Ο ποιητής Γιώργος Χρονάς -εκδότης και διευθυντής του αξιόλογου λογοτεχνικού περιοδικού «Οδός Πανός»- αντλώντας τα θέματά του απ' την πιο τραγική επικαιρότητα, συνθέτει πέντε σύγχρονες τραγωδίες με γενικό τίτλο «Κίτρινη όχθη β`». Η πρώτη, «Εμείς κορίτσια δεκατεσσάρων χρόνων», είναι εμπνευσμένη από οδυνηρές ειδήσεις όπως αυτές: «Και τρίτη αυτοκτονία μαθήτριας. - Δεν προβιβάστηκε». «Η 17χρονη δεν άντεξε τη δεύτερη αποτυχία». Απ' την καθημερινή ζωή και οι άλλες τραγωδίες του ποιητή: «Ο Ανδρέας των υποδημάτων», «Η ζητιάνα του έρωτος», «Τα άδεια σπίτια», «Τα ψάρια». Ολες με έντονα πολιτικοκοινωνικό μήνυμα. Ας επιμείνουμε, όμως, για τα παιδιά που αυτοκτονούν, μέσα σ' ένα κλίμα άγριας εκμετάλλευσης. Ο ποιητής μάς οδηγεί να αναλογιστούμε μαζί του. Αραγε πώς τον θέλει ο θεός τον άνθρωπο; Καλόν ή κακό; Αν τον θέλει κακό, του ζητά συγχώρεση που δεν μπορεί να γίνει. «Συγχώρα με Θεέ μου, / να γίνω κακός δεν μπορώ».

Μόνο μια μάνα μπορεί να διαπιστώσει το απόλυτο κενό «αγγίζοντας τα ρούχα» του παιδιού που χάθηκε, είτε με τη θέλησή του, γιατί δεν έμαθε όσα έπρεπε «σε μια εποχή που πέθανε στη γνώση», είτε χωρίς τη θέλησή του, από πείνα, σε μια εποχή που πέθανε στον υπερκορεσμό των ελαχίστων. Μπροστά σ' αυτό το θάνατο ο ποιητής προτρέπει: «Προσέχετε / μη προσπερνάτε / χωρίς αισθήματα». Και δεν εννοεί απλά αισθήματα ελεημοσύνης, όταν τα παιδιά ζητιανεύουν την ανάστασή τους. Εννοεί την ώριμη οργή μας. (Εκδόσεις «ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ»).