Η κυβέρνηση τιτλοφορεί προκλητικά την προπαγανδιστική της εκστρατεία με το σύνθημα «Δύναμη στον εργαζόμενο», ενώ στο νομοσχέδιο δίνει το όνομα «Προστασία της εργασίας», σε μια προσπάθεια να παραπλανήσει για το περιεχόμενο των αντεργατικών διατάξεων.

Η κυβέρνηση λέει: «Η εργασιακή νομοθεσία παραμένει ίδια εδώ και 40 χρόνια, επομένως πρέπει να εκσυγχρονιστεί».

Η αλήθεια είναι: Πρώτον, ο ίδιος ο υπουργός, που υποστηρίζει ότι η νομοθεσία «δεν έχει αλλάξει», σε ένα σωρό τοποθετήσεις του αραδιάζει όλες τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που προώθησαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών. Διαφημίζει π.χ. τη «διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου» που υπάρχει από το 1990 και κάθε κυβέρνηση από τότε έβαζε το δικό της λιθαράκι, την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και τον καθορισμό του κατώτατου μισθού από το κράτος, τον απεργοκτόνο νόμο που ψήφισε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2018, τις ομαδικές απολύσεις, το τσεκούρωμα των αποζημιώσεων, την καθιέρωση δουλειάς 32 Κυριακές το χρόνο στο εμπόριο κ.ο.κ. Επομένως, η εργασιακή νομοθεσία χρόνο με το χρόνο γίνεται όλο και χειρότερη για τους εργαζόμενους, και το νομοσχέδιο Χατζηδάκη έρχεται να κλιμακώσει ακόμα περισσότερο αυτές τις αντεργατικές ανατροπές.

Η πονηρή συζήτηση που ανοίγει, είτε βλέπει «θετικές ρυθμίσεις» στο νομοσχέδιο είτε προτείνει «βελτιώσεις». Στην ουσία καλεί τους εργαζόμενους να θεωρήσουν «περασμένα - ξεχασμένα» όλα τα αντεργατικά μέτρα της προηγούμενης 10ετίας, που αποτελούν τις «ράγες» για να περάσει «τρένο» το σημερινό νομοσχέδιο. Είναι κάλεσμα παραίτησης από το δίκαιο αίτημα των συνδικάτων για ξήλωμα των νόμων της «ευελιξίας», για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, για κατάργηση των εμποδίων στο απεργιακό δικαίωμα, του νόμου περιορισμού των διαδηλώσεων κ.ο.κ.

Δεύτερον, η επίκληση των τεχνολογικών επιτευγμάτων, της εξάπλωσης του διαδικτύου και της ψηφιακής επανάστασης για να τεκμηριωθεί η ανάγκη εφαρμογής τέτοιων μέτρων έντασης της εκμετάλλευσης, είναι ομολογία των αντιφάσεων του συστήματος και της πολιτικής τους που βρίσκεται απέναντι από τις λαϊκές ανάγκες και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για την ικανοποίησή τους. Στο όνομα των τεχνολογικών επιτευγμάτων μάλιστα παρουσιάζεται ως «οπισθοδρομική» η διεκδίκηση σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου. Τι λένε στην εργατική τάξη; Οτι παρά την τεχνολογική πρόοδο, παρά την 4η Βιομηχανική Επανάσταση εκείνη πρέπει να συμβιβαστεί με την απλήρωτη δουλειά, να εργάζεται με χειρότερους όρους από ό,τι πριν, να μην ξέρει πότε και για πόσο θα δουλεύει, να αποτελεί εξαίρεση η κυριακάτικη αργία, να μην έχει καμιά διασφάλιση από απολύσεις κ.λπ. Παρουσιάζεται ως «εκσυγχρονισμός» η δουλειά μέχρι και 13 ώρες τη μέρα χωρίς πρόσθετη αμοιβή, και ως «οπισθοδρόμηση» η διεκδίκηση εργασίας με σύγχρονα δικαιώματα και όρους αμοιβής και ασφάλισης.

Η κυβέρνηση λέει: «Θέλουμε τον εργαζόμενο ελεύθερο να επιλέγει πώς θα δουλέψει, και όχι να του κάνουν κουμάντο τα συνδικάτα».

Η αλήθεια είναι: Το παραπάνω αποτελεί ένα ακόμα επιχείρημα που αξιοποιείται τόσο ως σπέκουλα απέναντι στη συνδικαλιστική δράση, για να την παρουσιάσει ως κάτι «ξένο/εχθρικό» προς τις αγωνίες των εργαζομένων όσο και για να δικαιολογήσει - με τον φερετζέ της «ατομικής επιλογής» - τα νέα μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης.

Ομως, το νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση της ΝΔ «σφύζει» από «ατομικές επιλογές», αποτελώντας έναν ακόμα κρίκο στη μακριά αλυσίδα ξεμοναχιάσματος του εργαζόμενου, η οποία φτιάχνεται εδώ και δεκαετίες, από όλες τις κυβερνήσεις. Πρόκειται για μια πολιτική που όταν δεν μπορεί να ενσωματώσει τα συνδικάτα τα στραγγαλίζει, που βάζει τον εργαζόμενο να στέκεται μόνος του απέναντι στον εργοδότη.

Εχουμε και λέμε, λοιπόν, σε σχέση με τα «δικαιώματα» που παρέχει το νομοσχέδιο σε κάθε εργαζόμενο, τα οποία θα ασκεί προφανώς απολύτως ...ελεύθερα:

-- Ο εργαζόμενος έχει «δικαίωμα» να αιτηθεί στον εργοδότη να δουλεύει 10 ώρες τη μέρα, χωρίς να αμείβεται επιπλέον γι' αυτές. Βέβαια, όλοι ξέρουν πώς θα ασκείται αυτό το ...«δικαίωμα». Εδώ υπάρχει άλλη μια αντίφαση: Από τη μία η κυβέρνηση λέει ότι ο εργαζόμενος θα δουλεύει 10 ώρες μόνο μετά από «αίτησή» του και, από την άλλη, ότι «απαγορεύεται η απόλυσή του αν αρνηθεί τη διευθέτηση». Πώς όμως θα αρνηθεί ο εργαζόμενος μια «διευθέτηση», η οποία υποτίθεται ότι γίνεται μόνο κατόπιν «αίτησής» του; Και τι σόι «ατομική επιλογή» είναι αυτή με πάνω από 1 εκατομμύριο ανέργους στη χώρα; Μάλιστα, η ίδια κυβέρνηση που θέλει τους εργαζόμενους «ελεύθερους» να καθορίζουν το ωράριό τους, δεν τους θέλει ελεύθερους να αγωνίζονται για τον μισθό τους, αφού αυτός καθορίζεται με νόμο του κράτους από το 1ο μνημόνιο μέχρι και σήμερα. Οι εργαζόμενοι είναι «ελεύθεροι» να δουλέψουν 10 ώρες τη μέρα (τάχα για να πάρουν «ρεπό» την Παρασκευή), αλλά δεν είναι ελεύθεροι να απολαύσουν έστω την Κυριακή αργία, αφού θα είναι υποχρεωμένοι να πάνε για δουλειά...

Αυτή η «ατομική ελευθερία», που τώρα η κυβέρνηση θέλει να φέρει σε όλους τους εργαζόμενους, είχε ξεκινήσει από ένα τμήμα τους, και πιο συγκεκριμένα για τους νοσοκομειακούς γιατρούς. Ηταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που το 2017 με τον νόμο 4498 («Εναρμόνιση του ελληνικού δικαίου με την Ευρωπαϊκή Οδηγία 2003/88/ΕΚ») μετέφερε στην ελληνική νομοθεσία το κοινό πλαίσιο διευθέτησης του χρόνου εργασίας για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, εισάγοντας ακόμα και τις «παρεκκλίσεις» που προβλέπει η παραπάνω Οδηγία για το χρόνο εργασίας. Μεταξύ άλλων ο συγκεκριμένος νόμος προέβλεπε πως οι γιατροί θα μπορούσαν να δουλεύουν ακόμα και 60 ώρες τη βδομάδα εφόσον «ο ιατρός συναινεί για την παροχή της εργασίας αυτής». Ετσι φύτεψε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα τη «διευθέτηση» με «ατομική συμφωνία», για την οποία μάλιστα σήμερα σκίζει τα ρούχα του, στηρίζοντας εκεί όλο τον αντιπολιτευτικό του οίστρο και κάνοντας ό,τι μπορεί για να εγκλωβιστεί η συζήτηση στον τρόπο με τον οποίο θα γίνεται η διευθέτηση, αφού τη θεωρεί αναγκαία για τη «λειτουργία της αγοράς». Γι'αυτό ως κυβέρνηση διατήρησε άθικτο το νόμο που την κατοχυρώνει από το 2011, ενώ στήριξε και τη σχετική Οδηγία της ΕΕ του 2019, μαζί βέβαια με όσες Κλαδικές Συμβάσεις η εργοδοσία κατάφερνε να επιβάλλει αυτό το ξεχαρβάλωμα του σταθερού εργάσιμου χρόνου.

-- Ακόμα και για την τηλεργασία, ως «τομή» παρουσιάζεται το «δικαίωμα» του εργαζόμενου στην «αποσύνδεση», και όχι η υποχρέωση του εργοδότη να μη διανοείται να ενοχλεί τον εργαζόμενο εκτός του ωραρίου. Και πώς θα ασκείται αυτό το «δικαίωμα», το οποίο αποθεώνουν η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν η εργοδοσία έχει χίλιους δυο τρόπους να απασχολεί εξ αποστάσεως τον εργαζόμενο 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες τη βδομάδα μέσα από διαφορετικούς servers, με δουλειά ακόμα και offline αρκεί να τηρούνται χρονοδιαγράμματα κλπ.; Αλλο ένα «δικαίωμα» που αποκτά ο εργαζόμενος είναι να αναλαμβάνει ο ίδιος το κόστος της τηλεργασίας, αφού, όπως λέει το νομοσχέδιο, «ο εργοδότης αναλαμβάνει το κόστος, εκτός εάν συμφωνηθεί να γίνεται χρήση εξοπλισμού του εργαζόμενου...».

Η κυβέρνηση λέει: «Σεβαστό το δικαίωμα στην απεργία, αλλά εξίσου σεβαστό πρέπει να είναι και το δικαίωμα στην εργασία».

Η αλήθεια είναι: Με το επιχείρημα αυτό επιχειρείται να νομιμοποιηθεί η απεργοσπασία, μέσα από την απαγόρευση της περιφρούρησης του απεργιακού αγώνα. Συμπληρώνει μάλιστα την άλλη διάταξη για την «Ελάχιστη Εγγυημένη Υπηρεσία», που σε συγκεκριμένους κλάδους απαγορεύει το απεργιακό δικαίωμα βάζοντας το σύνολο του προσωπικού να είναι στα πόστα του.

Ειδικά για την απεργία και τη συνδικαλιστική δράση, η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «δικαίωμα» και την ηλεκτρονική ψηφοφορία, τάχα για να εξασφαλίζεται η «μεγαλύτερη συμμετοχή» των εργαζομένων. Κι εδώ επιβεβαιώνει ότι θέλει τον εργαζόμενο ξεμοναχιασμένο, μακριά από τη συλλογική συζήτηση, να περιορίζεται στο πάτημα ενός κουμπιού σαν να είναι η συνδικαλιστική οργάνωση και δράση ένα «άθροισμα επιλογών», όπου οι εργαζόμενοι δεν επηρεάζονται από τους συναδέλφους τους, η απόφαση μιας συνέλευσης δεν είναι αποτέλεσμα διαπάλης και ζωντανής συζήτησης, αλλά κάτι σαν «γκάλοπ» με «ναι» και «όχι».

Κάθε επιχείρημα της κυβέρνησης, κάθε άρθρο του νομοσχεδίου αποτελεί και έναν επιπλέον λόγο για να οργανωθεί ακόμα πιο αποφασιστική εργατική ταξική απάντηση από τα συνδικάτα. Εδώ δεν περισσεύει κανένας εργαζόμενος. Αν στόχος της κυβέρνησης και της εργοδοσίας είναι να απονευρώσει τη συλλογική οργάνωση και διεκδίκηση, το στοίχημα για τους εργαζόμενους είναι να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τα σωματεία τους, να πυκνώσουν τις γραμμές τους και να βγουν στο δρόμο του αγώνα.

Αν η κυβέρνηση και η εργοδοσία νομιμοποιούν την εργασιακή ζούγκλα, η εργατική - λαϊκή απάντηση πρέπει να είναι η διεκδίκηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους, σύμφωνα με τις δυνατότητες της εποχής μας.