Η κυβέρνηση -μηδέ εξαιρουμένου και του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη- φορώντας κουκούλες σαν το μυθικό Περσέα, κυνηγούσε το φάντασμα της παράλληλης απασχόλησης των πανεπιστημιακών γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία και στις ιδιωτικές κλινικές τη στιγμή που τους εκχώρησε το δικαίωμα να κάνουν ιδιωτικό ιατρείο είτε εκτός είτε εντός του δημόσιου νοσοκομείου.
Το πρόβλημα για την κυβέρνηση ήταν αν οι πανεπιστημιακοί θα ενταχtούν στην αλυσίδα των ιδιωτικών ιατρείων που ασκεί το Δημόσιο και αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στην ίδια αλυσίδα εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας, που θα πλήξει καίρια τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Για τους πανεπιστημιακούς που πρωταγωνίστησαν στις κινητοποιήσεις προείχε βασικά η διατήρηση ορισμένων κεκτημένων -που τα κατέχουν νόμιμα όπως έλεγαν γιατί τους τα παραχώρησαν τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις.
Μέσα σε αυτή την περίσταση, άδραξε την ευκαιρία ο υπουργός, Υγείας Αλ. Παπαδόπουλος, και με λαϊκίστικα επιχειρήματα -που κατακεραυνώνει σε κάθε περίσταση- πήρε σβάρνα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, προκειμένου να αντιστρέψει την πραγματικότητα που ζει ο άμοιρος άρρωστος, αλλά και να συγκαλύψει τις πραγματικές επιδιώξεις της κυβέρνησης. Ετσι αναφέρθηκε σε μέτρα που θίγουν τους εργαζόμενους, αλλά συνθλίβουν και τις ίδιες τις υγειονομικές μονάδες: Τρία μικρά νοσοκομεία στην Αττική θα μετατραπούν σε κέντρα αποκατάστασης ή γηριατρικά νοσοκομεία, προκειμένου να αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία από κάποιους ασθενείς, που τα χρησιμοποιούν «ως πάρκιγκ και αράζουν» -κατά την έκφρασή του- και δημιουργούν τα ράντζα. Ετσι, λοιπόν, το χρόνιο πρόβλημα της έλλειψης Πρωτοβάθμιας Φροντίδας προσπερνάται με υποσχέσεις για αλλαγές στη φύση κάποιων νοσοκομείων, για να μετατραπούν σε κέντρα αποκατάστασης -που δεν αναπτύχτηκαν λόγω των πολιτικών των κυβερνήσεων του κόμματος που κυβερνά.
Οι νοσοκόμες εξαντλημένες απ' την κούραση -όπως έλεγαν οι ίδιες- έπρεπε να μπουσουλίσουν κάτω απ' τα παρκαρισμένα φορεία για να προλάβουν.
Δικαιολογημένα -και χωρίς λαϊκίστικα τρικ- οι εργαζόμενοι ξέσπασαν στη γενική συνέλευση του σωματείου τους: «Οι ελλείψεις προσωπικού είναι τραγικές», Πώς να τα βγάλει πέρα μια νοσηλεύτρια με 60 ασθενείς;», «Δε δέχονται καν να συναντηθούν μαζί μας», «Εχουμε φτάσει στα όρια της εξάντλησης».
Ενας εργαζόμενος αγανάκτησε: «Είμαι 15 χρόνια στον "Ευαγγελισμό". Πέρασαν όλο αυτό το διάστημα δεκάδες υπουργοί Υγείας και διοικητές και κανείς δεν έμεινε. Μόνο εμείς οι εργαζόμενοι εξακολουθούμε να είμαστε εδώ, κάτω από αυτές τις συνθήκες. Με την καθημερινή μας προσπάθεια, παλεύουμε και κρατάμε ζωντανό αυτό το νοσοκομείο».
Αυτή η κατάσταση, που δημιουργήθηκε από την πολιτική που χαράσσεται τα τελευταία χρόνια στην Υγεία, είναι που αναγκάζει τους εργαζομένους στα δημόσια νοσοκομεία, μαζί με τους άλλους εργαζόμενους, όλο το λαό «να ανεβάσουν τον πήχη της αντίστασης», με πρώτο στόχο την αντίδραση στα απογευματινά ιδιωτικά ιατρεία, στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Υγείας. «Είναι όνειδος να λειτουργούν απογευματινά ιδιωτικά ιατρεία με γιατρούς του ΕΣΥ. Το μέτρο αυτό νομιμοποιεί την παραοικονομία, δημιουργεί ασθενείς δύο ταχυτήτων. Να αντιδράσουμε. Εμείς πρέπει να χαράξουμε τους άξονες κατά της ιδιωτικοποίησης», υπογράμμισε ο Ηλ. Σιώρας στη συνέλευση των εργαζομένων.