Η νεολαία, από μόνη της, είναι συνώνυμο της τόλμης. Πολύ περισσότερο το χαρακτηριστικό αυτό αρμόζει στην προοδευτική, την επαναστατική νεολαία. Το ίδιο και η τέχνη. Αληθινή τέχνη σημαίνει όχι μόνο ταλέντο και σκληρή δουλειά, όχι μόνο έμπνευση και άντληση από την παράδοση, αλλά κυρίως σημαίνει τόλμη, κοίταγμα προς τα μπρος, πρωτοτυπία, πείραμα.

Σε ένα Φεστιβάλ, λοιπόν, όπως αυτό της ΚΝΕ, όπου η νεολαία και η τέχνη συναντιούνται, το αποτέλεσμα είναι πολλαπλασιαστικό.

Η τέχνη άλλωστε καταφέρνει και κάτι άλλο: Να ενώνει τους ανθρώπους. Και αυτήν ακριβώς την ενότητα «στη δουλειά και στον αγώνα», όπως λέει το τραγούδι, την έχουμε ανάγκη σήμερα όσο ποτέ.

Το Φεστιβάλ είναι και ένα σημείο επαφής της πολιτικής με την τέχνη, με τον πολιτισμό γενικότερα. Και αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο. Ο μεγάλος αυτός χώρος, όπου αυτές τις μέρες γίνονται οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ, μετατρέπεται σ' ένα μεγάλο αλώνι, όπου πολιτική και τέχνη επιδίδονται σε έναν αγώνα άμιλλας για τον κοινό σκοπό. Δυο πολύ διαφορετικοί κόσμοι, αυτός της τέχνης και ο κόσμος της πολιτικής, συναντιούνται εδώ και αλληλογνωρίζονται, αναζητώντας τρόπους, ώστε «η ζωή να ομορφύνει, τ' όνειρο ζωή να γίνει».