοποίηση έδωσε και η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ), καλώντας τις γυναίκες να πυκνώσουν τα μπλοκ του συλλογικού αγώνα για τα δικαιώματά τους στην εργασία, στη μητρότητα, στον ελεύθερο χρόνο.

«Η κυβέρνηση, στην καρδιά της πανδημίας, με τα νοσοκομεία φρακαρισμένα και το λιγοστό προσωπικό κατάκοπο, συνεχίζει την ίδια αδιέξοδη πολιτική που μας έφτασε ως εδώ», κατήγγειλε η Δήμητρα Σταματέλου από το βήμα της συγκέντρωσης.

«Οι επιχειρήσεις της ιδιωτικής Υγείας συνεχίζουν να θησαυρίζουν εν μέσω πανδημίας, χιλιάδες αναγκαίες κλίνες σε ιδιωτικά θεραπευτήρια δεν επιτάσσονται από το κράτος στη μάχη με τον κορονοϊό. Εξακολουθούν να κρατάνε κλειστά 8 δημόσια νοσοκομεία, που δεν τα έχουν ανοίξει 3 διαφορετικές κυβερνήσεις έως τώρα, όλων των ειδών - ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ», τόνισε, δίνοντας το περίγραμμα της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας. Επίσης, τη στιγμή που μετράμε 20 χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες διασωληνωμένους, «η κρατική χρηματοδότηση στην Υγεία προτείνουν να μειωθεί κατά 450 εκατ. ευρώ», συνέχισε, και ανέδειξε τη στρατηγική στόχευση της κυβέρνησης για το «νέο ΕΣΥ», που θα είναι ακόμα πιο προσαρμοσμένο στους κανόνες της αγοράς.

Αναφερόμενη δε στα αποτελέσματα της μελέτης Τσιόδρα - Λύτρα για τη θνητότητα των διασωληνωμένων, η ομιλήτρια σημείωσε πως αυτό που επιβεβαιώθηκε είναι ότι χιλιάδες θάνατοι θα μπορούσαν να αποφευχθούν «αν είχε ενισχυθεί πραγματικά το δημόσιο σύστημα Υγείας και αν η χώρα μας διέθετε τον αναγκαίο αριθμό κλινών ΜΕΘ».

Σχολιάζοντας τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ότι «δεν έχει διαφορά η νοσηλεία διασωληνωμένων εντός ή εκτός ΜΕΘ», επεσήμανε ότι «δεν διστάζουν να μετατρέπονται στους πιο γνήσιους εκφραστές του ανορθολογισμού, όχι γιατί δεν ξέρουν τι πραγματικά ισχύει, αλλά για να κρύψουν κάτω από το χαλί τις βαριές κυβερνητικές ευθύνες για την εξέλιξη της πανδημίας».

Υπενθύμισε ότι η ΟΕΝΓΕ έχει καταθέσει σχετική αναφορά στην Εισαγγελία του Αρειου Πάγου από τον Απρίλη, και επανέλαβε για μία ακόμα φορά την ανάγκη να υλοποιηθούν τα αιτήματα των νοσοκομειακών γιατρών «έστω και τώρα, για να σωθούν ανθρώπινες ζωές».

Για τις αντιδραστικές αλλαγές στην Εκπαίδευση, που κάνουν το σχολείο «ακόμα πιο ταξικό, πολύ φτηνό για το κράτος, ακριβότερο για τους γονείς και κερδοφόρο για τις επιχειρήσεις» μίλησε η Θεοδώρα Δριμάλα. Αναφερόμενη στην κατάσταση που επικρατεί στην Εκπαίδευση, επεσήμανε: «Μας έχουν 25 έως 30 μαθητές και εκπαιδευτικούς μέσα στις αίθουσες, εν μέσω πανδημίας, και παράλληλα προωθούν 1.000 συγχωνεύσεις τμημάτων! Τόσο νοιάζονται για την υγεία μας! 90.000 περισσότερα είναι τα κρούσματα στα σχολεία από τον Σεπτέμβρη μέχρι τώρα, αλλά για να κλείσει ένα τμήμα πρέπει να νοσήσουν πάνω από τα μισά παιδιά! Τα κενά στα σχολεία είναι πάρα πολλά ακόμα και τώρα, κυρίως στις δομές της Ειδικής Αγωγής, σε Γενικά και Ειδικά Σχολεία».

Αναφέρθηκε στις σχολικές υποδομές, που είναι «πολύ πίσω από τις ανάγκες, αλλά ο προϋπολογισμός τις ξεχνά κι αυτές», στην υποχρηματοδότηση της Παιδείας που συνεχίζεται, στρώνοντας το έδαφος για την περαιτέρω εμπορευματοποίησή της. Και όπως είπε «όλες οι αστικές κυβερνήσεις τη δικαιολογούν και προσπαθούν να την κρύψουν πίσω από την περιβόητη "επιχειρηματικότητα". Αυτή επεκτείνεται, όσο διαρκώς αυξάνονται και οι σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των παιδιών, με οδυνηρές συνέπειες σε αυτά».

«Δικαιούμαστε και διεκδικούμε ζωή, μόρφωση και δουλειά με δικαιώματα. Αυτός είναι ο δικός μας μονόδρομος και θα τον βαδίσουμε ως το τέλος! Οργανώνουμε μέσα από τα σωματεία μας την αλληλεγγύη προς τους μαθητές μας, για να μη μείνει κανένα παιδί νηστικό, χωρίς θέρμανση, χωρίς παιχνίδια τα Χριστούγεννα», κατέληξε.

«Βρισκόμαστε σήμερα εδώ γιατί για ακόμη μια χρονιά ο κρατικός προϋπολογισμός είναι αντιλαϊκός και βαθιά ταξικός, όπως άλλωστε γινόταν και με τους προϋπολογισμούς όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων», σημείωσε μιλώντας στους συγκεντρωμένους η Αλεξάνδρα Καπαρού. Και απαντώντας στο ...καμάρι της κυβέρνησης για την ανάπτυξη, υπογράμμισε: «Δεν θέλουμε αυτήν την ανάπτυξη! Οπως δεν θέλουμε και τον προϋπολογισμό τους, ο οποίος προβλέπει νέα μέτρα στήριξης για το μεγάλο κεφάλαιο και θυσίες δίχως τέλος για τον λαό».

«Φυσικά, η κατάθεση του φετινού κρατικού προϋπολογισμού συμπληρώνει το τοπίο των τσακισμένων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, που έχει τη σφραγίδα νόμων και της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων», ανέφερε, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τη στρατηγική σύμπλευση των αστικών κομμάτων: «Αυτοί που χέρι χέρι τσάκισαν μισθούς και δικαιώματα, τώρα τάχα τσακώνονται για το ποιος είναι πιο ικανός να φέρει μια "δίκαιη ανάπτυξη"! Οταν εξυπηρετούν από κοινού την ανάπτυξη για τους λίγους, που είναι αυτή ακριβώς που απαιτεί την κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης σε ό,τι έχει απομείνει! Κάθε προσδοκία για φιλολαϊκή λύση μέσα από κυβερνητικές εναλλαγές έχει διαψευστεί, όλοι τους ψήφισαν μνημόνια, είναι δεσμευμένοι στη στρατηγική του κεφαλαίου, στο υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης, που πίνουν νερό στο όνομά του ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Αυτές είναι οι ράγες στις οποίες θα πατήσει οποιασδήποτε απόχρωσης κυβέρνηση.

Αν κάτι επιβεβαιώνεται ακόμη μια φορά και από τον φετινό προϋπολογισμό, είναι πως είτε σε ανάπτυξη είτε σε κρίση, με όλες τις "αποχρώσεις" και μορφές διαχείρισης, ο λαός θα ζει χειρότερα για να αυξάνουν τα κέρδη τους οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Στην κρίση, τι μας λένε; Επίθεση στον λαό, στην εργατική τάξη για να μπορέσει να έρθει η ανάκαμψη. Ερχεται μια ανάκαμψη, επίθεση στους εργαζόμενους και πάλι, για να μπορέσει να διατηρηθεί αυτή η ανάκαμψη. Ερχεται επιβράδυνση της οικονομίας, επίθεση στον λαό, στους εργαζόμενους, για να μην πέσουμε στην κρίση. Ερχεται η κρίση και ξανά το ίδιο τροπάριο.

Αυτόν τον φαύλο κύκλο μπορεί να τον σπάσει μόνο ο λαός, κάνοντας στην πάντα τις φωνές που τον καλούν να συμβιβαστεί με το "μικρότερο κακό" και το χαμήλωμα των απαιτήσεων, περιμένοντας λύσεις από σωτήρες και έξω από τους αγώνες του».

«Η λύση βρίσκεται στα δικά μας χέρια, στη δύναμη της οργανωμένης πάλης για να πληρώσει το κεφάλαιο και όχι ο λαός!», κατέληξε η Αλ. Καπαρού, μεταφέροντας το κάλεσμα των συνδικάτων για κλιμάκωση της πάλης και με απεργία, για να δυναμώσει η πάλη μέσα στους χώρους δουλειάς, «να ενισχυθεί το κύμα ανυπακοής σε αυτήν την πολιτική σε κάθε συνοικία, σε κάθε σχολείο και σχολή».