Ηδη πάνω από 300 άτομα όλων των ειδικοτήτων του κινηματογράφου, μεταξύ τους πρώην πρόεδροι και πρώην μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων του ΕΚΚ, καθώς και εκπρόσωποι από άλλα καλλιτεχνικά σωματεία, έχουν υπογράψει κείμενο στο οποίο μεταξύ άλλων σημειώνουν ότι «τέτοιου είδους φαινόμενα δεν συνάδουν με τους στόχους του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου» και «δημιουργούν ένα κακό προηγούμενο για όλο τον καλλιτεχνικό χώρο». Παράλληλα, ομάδα σκηνοθετών στρέφεται και νομικά κατά της διαδικασίας που ακολουθήθηκε για τις συγκεκριμένες αποφάσεις.

Ο «Ριζοσπάστης» ζήτησε γνώμη από πέντε σημαντικούς δημιουργούς του κινηματογράφου για τις πρόσφατες εξελίξεις, αλλά και για τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στον χώρο. Ακολουθούν οι δηλώσεις τους.

Τάσος Ψαρράς: «Ο ελληνικός κινηματογράφος είναι μια μαχόμενη τέχνη η οποία έχει παίξει σημαντικό ρόλο όχι μόνο στην τωρινή πραγματικότητα, αλλά ακόμα και στα χρόνια της χούντας. Είναι η τέχνη που μετέφερε και ανέδειξε τα κοινωνικά προβλήματα, και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την σπουδαιότητα του ρόλου που έπαιξε στην ελληνική κοινωνία. Η υποχρηματοδότηση είναι ένα πάγιο πρόβλημα και δεν καλύπτει τις ανάγκες της κινηματογραφικής παραγωγής. Το ζήτημα που έχει προκύψει αυτό το διάστημα είναι πρωτοφανές και πάρα πολύ σημαντικό, γι' αυτό και έχει ξεσηκωθεί όλος ο κλάδος. Δεν είναι θεμιτό κριτές και κρινόμενοι να βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο. Αυτό το ζήτημα πρέπει να λυθεί άμεσα».

Κώστας Βάκκας: «Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, όπως και κάθε άλλος θεσμός του μεταπολεμικού αστικού μας κράτους, δημιουργήθηκε και λειτουργεί για να εξυπηρετεί την ιδεολογία και τα συμφέροντα αυτού του κράτους. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η σημερινή ηγεσία του Κέντρου με τις ενέργειές της ξεπερνά κάθε όριο. Η ίδια η κριτική επιτροπή να μην αποκλείεται από τις χρηματοδοτήσεις. "Γιάννης κερνάει - Γιάννης πίνει" δηλαδή. Είναι απαράδεκτο, δεν κρατάνε πια ούτε τα προσχήματα. Θα πρέπει η παράταξή μας, η "Δημοκρατική Ενότητα Σκηνοθετών", οργανωμένα και μαχητικά να ξεμπροστιάζει διαρκώς αυτές τις ενέργειες».

Λεωνίδας Βαρδαρός: «Οι κυβερνήσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών, εκτός από την υποχρηματοδότηση του Κέντρου Κινηματογράφου, με τη βοήθεια και ορισμένων "πρόθυμων" δημοσιογράφων κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν μέρος φορέων του χώρου σαν άλλοθι για να επιβάλουν την αντιδραστική πολιτική τους, με στόχο την ενσωμάτωση του κινηματογράφου στην κυρίαρχη ιδεολογία και τον έλεγχο του οπτικοακουστικού προϊόντος από τα μονοπώλια του χώρου, στο μέτρο που συμβάλλουν στην αδράνεια και ύπνωση της κοινωνίας. Τα πρόσφατα γεγονότα που διαδραματίζονται στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και αφορούν τις εγκρίσεις σεναρίων αποτελούν φυσιολογική συνέχεια της αδιαφάνειας στη λειτουργία του. Καινούργια ήθη. Κριτές και κρινόμενοι να είναι τα ίδια πρόσωπα, και φυσικά κάποιοι κριτές εξασφάλισαν πρώτα την έγκριση των δικών τους σεναρίων, επικαλούμενοι "ευρωπαϊκά πρότυπα". Εγώ θα έλεγα αυτό που λέει πιο καθαρά η Εκκλησία: "Οι εν τω ναώ εργαζόμενοι εκ του ναού ΤΡΑΦΗΣΑΝΤΕΣ". Εκατοντάδες άνθρωποι της Τέχνης καταδικάζουν αυτές τις πρακτικές, ορισμένοι από μας έχοντας και έννομο συμφέρον προσφεύγουμε στη Δικαιοσύνη, εξαντλώντας όλα τα ένδικα μέσα προκειμένου να ανακοπεί αυτή η κατρακύλα, που είναι σε βάρος όλων των δημιουργών».

Διονύσης Γρηγοράτος: «Εχω την εντύπωση ότι η κρατική προσφορά δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της λειτουργίας ενός Κέντρου που θα βοηθήσει την κινηματογραφία να προχωρήσει. Το Κέντρο Κινηματογράφου ξεκίνησε με τις καλύτερες προσδοκίες και τώρα κινδυνεύει να αλωθεί με διάφορους τρόπους. Δεν υπάρχουν καλές προοπτικές μπροστά μας, το τοπίο είναι θολό και δεν γνωρίζουμε πού θα καταλήξει όλη αυτή η κατάσταση. Ο καθένας μπορεί να το καταλάβει ότι εκείνος που κρίνει και ταυτόχρονα κρίνεται, θέλοντας και μη μεροληπτεί και δημιουργούνται ένας σωρός παρενέργειες. Δεν νομίζω ότι πρέπει να χαθούμε σε λεπτομέρειες, αλλά να μείνουμε σε αυτό: Θα έπρεπε η διοίκηση να αποτρέψει αυτήν τη διαδικασία, γιατί έτσι καταργείται η ευθυκρισία».

Νίκος Καβουκίδης: «Ο κινηματογραφιστής μέχρι να κλείσει τα μάτια ονειρεύεται να κάνει κινηματογράφο, αλλά μόνο με όνειρα δεν γίνονται ταινίες. Χρειάζεται χρηματική και θεσμική υποστήριξη από τις κυβερνήσεις. Εντούτοις συναντά την πλήρη αδιαφορία. Η κινηματογραφική παιδεία απουσιάζει. Δεν υπάρχει καν Ακαδημία Τεχνών και Κινηματογράφου. Η Ταινιοθήκη της Ελλάδας είναι απαξιωμένη, ενώ οι κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται για τη διατήρηση του αρχειακού υλικού και της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας μας. Η κατάργηση της επιστροφής φόρου στον κινηματογράφο αφαίρεσε μια τεράστια πηγή χρηματοδότησης από τον κινηματογράφο. Τα 4 εκατομμύρια που έχουν δοθεί για τα επόμενα 3 χρόνια δεν αντιστοιχούν παρά στο 1/4 μίας και μόνης ευρωπαϊκής παραγωγής. Η δημιουργία του ΕΚΟΜΕ πριν από κάποια χρόνια ενίσχυσε τις ξένες παραγωγές και τους μεγαλοκαναλάρχες, επιστρέφοντάς τους το 40% ακόμα και από τα τηλεοπτικά σίριαλ, και εκείνοι δεν απέδωσαν ούτε το 1,5% πίσω στην κινηματογραφική παραγωγή και στο ΕΚΚ. Το υπουργείο Πολιτισμού δεν χρηματοδοτεί το Κέντρο Κινηματογράφου, ούτε καν στον βαθμό που χρηματοδοτούνται τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, και οι διοικήσεις δεν αντιδρούν στην υποχρηματοδότησή του. Η πρόσφατη κατάσταση στο Κέντρο Κινηματογράφου είναι πρωτόγνωρη και αδιανόητη, δεν γίνεται κριτές και κρινόμενοι να βρίσκονται στην ίδια επιτροπή».