Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ματιά στα λεγόμενα πείθει ότι η «σύγκρουση» με την κυβερνητική πολιτική αφορά στο πώς αυτή θα έχει πιο αποτελεσματική επίδραση στην κερδοφορία του εγχώριου κεφαλαίου, εξ ου και η κριτική για τον σχεδιασμό κατανομής των ευρωπαϊκών πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης, που, όπως ανέφερε, είναι «ένας σχεδιασμός που βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο. Δεν βάζει μπροστά τις ανάγκες και τους στόχους», στόχοι που αφορούν βέβαια ένας προς έναν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και την υλοποίηση του «κοινού τους προγράμματος» του «πράσινου New Deal».

Αλλωστε, και η προσπάθεια να αναδείξει «ότι υπάρχει άλλος δρόμος εξόδου από την κρίση με την κοινωνία όρθια» δεν καταλήγει παρά σε παρεμβάσεις διαχείρισης της ακραίας φτώχειας ή σε μέτρα σαν αυτά που ήδη εφαρμόζονται στο πλαίσιο της επεκτατικής διαχείρισης που «υποδαυλίζει» τον πληθωρισμό και την ακρίβεια, με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να ζητά κάποια μείωση αντί για κατάργηση του ΕΦΚ στα καύσιμα, στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης, στο αγροτικό πετρέλαιο, και... αύξηση του κατώτατου μισθού «άμεσα συνδεδεμένη και με μία πολιτική στήριξης των επιχειρήσεων», όπως ακριβώς δηλαδή προβλέπει και ο κατάπτυστος νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου.

Με «κάβα» την συμφωνία όλων των αστικών κομμάτων στα κοινά ζητούμενα για το κεφάλαιο, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει και τις «πρωτοβουλίες» του για την προσπάθεια σχηματισμού «αντικυβερνητικού μετώπου», για να γίνει ο ίδιος χαλίφης στη θέση του χαλίφη, με τον πρόεδρο του να σχεδιάζει να συνεχίσει τις επαφές με πολιτικούς αρχηγούς για την πανδημία, μεταξύ αυτών και με τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ, Ν. Ανδρουλάκη.

Στον ΣΥΡΙΖΑ τηρούν ακόμα στάση αναμονής έως ότου - όπως αναφέρουν - ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ δώσει δείγματα γραφής για τη στάση που πρόκειται να τηρήσει. «Μέχρι στιγμής δεν έχει δώσει στίγμα, δεν έχει πάρει θέση, δεν έχει προσδιορίσει στρατηγική, ιδεολογική τοποθέτηση» υποστηρίζουν, παρότι βεβαίως το ΚΙΝΑΛ έχει σαφή τοποθέτηση στα μείζονα για τον λαό ζητήματα.