Οσον αφορά τα... φεστιβαλικά, συνεχίζονται μέχρι και αυτήν την Κυριακή οι 27ες Νύχτες Πρεμιέρας στις αίθουσες Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, «Ιντεάλ», «Δαναός», «Τριανόν», Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και στα θερινά σινεμά «Λαΐς» - Ταινιοθήκη της Ελλάδας, «Ριβιέρα», «Σινέ Φλερύ» και «Στέλλα», με πλούσιο πρόγραμμα και πολλές ταινίες των μεγάλων ευρωπαϊκών φεστιβάλ που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό και θα μας απασχολήσουν κατά τη διάρκεια της χρονιάς, αφού αρκετές από αυτές έχουν ήδη βρει διανομή στις αίθουσες για τους επόμενους μήνες. Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στην ιστοσελίδα της διοργάνωσης, https://www.aiff.gr

Από σήμερα Πέμπτη έως και το Σάββατο 2 Οκτώβρη, στο «Studio New Star Art Cinema» πραγματοποιείται το «West side Mountains Doc Fest», με αρκετές προβολές ντοκιμαντέρ. Για σήμερα ξεχωρίζουμε τα ντοκιμαντέρ «Ο Γιώργος του Κέδρου» των Γιάννη και Γιώργου Κολόζη και «Νίκος Καρούζος - Ο δρόμος για το έαρ» του Γιάννη Καρπούζη, όπου έχουμε αναφερθεί στη στήλη πρόσφατα. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πλήρες πρόγραμμα, απευθυνθείτε στη σελίδα https://cantomed.eu/2021/09/28/west-side-mountains-doc-fest-screening-schedule-in-athens

Για την πόλη της Θεσσαλονίκης σήμερα ανοίγει ξανά το «Ολύμπιον», με το αφιέρωμα «Χώρα, σε βλέπω: Ο 20ός αιώνας του ελληνικού σινεμά», με δωρεάν είσοδο για τους θεατές. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα https://www.filmfestival.gr/el/professionals-gr/press/news-press-el/27692-xora-se-vlepo-o-20os-aionas-tou-ellinikoy-sinema-2

Σχετικά με τις ταινίες της βδομάδας, εκτός από το πολυαναμενόμενο μπλοκμπάστερ «No Time To Die» έχουμε δύο ξένες και μία ελληνική ταινία.

Γυρισμένο ασπρόμαυρα σε ένα σπίτι, χωρίς κινηματογραφικές αξιώσεις, αποπνέει την αίσθηση του θεατρικού έργου και αφορά το παιχνίδι ενός ζευγαριού που πληρώνει κάποιον τρίτο ώστε να ανανεώσει τη σεξουαλική τους ζωή. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να εντυπωσιάσει με το ύφος των διαλόγων, αλλά δεν καταφέρνει τίποτα ουσιαστικό, πέρα από έναν ψευδεπίγραφο εντυπωσιασμό.

Ο «Εγκλωβισμένος» πραγματεύεται τη σχέση ενός αστυνομικού στο Τελ Αβίβ με τη γυναίκα του και την προγονή του. Αξιόλογο θέμα σχετικά με τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα του Ισραήλ, που όμως παρότι προσπαθεί να αγγίξει αρκετές πλευρές του θέματος, τελικά καταλήγει σε κλισέ. Δυστυχώς έχει την αισθητική των «οικογενειακών ιστοριών» και παραπέμπει περισσότερο σε ριάλιτι παρά σε μυθοπλασία.

Ενα παραδοσιακό δείγμα ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Παρά τις σιωπές και την εσωτερικότητα των χαρακτήρων, που αποτυπώνονται με ομολογουμένως καλή σκηνοθεσία και ερμηνείες, η ταινία δεν καταφέρνει να μας κερδίσει. Η Νίνα Χος υποδύεται μια δασκάλα βιολιού σε ένα ωδείο, η οποία διακρίνει έναν ταλαντούχο υποψήφιο μαθητή και στην προσπάθειά της να τον προετοιμάσει για να μπει σε μια ορχήστρα, παρασύρεται τόσο πολύ με την προετοιμασία που απομακρύνεται από την οικογένεια και τις υπόλοιπες δραστηριότητές της... Σε ένα δεύτερο επίπεδο θα μπορούσαμε να δούμε το πορτρέτο ενός ιδιόρρυθμου, ταλαντούχου αλλά φοβισμένου ανθρώπου, που είναι παθιασμένος με τη μουσική και την τεχνική αρτιότητα ενός οργάνου.

Η 25η ταινία του Τζέιμς Μποντ κλείνει τον κύκλο των 4 προηγούμενων ταινιών, στις οποίες πρωταγωνίστησε στον ρόλο του «007» ο Ντάνιελ Κρεγκ, συνδέοντας όλα τα κομμάτια του παζλ που ψήγματά τους είδαμε, από το 2008 και μετά, στις αντίστοιχες ταινίες της σειράς. Ετσι, το «No Time To Die» παίρνει τη σκυτάλη από το «Spectre» (2015) και κλείνει πανηγυρικά αυτόν τον κύκλο, δείχνοντας την πιο «προσιτή» και «ανθρώπινη» πλευρά του διαβόητου πράκτορα της ΜI6, ενώ παράλληλα μας συστήνει (;) τον επόμενο «007».

Η αλήθεια είναι ότι αν και δεν πρόκειται για την πιο δυνατή ταινία Μποντ με τον Κρεγκ, εντούτοις διαφοροποιείται στο γεγονός ότι τον δείχνει επιτέλους σαν έναν κοινό θνητό, με αισθήματα και αδυναμίες, παρά τις διαχρονικές στυγνές στιγμές του. Στο πνεύμα των καιρών, ο μέχρι τώρα σκληρός «υπερήρωας» έχει την αχίλλειο πτέρνα του - για την ακρίβεια τις αχίλλειους πτέρνες του - κι αυτό είναι που κάνει αυτό το φινάλε ξεχωριστό.

Υπάρχουν κάποια σεναριακά κενά και η μεγάλη διάρκεια δεν βοηθά, ωστόσο η ταινία καταφέρνει να ξεχωρίσει τα σπουδαία από τα εφήμερα, πάντα στο πλαίσιο της ρητορικής που εξυπηρετεί η σειρά σχεδόν 50 χρόνια τώρα. Με λίγα λόγια, ο «007», ενώ έχει αποσυρθεί, ξαναγυρίζει για ένα καθόλου αναμενόμενο φινάλε... Η δράση εκτυλίσσεται μέσα από απρόσμενους διαύλους: Τον έρωτα και την απώλεια, την εμπιστοσύνη και την προδοσία.

Συνιστάται για τους λάτρεις του είδους, κρατώντας πάντα τις διαχρονικές ενστάσεις σε σχέση με αυτό το είδος κινηματογράφου και τις σκοπιμότητές του.