Και αυτή η βδομάδα είναι ασφυκτικά γεμάτη, καθώς από τη μεγάλη οθόνη περνούν 8 νέες ταινίες και 3 επανεκδόσεις... «Η Ενσάρκωση του Κακού» (Malignant) και το «After 3: Μετά την Πτώση» (After We Fell) δεν αξίζουν σχολιασμού, ενώ το «Canto Si Tu Cantas», («Τραγουδώ Αν Τραγουδάς») του Νίκου Κορνήλιου, αν και έχει πολύ καλές προθέσεις δείχνοντας ένα «καταφύγιο αγάπης» για τους κατατρεγμένους, δεν καταφέρνει, εντούτοις, να ξεπεράσει το σεναριακό ντελίριο του να χωρέσει τόσους χαρακτήρες με τις ιστορίες τους σε μια πειραματική ταινία και κουράζει με την αποσπασματικότητά του. Η «Ξηρασία» («The Dry») είναι ένα τίμιο αστυνομικό δράμα με αρκετά καλή δραματική πλοκή, αλλά ο σκηνοθετικός ρυθμός δυστυχώς απουσιάζει, έχοντας ως αποτέλεσμα τη μετριότητα... Οσο για τους πολύ μικρούς σινεφίλ (προσχολικής ηλικίας) και φαν της γνωστής σειράς κινουμένων σχεδίων «PAW Patrol» έρχεται η ταινία («Paw Patrol: The Movie») μεταγλωττισμένη στα Ελληνικά, με τα συμπαθέστατα κουτάβια να αντιμετωπίζουν τον αιώνιο εχθρό τους, Χάμντιγκερ. Στις επανεκδόσεις συναντάμε τον Μπίλι Γουάιλντερ με «Το Τελευταίο Ατού», τον Τζον Κασαβέτη με το «Μια Γυναίκα Εξομολογείται» και την «Μπλε Ταινία» της τριλογίας των χρωμάτων του Κριστόφ Κισλόφσκι.

Ο Γιώργος Κολόζης πήγε για πρώτη φορά στη Δονούσα το 1972 και συνέχισε να πηγαίνει καθ' όλη τη δεκαετία του '70, όταν δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα ούτε τουρισμό το νησί. Εκτοτε, όμως, οι δρόμοι του τον οδήγησαν σε άλλες γωνιές της Ελλάδας. Το 2007 ξαναγύρισε στο νησί με τον γιο του Γιάννη, όπου και πραγματοποίησαν τα από κοινού τους γυρίσματα συναντώντας όλους τους ανθρώπους που είχε γνωρίσει ο Γιώργος τη δεκαετία του '70, κρατώντας ένα πολύ σπάνιο δώρο για εκείνους, φωτογραφίες και κινηματογραφικές λήψεις τους από τότε. Το 2010, λίγους μήνες μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Γιάννης ξαναγυρνά στη Δονούσα...

Αυτή η χειροποίητη εικαστική μαρτυρία, γυρισμένη με πολλά διαφορετικά φορμάτ φιλμ αλλά και ψηφιακών μέσων, αποτελεί μια από τις πιο τρυφερές ταινίες που θα συναντήσει κανείς στο είδος του ντοκιμαντέρ. Αν και περιγράφεται από τον ίδιο τον Γιάννη σαν «ένα προσωπικό ταξίδι», εντούτοις πρόκειται για ένα ταξίδι δυο γενιών κινηματογραφιστών στο χρόνο και στη συλλογική μνήμη. Συχνά κατά τη διάρκεια της αφήγησης συναντάμε τις απόψεις των σκηνοθετών για τον χρόνο, τη μνήμη, τη λήθη, και ένα είναι το βέβαιο: Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε με τη φιλοσοφική τους προσέγγιση σε αυτά τα σπουδαία ανθρωπινά ερωτήματα, συγκινούμαστε απέραντα από τη ζωντανή ιστορία των ανθρώπων που περνά μπροστά στα μάτια μας. Εστιάζοντας σε μια φράση που είπε μια γιαγιά παίρνοντας τη νεότερη φωτογραφία της στα χέρια της, «Γεια στα χέρια σας Γιώργο και Γιάννη...».

Ενας stand up κωμικός και μια σοπράνο ζουν έναν παθιασμένο έρωτα, αποκτούν ένα κοριτσάκι, την Αννέτ, αλλά η σχέση τους αρχίζει να καταρρέει όταν η καριέρα του πρώτου παίρνει την κάτω βόλτα...

Ενα είναι το βέβαιο, ότι το μιούζικαλ, ροκ όπερα καλύτερα, του Καράξ έχει εξαιρετική σκηνοθεσία με φαντασία και ρυθμό, σχεδόν σαν μεταφορά κόμιξ σε αρκετές στιγμές, εκπληκτικά σκηνικά και φωτογραφία, αλλά κυρίως μια πολύ καλή Μαριόν Κοτιγιάρ και έναν Ανταμ Ντράιβερ που δίνει ρεσιτάλ. Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι αρέσει σε κάποιον το είδος του μιούζικαλ, γιατί αρκετοί δεν το αντέχουν.

Το «Αννέτ» είναι ένα αντισυμβατικό υπερθέαμα. Το σενάριο της ταινίας μάς ξεναγεί στην πιο σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου που εκμεταλλεύεται και τσακίζει τους πάντες γύρω του για την προσωπική του ικανοποίηση και αποτελεί ένα ιδιότυπο σχόλιο στη γυναίκεια κακοποίηση. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει στιβαρή ανάλυση και βάθος στους χαρακτήρες.

1986, Χιλή, μέλη μιας οργάνωσης επιχειρούν τη δολοφονία του δικτάτορα Πινοσέτ. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της επιχείρησης αυτής, συναντιούνται οι ζωές δυο ανθρώπων, ενός νεαρού επαναστάτη και μιας μεσήλικης τρανς γυναίκας. Πρόκειται για μια ευαίσθητη ταινία, που εστιάζοντας στη σχέση των πρωταγωνιστών της, μας ξεναγεί και στη Χιλή του Πινοσέτ. Υπάρχουν, όμως, σοβαρές ενστάσεις για το πώς αντιμετωπίζονται ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού μέσα από ένα πρίσμα υποδόριου αντικομμουνισμού αλλά και «δικαιωματισμού», αποκομμένα από την ταξική θέση του ατόμου στην κοινωνία και τη συνολική πάλη για τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από τη σεξουαλική τους ταυτότητα και το γκρέμισμα της σάπιας κοινωνίας.