Με σαφές στίγμα διεκδίκησης ζωτικών χώρων για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών σε αναψυχή, άθληση και ψυχαγωγία κορυφώθηκαν το Σάββατο οι διήμερες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ της Τομεακής Οργάνωσης Πειραιά της ΚΝΕ, στον χώρο των Λιπασμάτων Δραπετσώνας, όπου μίλησε ο Θοδωρής Χιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΚΟ Αττικής του Κόμματος.

Τόσο στα πανό και τα συνθήματα που κοσμούσαν τον χώρο όσο και στην ομιλία του, αναδείχθηκαν ζητήματα για τη ζωή που στερούν κυρίως από τη νεολαία της περιοχής τα επιχειρηματικά συμφέροντα, που μπροστά στο κέρδος τους δεν υπολογίζουν ούτε επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων, ούτε φυσικά το περιβάλλον. Και τονίστηκε ότι πίσω από την εικόνα των μεγαλεπήβολων σχεδίων της αστικής τάξης στο λιμάνι και στις υπόλοιπες περιοχές του Πειραιά, κρατούν καλά κρυμμένη την εικόνα της υποβάθμισης της πραγματικής ζωής της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας. «Στις δύο αυτές αντιφατικές εικόνες του Πειραιά αποτυπώνεται το αγεφύρωτο χάσμα που χωρίζει τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων με την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό και τα παιδιά του», είπε χαρακτηριστικά ο Θ. Χιώνης, που στηλίτευσε ιδιαίτερα την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να γίνουν ο Πειραιάς και ο εργατικός - λαϊκός κόσμος της περιοχής το «ντεκόρ» για νέες κάλπικες υποσχέσεις, νέες αυταπάτες, νέα ψέματα.

Απευθυνόμενος στους νέους, ο Θ. Χιώνης στάθηκε στο φετινό σύνθημα του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, «Να ζεις. Να τολμάς. Να προχωράς. Για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας. Τον σοσιαλισμό», τονίζοντας πως «είναι το μήνυμα που το ΚΚΕ και η ΚΝΕ θέλουμε να φτάσει σε κάθε νέο και νέα που έρχονται αντιμέτωποι - άμεσα ή έμμεσα ακόμη - με την ανασφάλεια, την εργασιακή ζούγκλα, την ανεργία, την αδικία, κάθε είδους ρατσισμό».

Σημείωσε ότι «να ζεις στη σημερινή εποχή δεν σημαίνει απλά να επιβιώνεις. Οσο κι αν αποδείχθηκε το προηγούμενο διάστημα ότι και αυτό ακόμα απαιτεί πάλη κι αγώνα», φέρνοντας μια σειρά παραδείγματα από τη διαχείριση της πανδημίας στον καπιταλισμό, διεθνώς και στη χώρα μας.

Και τόνισε σε αντιδιαστολή με αυτά: «Να ζεις σήμερα σημαίνει να απολαμβάνεις όλες τις μεγάλες δυνατότητες της σύγχρονης εποχής και της τεχνολογικής έκρηξης.

Σημαίνει όλοι οι νέοι να μορφώνονται ολόπλευρα και ουσιαστικά, και όχι η γνώση να διαφοροποιείται και να κατηγοριοποιείται ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες, για να προσφέρονται τελικά στους πολλούς οι εφήμερες δεξιότητες που έχει κάθε φορά ανάγκη το εκμεταλλευτικό σύστημα, όπως προωθεί το νέο νομοσχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση και εξήγγειλε τις προηγούμενες μέρες.

Ζωή σήμερα σημαίνει οι νέοι να μαθαίνουν ολοκληρωμένα την επιστήμη ή την τέχνη που έχουν επιλέξει, θέτοντάς την στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών, με υποδομές που αντιστοιχούν στα σημερινά δεδομένα και όχι σε δεδομένα προηγούμενων δεκαετιών, για τις ανάγκες της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και με κλειστές σχολές για πάνω από έναν χρόνο.

Σημαίνει να δουλεύουν στο αντικείμενο που έχουν σπουδάσει, να έχουν όλοι σταθερή δουλειά, να εργάζονται δημιουργικά λιγότερες ώρες, απολαμβάνοντας καλύτερο επίπεδο ζωής και όχι να δουλεύουν χωρίς δικαιώματα, με εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, που θα μετράνε πότε θα δουλεύουν 10ωρα και πότε θα πληρώνονται με ρεπό ή πώς θα τζογάρουν τον κόπο τους, την ασφάλισή τους, για να κάνουν μπίζνες τα κοράκια των επενδυτικών ομίλων της Ασφάλισης.

Ζωή σήμερα σημαίνει να έχουν όλοι οι νέοι ελεύθερο χρόνο που να μπορεί να αξιοποιείται δημιουργικά, με ψυχαγωγία, πρόσβαση και συμμετοχή στην πολιτιστική δημιουργία, στον αθλητισμό, στις διακοπές. Και όχι να είναι όλα εμπόρευμα, εκτόνωση, διαπαιδαγώγηση στις σάπιες αξίες του ανταγωνισμού, του ατομισμού, της υποτίμησης της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, με τα στρεβλά πρότυπα για τις σχέσεις των δύο φύλων.

Να ζεις και να τολμάς. Τι σημαίνει όμως να τολμάς;

Η πραγματική τόλμη είναι να αμφιβάλλεις, να αναζητάς, να κατανοείς την πραγματικότητα και να μη "μουδιάζεις", αλλά να τρέφεις μέσα σου συνειδητό θυμό.

Οταν φτιάχνουν νόμους για να περιορίσουν τη δράση των σωματείων, όταν ετοιμάζονται να βάλουν αστυνομία στα πανεπιστήμια, όταν δυναμώνει η καταστολή ως αναγκαίο συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής σε όλη την ΕΕ, όταν δυναμώνει ο αντικομμουνισμός, όταν οι πολεμικές δαπάνες και προετοιμασίες αυξάνονται σε όλο τον κόσμο.

Τόλμη σημαίνει ώριμη οργή και πάλη, γνωρίζοντας ότι στην πραγματικότητα όλα αυτά δείχνουν τον φόβο της αστικής τάξης, τα τεράστια προβλήματα και αδιέξοδα του συστήματός της, τις αντιφάσεις που το συνταράσσουν με τις οικονομικές κρίσεις, τους ανταγωνισμούς για τα κέρδη που αναδιατάσσουν τις συμμαχίες τους.

Τόλμη είναι να μη μένει κανείς μόνος του. Αλλά να επιλέγεις την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την οργάνωση. Κόντρα σε όλα τα μηνύματα των εξουσιαστών. Είναι η δράση στο μαθητικό συμβούλιο, στον Φοιτητικό Σύλλογο. Είναι η οργάνωση στο σωματείο, η δραστήρια συμμετοχή στις διαδικασίες του κινήματος που μετά και τη ψήφιση του αντεργατικού νομοσχεδίου ανοίγουν νέα πεδία δράσης με στόχο να το αχρηστεύσουμε, μέσα στους χώρους δουλειάς, εκεί που δίνεται η "μάχη των μαχών".

Τολμηροί είναι ο νέος και η νέα που οργανώνονται στη ΚΝΕ, που θέτουν στη ζωή τους πιο υψηλούς στόχους, αξίες και ιδανικά. Γιατί τόλμη στη πράξη χωρίς τόλμη στις ιδέες δεν μπορεί να υπάρξει. Και το ΚΚΕ πρεσβεύει ό,τι πιο προοδευτικό έχει γεννήσει η ανθρώπινη σκέψη και δράση, γι' αυτό μπορεί να πορεύεται "με τον καιρό να 'ναι κόντρα".

Γι' αυτό μπορεί να προχωρά με πρόγραμμα, σχέδιο και στόχο που οδηγεί σε μια νέα, ανώτερη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής. Οχι σε μια ατέρμονη περιπλάνηση, αλλά ακολουθώντας αυτό που η επιστημονική θεωρία, η μελετημένη πείρα και οι δυνατότητες της εποχής δείχνουν να στέκει μπροστά, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Τα τεράστια επιτεύγματα της επιστήμης, της πράσινης και ψηφιακής τεχνολογίας μπορούν να υπηρετήσουν τον εργαζόμενο άνθρωπο μόνο εάν αντιστοιχηθούν με καινοτόμες σχέσεις παραγωγής. Εάν ενταχθούν στον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό στο έδαφος της κοινωνικοποιημένης ιδιοκτησίας και της εργατικής εξουσίας.

Γιατί αυτό πραγματικά αντιστοιχεί στην πρόοδο. Η κοινωνική σχέση που επιτρέπει τη χρησιμοποίηση των μέσων παραγωγής και την ανάπτυξη και κατανομή του εργατικού δυναμικού σύμφωνα με επιστημονικά διαμορφωμένους στόχους για τη λαϊκή ευημερία. Για να απελευθερωθούν από τα δεσμά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και κερδοφορίας, που καθορίζει τι θα παραχθεί, με ποιους όρους, πότε, σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες αυτών που πραγματικά παράγουν, τις ανάγκες της κοινωνίας.

Μεγάλη απόδειξη γι' αυτό αποτελεί η υποταγή της παραγωγής και διανομής των εμβολίων στα κέρδη των φαρμακευτικών ομίλων, οι συμβάσεις της ΕΕ για να διασφαλίσουν τα κέρδη και οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί που καθορίζουν τη μεγάλη ανεπάρκεια στις ποσότητες, τα "κανόνια" και τις ανισομετρίες στις παραδόσεις, ενώ οι μεταλλάξεις του ιού αναπτύσσονται.

Σήμερα που μεγαλώνει συνεχώς το χάσμα ανάμεσα στο πώς θα μπορούσαμε να ζούμε και πώς τελικά ζούμε, αυτό παραμένει το μεγάλο πρόβλημα της εποχής. Να απαλλαγεί η κοινωνία από τον βραχνά, τον παρασιτισμό, την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Να αλλάξει η τάξη που έχει στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομικής ανάπτυξης και όχι απλά να φεύγει μια κυβέρνηση για να έρχεται μια άλλη, να "βάζει ο Μανωλιός τα ρούχα του αλλιώς".

Στέλνοντας στο μουσείο της Κοινωνικής Ιστορίας το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Κίνητρο για την παραγωγή και την ανάπτυξη της οικονομίας να είναι οι διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες, βάζοντας οριστικό τέλος στον εφιάλτη της ανεργίας. Ανοίγοντας τον δρόμο να συμβαδίζει η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας με τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, τη λαϊκή ευημερία.

Οι νέοι άνθρωποι να μπορούν να αναπτύξουν ελεύθερα όλες τις ικανότητες, τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά τους, να συμμετέχουν ενεργά, συνειδητά, δημιουργικά σε όλη την κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική δραστηριότητα, να έχουν πραγματικά τη ζωή στα χέρια τους. Και όχι να ζουν σε ένα σύστημα όπου "ελευθερία" είναι η "ελευθερία" στο μέγιστο κέρδος, όπου όλα μπορείς να τα αμφισβητήσεις εκτός από το σύστημα και την εκμετάλλευση, όπου στο όνομα της ατομικής ελευθερίας "κουκουλώνεται" η πιο μεγάλη συλλογική σκλαβιά. Οπου καλούν τους νέους "ελεύθερα" να επιλέξουν πώς θα διαχειριστούν τη φτώχεια, την ανασφάλεια, την ανεργία, τους καλούν ακόμα και να ναρκωθούν, ελεύθερα, "για να τη βρουν", αφού χάνουν τη πραγματική ζωή.

Οι σκοποί μας είναι πραγματικά μεγάλοι. Συναντιούνται με τα όνειρα της νεολαίας για μια καλύτερη ζωή. Συναντιούνται στην πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό είναι το νέο, το καινοτόμο. Από αυτόν τον στόχο αντλεί το ΚΚΕ τη ζωντάνια, την αντοχή του».