Αυτήν την περίοδο πραγματοποιούνται οι εκλογές για τους Συλλόγους Γονέων, μέσα σε ένα τελείως διαφορετικό τοπίο από κάθε άλλη φορά.

Τι καθορίζει το τοπίο αυτό;

• Η εξέλιξη της πανδημίας και τα ανεπαρκή μέτρα της κυβέρνησης για ασφάλεια και υγιεινή στα σχολεία.
• Τα μορφωτικά και ψυχοκοινωνικά κενά που έχουν διαμορφωθεί στους μαθητές μετά από δύο χρόνια με κλειστά τα σχολεία για πολλούς μήνες.
• Οι αλλαγές στην ίδια τη λειτουργία του σχολείου και στο περιεχόμενο της μόρφωσης, ως αποτέλεσμα των αντιεκπαιδευτικών νόμων που ψήφισε η κυβέρνηση. Αλλαγές που κατηγοριοποιούν τα σχολεία, κάνουν τη μόρφωση αποσπασματική και εδραιώνουν την υποχρηματοδότηση της σχολικής μονάδας.
• Τα χιλιάδες κενά σε εκπαιδευτικούς και βοηθητικό προσωπικό (Παράλληλη Στήριξη, σχολικούς νοσηλευτές, προσωπικό καθαριότητας).
• Το κύμα ακρίβειας και η έκφρασή του στην καθημερινή επαφή του γονιού με τη μόρφωση του παιδιού του (σχολική λίστα, εξωσχολικές δραστηριότητες κ.λπ.).

Τα παραπάνω στοιχεία έχουν διαμορφώσει ένα εκρηκτικό μείγμα και χιλιάδες γονείς δικαιολογημένα αισθάνονται οργή, αγανάκτηση, αβεβαιότητα για το μέλλον, τη μόρφωση και την υγεία των παιδιών τους. Αυτά τα στοιχεία κυριαρχούν στις Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων Γονέων οι οποίες πραγματοποιούνται αυτήν την περίοδο.

Κι όμως, όσο αντικειμενική βάση κι αν έχει αυτή η οργή, είναι στοιχείο που μπορεί να μετατραπεί σε μεγάλη δύναμη και να ανατρέψει αυτήν την αρνητική κατάσταση που βιώνουν τόσο ο γονιός όσο και ο κάθε μαθητής. Μια δύναμη που ξεκινά μέσα από τη μαζική, οργανωμένη δράση για τη διεκδίκηση της μόρφωσης και της ζωής που έχει ανάγκη κάθε παιδί αλλά και που ονειρεύεται κάθε γονιός, που θέλει να βλέπει το παιδί του, συνολικά τη νέα γενιά να ζει καλύτερα από τον ίδιο και τη δική του γενιά.

Τα χρόνια της πανδημίας απέδειξαν ότι η οργάνωση των γονιών σε Συλλόγους, η δράση Ενώσεων Γονέων και Ομοσπονδιών, οι συνεχείς προσπάθειες της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ) να παίζει έναν πανελλαδικό συντονιστικό ρόλο που ενώνει αυτήν τη δράση και προβάλλει αιτήματα που απαντάνε στις σύγχρονες ανάγκες, ήταν καταλυτικές. Ανάγκασαν την κυβέρνηση να πάρει μέτρα, να δώσει λύσεις, να πάρει πίσω ακόμα και νομοθετικές ρυθμίσεις που έκαναν χειρότερη τη μόρφωση των μαθητών (π.χ. την κατηγοριοποίηση των μαθητών σε τμήματα ανάλογα με το μορφωτικό τους επίπεδο).

Εξάγεται ένα βασικό συμπέρασμα: Δεν αρκεί μόνο η μαζική δράση, αλλά το κύριο είναι το περιεχόμενο της δράσης του Συλλόγου Γονέων. Πώς ο Σύλλογος Γονέων συσπειρώνει τους γονείς κάθε σχολικής μονάδας τόσο με βάση τα ιδιαίτερα προβλήματα του σχολείου όσο και απέναντι στις όποιες κυβερνητικές επιλογές που βάζουν στο στόχαστρο το μέλλον των μαθητών. Η ίδια η πείρα έχει δείξει ότι μαζικοί Σύλλογοι Γονέων με τακτές Γενικές Συνελεύσεις, με άμεση ενημέρωση των γονιών για τα προβλήματα του σχολείου και με μαζικές αποφάσεις για διεκδίκηση από υπουργείο Παιδείας, Περιφέρεια, δήμο, Περιφερειακές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, έχουν καταφέρει σημαντικά αποτελέσματα ακόμα και μέσα στην «ακινησία» της πανδημίας με κλειστά τα σχολεία. Εχει δείξει επίσης ότι όταν οι Σύλλογοι Γονέων ανοίγουν τη «βεντάλια» των διεκδικήσεών τους όχι μόνο συσπειρώνουν περισσότερους γονείς, αλλά η συσπείρωση αυτή προβάλλει αιτήματα που έχουν άμεση σχέση με τη ζωή και το μέλλον των μαθητών (π.χ. έλλειψη χώρων αθλητισμού, ανάγκη για πολιτιστική δημιουργία, διάδοση της αθώωσης των ναρκωτικών ουσιών στις μαθητικές ηλικίες, εξάρτηση από το διαδίκτυο, απάντηση στον ρατσισμό και την ξενοφοβία κ.λπ.).

Τα χρόνια της πανδημίας έφεραν στην επιφάνεια και άλλο ένα σημαντικό στοιχείο στις διεκδικήσεις των Συλλόγων Γονέων, το οποίο πρέπει να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο: Είναι η συντονισμένη δράση γονιών - εκπαιδευτικών - μαθητών μέσα από τις κοινές διεκδικήσεις τους για το σχολείο των σύγχρονων αναγκών. Οι μεγάλες μαθητικές κινητοποιήσεις των δύο τελευταίων ετών και το περιεχόμενο των αιτημάτων τους «αγκαλιάστηκαν» από χιλιάδες γονείς, που έβλεπαν τα παιδιά τους να έχουν τις ίδιες αγωνίες με εκείνους για το μέλλον τους. Οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών ενάντια στο «νέο σχολείο», που κατηγοριοποιεί τη μόρφωση και τους μαθητές, έχουν τη συμπαράσταση των γονιών ακριβώς γιατί όλοι οι γονείς αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορεί να υπάρχει μαθητής που δεν θα λαμβάνει τη μόρφωση που δικαιούται.

Η φετινή σχολική χρονιά θα είναι μια «χειρότερη» σχολική χρονιά ως αποτέλεσμα του «νέου σχολείου». Διαμορφώνεται το σχολείο της αποσπασματικής μόρφωσης, της αντικατάστασης της ολόπλευρης γνώσης από δεξιότητες, της κατηγοριοποίησης σχολείων και μαθητών, της εδραίωσης της χρόνιας υποχρηματοδότησης. Η σημερινή κυβέρνηση έχει πάρει επάξια τη «σκυτάλη» από τις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και βάζει τις βάσεις για αναδιαρθρώσεις που μαυρίζουν τη ζωή και το μέλλον της νέας γενιάς.

Αλήθεια, ποιος γονιός ανέχεται:

• Να βλέπει το παιδί του στοιβαγμένο σε ένα κοντέινερ 25 τ.μ. μαζί με άλλους 20 συμμαθητές του, αντί να είναι σε ένα σύγχρονο και ασφαλές σχολείο;
• Να πληρώνει για ηλεκτρονικά μέσα για την τηλεκπαίδευση, αντί να λαμβάνονται μέτρα και στήριξη από το κράτος για τη μόρφωση κάθε μαθητή;
• Να πληρώνει για rapid και self test λόγω των υγειονομικών πρωτοκόλλων υπερμετάδοσης της COVID-19 στα σχολεία, αντί της συγκροτημένης κρατικής ευθύνης για δωρεάν μαζικά τεστ στις σχολικές μονάδες;
• Να βλέπει το παιδί του δύο μήνες μετά το «πρώτο κουδούνι» να κάνει 4ωρα και 5ωρα επειδή δεν υπάρχει εκπαιδευτικό προσωπικό, αντί των μέτρων που όφειλε να πάρει η κυβέρνηση για μόνιμους - μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών, καλύπτοντας όλα τα κενά, ώστε να ικανοποιηθούν και οι αυξημένες μορφωτικές ανάγκες από το κλείσιμο των σχολείων για δύο χρόνια;
• Να ακριβοπληρώνει σε ιδιώτες (π.χ. ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, αδιόριστους εκπαιδευτικούς, νοσηλευτές) για παράλληλη στήριξη, επειδή η κυβέρνηση μετρά τη μόρφωση και την υγεία των μαθητών ως «κόστος» και δεν διορίζει το απαραίτητο βοηθητικό προσωπικό που έχει ανάγκη το κάθε παιδί με βάση τις ιδιαιτερότητές του;
• Να αναγκάζεται να ακριβοπληρώνει τα φροντιστήρια για μαθήματα που πρέπει να δώσει ένας μαθητής για τις πανελλήνιες και πλέον δεν διδάσκονται στο σχολείο (π.χ. Σχέδιο), αντί για ένα εξεταστικό σύστημα που θα βασίζεται στην ολόπλευρη στήριξη του μαθητή να ενταχθεί στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση;
• Να βλέπει το παιδί του μετά από κόπους ετών να μένει εκτός Ανώτατης Εκπαίδευσης, ακόμα κι αν έχει γράψει καλά στις πανελλαδικές, λόγω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής;
• Να αναγκάζεται να πληρώνει για φροντιστήρια από πολύ μικρή ηλικία, λόγω της Τράπεζας Θεμάτων;
• Να ακριβοπληρώνει για ταξί επειδή δεν έχουν παρθεί μέτρα για τη σχολική μεταφορά, και ακόμα κι εκεί που υπάρχουν σχολικά λεωφορεία δεν υπάρχουν υγειονομικά μέτρα και οι μαθητές στοιβάζονται σαν τις σαρδέλες;

Ολα τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα δεκάδες παραδείγματα που συνθέτουν την καθημερινότητα την οποία βιώνουν γονείς και μαθητές. Είναι στοιχεία που κάνουν να αγανακτούν χιλιάδες γονείς, που πολλές φορές ο καθένας με διαφορετικό τρόπο εκφράζει ότι «δεν πάει άλλο», «κάτι πρέπει να γίνει». Ολα τα παραπάνω είναι μια καθημερινότητα που δεν αρμόζει στα παιδιά μας, δεν μπορούμε να την ανεχόμαστε. Ειδικά όταν βλέπουμε πακτωλό χρημάτων να σκορπίζεται από τις κυβερνήσεις, αλλά για τη μόρφωση και την υγεία των παιδιών μας διαχρονικά να μην περισσεύει τίποτα και η μόνιμη επωδός είναι να βάζουμε εμείς οι γονείς όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Για κάθε γονιό που δεν ανέχεται να βλέπει το μέλλον του παιδιού του να γίνεται όλο και χειρότερο, η αγωνία του, η αγανάκτησή του, η αβεβαιότητά του μπορούν και πρέπει να μετατραπούν σε οργανωμένη δράση. Ο δρόμος αυτός της μαζικής, οργανωμένης διεκδίκησης για το μέλλον που ονειρευόμαστε για κάθε παιδί, αντικειμενικά περνά μέσα από τους Συλλόγους Γονέων, ένα «όπλο» για κάθε γονιό.

Σήμερα είναι επιτακτικότερο από κάθε άλλη εποχή να μαζικοποιηθούν οι Σύλλογοι Γονέων και να αποκτήσουν διεκδικητικό περιεχόμενο στη δράση τους. Κάθε γονιός που δεν χαρίζει το μέλλον του παιδιού του πρέπει να βρει τη θέση του μέσα στη δράση του Συλλόγου Γονέων. Κάθε γονιός που αγωνιά για τη μόρφωση του παιδιού του πρέπει να γίνει μέρος της μεγάλης αλυσίδας των χιλιάδων γονιών που μέσα από τους Συλλόγους Γονέων διεκδικούν και κερδίζουν καλύτερες συνθήκες μόρφωσης. Κάθε Σύλλογος Γονέων πρέπει να γίνει το αποκούμπι για κάθε γονιό και μαθητή που έχει ανάγκη στήριξης και αλληλεγγύης.

Μαζικοποιούμε τους Συλλόγους Γονέων, συμμετέχουμε μαζικά σε όλες τις δράσεις τους, καλούμε κάθε γονιό να μπει στη δράση για το μέλλον του παιδιού του. Κάνουμε πράξη και μέσα από τους Συλλόγους Γονέων το σύνθημα «Κανένας μόνος του - όλοι για έναν και όλοι μαζί για το μέλλον κάθε μαθητή».

Μαζικοποιούμε τις εκλογικές διαδικασίες των Συλλόγων Γονέων, για μαζικότερες Ενώσεις και Ομοσπονδίες Γονέων. Πρωτοστατούμε και ιδρύουμε Ενώσεις και Ομοσπονδίες όπου δεν υπάρχουν ακόμα, ώστε να αποκτά ακόμα καλύτερο συντονισμό η δράση μας σε κάθε πόλη και σε όλη τη χώρα.

Οι γονείς δίνουμε το χέρι σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, και ακόμα πιο οργανωμένα και μαζικά μπαίνουμε στο προσκήνιο για ένα δημόσιο και δωρεάν σχολείο που θα καλύπτει τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες. Για ένα σχολείο που δεν θα μας κοιτά στην τσέπη και δεν θα μαυρίζει τα όνειρα και το μέλλον των παιδιών μας.