Αναγνωρίζουμε και αποδεχόμαστε ότι η πανδημία ενίσχυσε την καπιταλιστική οικονομική κρίση, αλλά δεν την προκάλεσε. Το επιχείρημα που είναι τόσο αγαπητό στους αστούς ιστορικούς και κοινωνιολόγους, ότι η εργατική τάξη έχει πάψει να υφίσταται, ανατρέπεται.

Η τάξη δομείται στη σχέση των εργαζομένων με τα μέσα παραγωγής, τον ρόλο στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας, τη συμμετοχή στον κοινωνικό πλούτο, στο μερίδιο συμμετοχής. Την τελευταία ιστορική περίοδο του 21ου, πολλές ομάδες του εργαζόμενου πληθυσμού, που αυτοπροσδιορίζονταν ως μεσαία τάξη, έχουν πλέον προλεταριοποιηθεί. Δάσκαλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, τραπεζοϋπάλληλοι και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι στον Τουρισμό, στην Υγεία, στο Εμπόριο έχουν προστεθεί στην εργατική τάξη. Το δημόσιο νοσοκομείο διαχειρίζεται τις ροές των ασθενών ανάλογα με τον προϋπολογισμό της Κοινωνικής Ασφάλισης και αδυνατεί να προσφέρει υπηρεσίες, που ανταποκρίνονται στις ανάγκες του πληθυσμού. Το πανεπιστήμιο, που δημιουργήθηκε για να διαμορφώσει κριτικά πνεύματα, προσπαθεί πλέον να ισοσκελίσει τα οικονομικά του και να ευθυγραμμιστεί με τις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας. Είναι φανερή η δυσκολία να πεισθούν οι εργαζόμενοι να επιδιώξουν το συλλογικό συμφέρον, έναντι της ατομικής τους ευημερίας.

Στο σημείο αυτό ξαναδιαβάζουμε την παρατήρηση του Μαρξ ότι ο καταμερισμός της εργασίας δημιουργεί την αντίθεση ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό συμφέρον.

Η διαχείριση της πανδημίας από την πλευρά της κυβέρνησης και του αστικού κράτους γίνεται με κριτήριο τη σταθερότητα και την αναπαραγωγή του συστήματος. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, η κυβέρνηση και το αστικό κράτος αξιοποιούν την πανδημία για την ενίσχυση των μέτρων καταστολής και συσπείρωσης γύρω από τους αστικούς θεσμούς με όρους απόκρυψης της ταξικότητας του κράτους και των μηχανισμών του, προβάλλοντας το φόβο και τον κίνδυνο ως τον κύριο όρο για τη λήψη απόφασης. Με τα σημερινά μεγέθη των κοινωνιών, τα κοινωνικά συστήματα είναι υπερβολικά ανεπτυγμένα και η αυτονόμηση του κράτους και της οικονομίας οδηγούν σε μηχανισμούς καταπίεσης εξοντωτικούς για κάθε κοινωνικό σχηματισμό. Η λογική της «ατομικής λύσης» στρέφεται ενάντια στο συλλογικό συμφέρον.