Φταίω εγώ, αν ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Χρυσοχοΐδης με θεωρεί βλάκα, όταν δηλώνει πως έδωσε τη συγκατάθεσή του σε Αμερικανούς πράκτορες να συντονίζουν τα χτυπήματα κατά της τρομοκρατίας μέσα από την αμερικανική πρεσβεία και να πιστεύει ότι θα τους καθοδηγεί; Πήγα λοιπόν στον... Ευαγγελισμό, στον γνωστό «γιατρό» Ρόμπερτ Μούζιλ για να μου πει από τι είδους βλακεία πάσχω: «Στον καθημερινό βίο λέμε συνήθως βλάκα όποιον είναι "λιγάκι κουνημένος στο κεφάλι". Υπάρχει εντούτοις και μια μεγάλη ποικιλία πνευματικών και ψυχικών ανωμαλιών από τις οποίες μπορεί να πληγεί ένα μυαλό που δε γεννήθηκε βλαμμένο, να πληγεί ένα τέτοιο μυαλό και να βλαφτεί μάλιστα τόσο πολύ και να φτάσει σε τέτοια κατάσταση, που και πάλι να μη διαθέτει η γλώσσα των υγιών άλλη λέξη από τη λέξη "βλακεία" για να περιγράψει την κατάσταση. Ο όρος αυτός λοιπόν εγκλείει δύο θεμελιωδώς διαφορετικά είδη βλακείας: μία βλακεία έντιμη και απλοϊκή και μια άλλη βλακεία η οποία, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, αποτελεί σημάδι ευφυίας, [...]. Η έντιμη βλακεία δεν είναι εύκολο να συλληφθεί σε ορισμό, είναι δύσκολο να την καταλάβουμε. Πτωχή σε παραστάσεις και λέξεις και αδέξια στη χρήση τους, καθώς είναι, προτιμά το σύνηθες, επειδή το σύνηθες, λόγω ακριβώς της συχνής επανάληψης, της εντυπώνεται βαθιά και ανεξίτηλα, και αν συμβεί καμιά φορά να της κολλήσει κάτι, επ' ουδενί θέλει να το αποδιώξει ή να επιτρέψει σε άλλους να το αναλύσουν ή έστω να το επεξεργαστεί νοητικά αυτή η ίδια. Η έντιμη βλακεία δεν έχει καθόλου από αυτό που λέγεται "ζωηρό ερύθημα στις παρειές"! Η σκέψη της μπορεί να είναι συχνά αόριστη, ανακριβής, στερημένη αντιδράσεων μπροστά στις νέες εμπειρίες, αλλά αυτό καταφέρνει να το συμψηφίζει με την προτίμησή της σε οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει βίωμα μέσω των αισθήσεων και σε οτιδήποτε μπορεί να μετρηθεί στα δάχτυλα του ενός χεριού. Με άλλα λόγια, πρόκειται για την αξιαγάπητη "φαεινή βλακεία", η οποία, αν δεν ήταν μερικές φορές τόσο ευκολόπιστη, τόσο ασαφής και ταυτόχρονα τόσο ανεπίδεκτη αγωγής, ώστε να μπορεί να φέρει άνθρωπο σε κατάσταση απελπισίας, θα μπορούσε να είναι φαινόμενο εξαιρετικά συμπαθές».

Φταίω εγώ, αν με αυτά που βλέπω στον πολτό της τηλεόρασης, καταλήγω να συμφωνώ με τον μουλά Ομάρ και την έμμονη ιδέα του, που εξελίχθηκε σε ψύχωση: να καταστρέφει το κουτί του βλακός όπου το έβρισκε;

Φταίω εγώ που στο όνειρό μου έρχεται πάντοτε ο ζωγράφος, ο αγαπημένος μου Αλέξης Ακριθάκης, και πικραμένος επαναλαμβάνει: «Η αγάπη είναι κάτι περαστικό και αιώνιο [...]. Τέχνη είναι ο βαθύς πόνος, τέχνη είναι ο βαθύς έρωτας, τέχνη είναι το προθανάτιο γέλιο. Τέχνη είμαστε εμείς, με όλα τα ελαττώματα και τα πάθη. Δεν υπάρχει προτέρημα στην τέχνη [...]. Πιστεύω πως το τέλος θα είναι δοξαστικό, κάτι σαν τις Θερμοπύλες».