Συνεχίζοντας την απαράδεκτη τακτική της προώθησης μέτρων καταδικασμένων μέσα από αγώνες για τον αντιδραστικό τους χαρακτήρα, η κυβέρνηση ανακοινώνει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι θα «αξιολογήσει» σχολεία που είναι κλειστά και λειτουργούν με μέτρα πολύ πίσω από τις ανάγκες και τα αναγκαία για την προστασία από την πανδημία. Ηδη μάλιστα προαναγγέλλει νομοθετική πρωτοβουλία για την «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών.

Σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε χτες το υπουργείο, η εσωτερική «αξιολόγηση» ανατίθεται στον Σύλλογο Διδασκόντων και η εξωτερική στους συντονιστές Εκπαιδευτικού Εργου και στα Περιφερειακά Κέντρα Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού (ΠΕΚΕΣ). Προβλέπεται «μεταξιολόγηση» από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) και την Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ), που επιβλέπουν την όλη διαδικασία.

Οι εκθέσεις εσωτερικής και εξωτερικής «αξιολόγησης» θα αναρτώνται σε ειδική ψηφιακή εφαρμογή του ΙΕΠ, ενώ συνοπτικές εκδόσεις των εκθέσεων θα αναρτώνται και στις ιστοσελίδες των σχολικών μονάδων.

Το υπουργείο Παιδείας εμφανίζει ως σκοπό της «αξιολόγησης» τη «συνεχή βελτίωση της ποιότητας του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου, σε ένα πλαίσιο αυξημένης διαφάνειας και λογοδοσίας» που αφορά την παιδαγωγική - μαθησιακή λειτουργία, τη διοικητική λειτουργία και τη λειτουργία της σχολικής μονάδας «ως επαγγελματικής κοινότητας μάθησης, που προωθεί την επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών». Οπως σημειώνει, θεμελιώδη στοιχεία της «αξιολόγησης» αποτελούν η στοχοθεσία σχετικά με το παρεχόμενο εκπαιδευτικό έργο και η «τεκμηριωμένη αξιολογική κρίση» που βασίζεται στη συστηματική συλλογή στοιχείων από ποικιλία πηγών.

Στο πλαίσιο της προσπάθειας να εμφανιστεί η «αξιολόγηση» σαν όρος βελτίωσης της Εκπαίδευσης, το υπουργείο λέει ότι εξωτερική «αξιολόγηση» εφαρμόζεται σε 26 από τις 32 ευρωπαϊκές χώρες του δικτύου «Ευρυδίκη» και εσωτερική «αξιολόγηση» στα δύο τρίτα των εκπαιδευτικών συστημάτων στην Ευρώπη. Φυσικά, δεν στέκεται στο ότι στην εφαρμογή της εκεί αποκαλύφθηκαν και οι πραγματικοί στόχοι, που βρίσκονται μακριά από τις ανάγκες των σχολείων, εντάθηκε η κατηγοριοποίηση, οδηγώντας ακόμα και σε κλείσιμο σχολείων.

Η συνολική κατάσταση στην Παιδεία, ιδιαίτερα τους μήνες της πανδημίας, και τα μέτρα που προωθήθηκαν όλο αυτό το διάστημα έχουν κάνει περισσότερο από φανερό πια ότι τα ζητήματα που «καίνε» - η χρηματοδότηση, η στελέχωση των σχολείων, οι αναγκαίες υποδομές, η αναγκαία στέρεα γνώση που λείπει - δεν πρόκειται να βρουν λύση μέσα από αυτήν τη διαδικασία, η οποία αποτελεί κομμάτι και μηχανισμό της ίδιας πολιτικής που δημιουργεί τα προβλήματα στα σχολεία.