Ο φόβος και η ανησυχία παραμένουν στα πρόσωπα των κατοίκων, που ακόμη και τώρα, πέντε μήνες μετά, καταπιάνονται καθημερινά με την αποκατάσταση μικρών ή μεγάλων ζημιών που προκλήθηκαν από τα ορμητικά νερά και τα φερτά υλικά. Τα σημάδια της καταστροφής είναι ακόμη ορατά. Στις κοίτες των ποταμών, στους δρόμους των οικισμών, στις αυλές των σπιτιών, στο παραλιακό μέτωπο, όπου κι αν στρέψει κανείς το μάτι του.

«Υπάρχουν κάτοικοι που είτε έμεναν μόνιμα στο Μπούρτζι και στην Οαση είτε είχαν εδώ παραθεριστικές κατοικίες και περνούσαν αρκετούς μήνες, οι οποίοι έφυγαν αμέσως μετά τις πλημμύρες και δεν επέστρεψαν. Αλλοι έχουν βάλει πωλητήριο, κάποιοι άλλοι αδυνατούν να αποκαταστήσουν τις ζημιές που έχουν υποστεί τα σπίτια τους, ενώ κάποιοι άλλοι φοβούνται να επιστρέψουν», δηλώνει στον «Ριζοσπάστη» η Γεωργία Μαργαρίτη, μέλος της Επιτροπής Κατοίκων Ληλάντιου Πεδίου. Και προσθέτει: «Με τον ίδιο φόβο ζουν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής. Κάθε φορά που ακούμε για έκτακτα καιρικά φαινόμενα, ο νους μας γυρίζει σε εκείνες τις μέρες. Με τηλεφωνήματα ο ένας στον άλλον προσπαθούμε να πάρουμε και να δώσουμε κουράγιο, αλλά και να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε μια ενδεχόμενη αντίστοιχη κατάσταση. Πολλοί καταφεύγουν στη λύση τού να φύγουν από την περιοχή και να επιστρέψουν όταν φύγει ο κίνδυνος. Μια τέτοια κατάσταση βιώσαμε στα μέσα Δεκέμβρη, όταν, μετά από μια όχι ιδιαίτερα έντονη βροχόπτωση, ο Λήλας ποταμός έφτασε στα όριά του. Ευτυχώς δεν υπερχείλισε, ωστόσο ο οικισμός Οαση μετατράπηκε σε "λίμνη", γεγονός που μας προκαλεί έντονο προβληματισμό για το αποτέλεσμα των παρεμβάσεων που έχουν γίνει στο παραλιακό μέτωπο, και πολύ περισσότερο έντονη ανησυχία για το τι θα συμβεί σε ένα πιο έντονο φαινόμενο».

Κάτοικος του οικισμού Μπούρτζι μάς συνοδεύει κατά μήκος του Λήλαντα και στο τμήμα που ξεκινά από τη γέφυρα του Βασιλικού μέχρι λίγο πριν από τις εκβολές του. «Τα μηχανήματα που πραγματοποιούσαν εργασίες αποκατάστασης της κοίτης έχουν φύγει από τα μέσα Οκτωβρίου. Σε κάποια σημεία τοποθετήθηκαν μεγάλες πέτρες, αλλού έγιναν κάποια αναχώματα, αλλού τοποθετήθηκαν κάποια σακιά με άμμο, παρεμβάσεις που σε καμία περίπτωση δεν διασφαλίζουν ότι το ποτάμι στην επόμενη δυνατή βροχόπτωση δεν θα υπερχειλίσει ξανά και τα νερά θα παρασύρουν μαζί με τις υπόλοιπες φερτές ύλες και ό,τι άλλο έχει τοποθετηθεί για την αποφυγή υπερχείλισης», αναφέρει χαρακτηριστικά. Μας δείχνει μάλιστα το σημείο ακριβώς μετά τη γέφυρα του Βασιλικού, όπου τα νερά της βροχής που έπεσε στα μέσα του Δεκέμβρη παρέσυραν και τα προστατευτικά αναχώματα. «Απαιτείται ολοκληρωμένη αντιπλημμυρική παρέμβαση. Με έργα ορεινής υδρονομίας. Αποκατάσταση, εκβάθυνση και διάνοιξη της κοίτης, απομάκρυνση των κτιριακών και άλλων εγκαταστάσεων που έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες σε σημεία που ήταν κοίτη του ποταμού», σημειώνει και επισημαίνει ότι «δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα με πρόχειρες και σπασμωδικές παρεμβάσεις».

Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω από τη γέφυρα του Βασιλικού βρίσκεται εκείνη που συνδέει το χωριό Φύλλα με τη Χαλκίδα, γέφυρα η οποία καταστράφηκε από την πλημμύρα του καλοκαιριού και ακόμα δεν έχει αποκατασταθεί, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις. Αυτό έχει ως συνέπεια οι κάτοικοι να αναγκάζονται να κάνουν ολόκληρο κύκλο για να φτάσουν στη Χαλκίδα, ενώ επαγγελματίες του χωριού έχουν υποστεί τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις.

Μια αντίστοιχη κατάσταση περιγράφει και ο Δημήτρης Μπαζιώτης, κάτοικος Καστέλλας Ψαχνών και μέλος της Επιτροπής Αγώνα που συγκρότησαν οι πληγέντες της περιοχής. «Οι όποιες παρεμβάσεις έγιναν το προηγούμενο διάστημα αποτελούν ουσιαστικά μπαλώματα. Ο Μεσσάπιος ποταμός δεν έχει καθαριστεί, ή οι όποιοι καθαρισμοί έγιναν επιλεκτικά. Το αφήγημα που ακούμε είτε από παράγοντες της κυβέρνησης είτε από τις τοπικές αρχές, ότι "όλα βαίνουν καλώς", διαψεύστηκε από μια βροχόπτωση που σε καμία περίπτωση δεν αποτελούσε κάποιο "ακραίο καιρικό φαινόμενο". Ο εφησυχασμός που καλλιεργούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα διαλύθηκε μέσα σε λίγες ώρες και ταυτόχρονα ενισχύθηκαν οι ανησυχίες μας και ο φόβος για το τι θα συμβεί στην επόμενη νεροποντή», τονίζει χαρακτηριστικά.

Την απουσία της κρατικής παρέμβασης προσπαθούν να αντιμετωπίσουν οι κάτοικοι αυτοσχεδιάζοντας, με δικές τους, αμφιβόλου αποτελεσματικότητας μικροπαρεμβάσεις. «Σχεδόν όλα τα σπίτια έχουν προμηθευτεί με πάνελ, λαμαρίνες, σακιά με άμμο, τα οποία τοποθετούν είτε στις αυλόπορτες και στους μαντρότοιχους, είτε στις εισόδους των υπόγειων και στις πόρτες των σπιτιών, προκειμένου να αποτρέψουν την είσοδο του νερού. Κάποιοι άλλοι κάτοικοι, που έχουν τη δυνατότητα, χτίζουν ψηλότερους μαντρότοιχους. Αλλοι φτιάχνουν μόνοι τους φρεάτια. Ο καθένας προσπαθεί από μόνος του να προστατευτεί, ή καλύτερα να αντιμετωπίσει το φόβο και την ανησυχία του», αναφέρει ο Γιάννης Ρουσσονικολός, κάτοικος Καστέλλας. Τονίζει επίσης ότι πριν από τη βροχόπτωση στα μέσα Δεκέμβρη, η μόνη μέριμνα για την προστασία των κατοίκων ήταν η οδηγία να απομακρύνουν τα αυτοκίνητά τους και να τα πάνε σε ασφαλές σημείο.