Μια φωτογραφία των αρχών του αιώνα «άνοιξε» στο μελετητή της αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς Γεώργιο Αγγ. Προκοπίου το δρόμο για την ανακάλυψη της καταγωγής των ξυλογλύπτων. Η έρευνα οδήγησε τον Γ. Α. Προκοπίου στην Υδρα. Στο άδειο, χορταριασμένο, με ελάχιστα λείψανα φρουριακής τοίχισης, σήμερα οικόπεδο, όπου μεταξύ των αρχοντικών του Κουντουριώτη και του Τομπάζη, από τις αρχές του 19ου αιώνα δέσποζε το διώροφο αρχοντικό- «πραγματικό σεράι» του Γ. Βούλγαρη. Το αρχοντικό, αν και δωρίστηκε από τους κληρονόμους του Βούλγαρη στο Δήμο Υδρας για να λειτουργήσει ως μουσείο, υπήρξε «θύμα της μισαλλοδοξίας», στις παραμονές των Βαλκανικών Πολέμων. Το 1912, με απόφαση του Δήμου Υδρας αναθεματίστηκε αρχιτεκτονικά ως «τουρκικό» και γκρεμίστηκε. Η ξυλεία των δομικών του στοιχείων πουλήθηκε στα ναυπηγεία του νησιού και επί τρία χρόνια κατασκευάζονταν με αυτήν καράβια, ενώ οι ξυλόγλυπτες διακοσμήσεις του πουλήθηκαν σε παλιατζήδες. Η κληρονόμος της οικογένειας Βούλγαρη αναζήτησε και αγόρασε από παλιατζή του νησιού όσα ξυλόγλυπτα βρήκε και με αυτά διακόσμησε το αρχοντικό της στην οδό Ρηγίλλης. Επρόκειτο για τα ξυλόγλυπτα του ανατολικού οντά (ενός από τους πέντε διακοσμημένους θαλάμους του «σαραγιού» του Βούλγαρη).
Ο διάκοσμος αυτού του οντά, πλαισιωμένος και με άλλα υδραίικα κειμήλια (παραδοσιακές ενδυμασίες, χρηστικά και διακοσμητικά σκεύη) κοσμεί πλέον ένα χώρο του Μουσείου Μπενάκη.
Τη διπλή περιπέτεια, την «ανάσταση εκ της τέφρας» του ξυλόγλυπτου διακόσμου, τη μακρόχρονη συντήρηση και την αισθητική του οποίου συναντάτε συχνά σε αρχοντικά της μεταβυζαντινής ελλαδικής αρχιτεκτονικής (πρόκειται για την τουρκική εκδοχή του ροκοκό, λεγόμενου και «τουρκομπαρόκ»), «ιστορεί» η μελέτη του Γεωργίου Αγγ. Προκοπίου «Το αρχοντικό του Γ. Βούλγαρη (Αρχιτεκτονική και ξυλόγλυπτα)». Τη μελέτη εξέδωσε και παρουσίασε το Μουσείο Μπενάκη, με ομιλητές τους Αγ. Δεληβοριά, Γ. Α. Προκοπίου και τον συντηρητή Βασίλη Πασχάλη.