«Τους ξέρουμε και το ξέρουν πως τους ξέρουμε.

Είναι οι παρακεντέδες, των λεγόμενων μεγάλων,

είναι το «μολυσμένο περιβάλλον»...

***

Γίνονται σα στραβοσουγιάδες

απ' το πολύ το σκύψε, σκύψε

μπρος σε χαμοθεούς και βασιλιάδες.

Κι απ' το πολύ το γλείψε, γλείψε,

οι γλώσσες τους γίνονται σα γλύφανα,

που τα δουλεύουνε περήφανα...

***

Μονάχα έτσι σώζονται οι πατρίδες.

Το ξέρουνε καλά αυτό οι ατσίδες,

οι σφουγγογλειφοκωλάριες γλιστρίδες».

Αυτό το απόσπασμα από σατιρικό ποίημα του Πολ Νορ στη στήλη του «Η εύθυμη όψη» και με τίτλο «Περί αυλοκολάκων φαυλοκρατών και δε συμμαζεύεται...» μου ήρθε στο νου, αρχίζοντας το γράψιμο αυτού του πρωτοχρονιάτικου άρθρου, ενθυμούμενος όλους εκείνους τους θλιβερούς, που περιδιάβαιναν τα κανάλια μετά τις 11 του Σεπτέμβρη, κατακεραυνώνοντας τους κομμουνιστές για τις απόψεις τους.

Το ΚΚΕ δεν υποχώρησε ούτε στιγμή και στη χυδαία επίθεση που δέχτηκε από ορκισμένους εχθρούς και «φίλους» του, στο εσωτερικό της χώρας. Οι άνθρωποι καλής θέλησης, οι καλοπροαίρετοι, γρήγορα πείστηκαν από την αλήθεια, τη γνησιότητα και τη δύναμη των λόγων του ΚΚΕ. Πολλοί, ακόμα κι από αυτούς που στην αρχή σάστισαν, σοκαρίστηκαν, ή παραξενεύτηκαν, μπήκαν στη συνέχεια στον αγώνα με τους κομμουνιστές, μετουσιώνοντας τα λόγια σε πράξη αγωνιστική, στα μεγάλα συλλαλητήρια και τις διαδηλώσεις κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Αλλοι, οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως -δεν αναφερόμαστε φυσικά μόνο στους εντεταλμένους κονδυλοφόρους και έμμισθους προπαγανδιστές της πολιτικής της αμερικάνικης πρεσβείας στην Αθήνα, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού άλλωστε- προσπαθούσαν να ανιχνεύσουν τάχα, «τι καταδικάζει» και «τι δεν καταδικάζει» το ΚΚΕ εκείνες τις μέρες. Αλλοι έλεγαν ότι «καταδικάζει τις ΗΠΑ και αθωώνει τους τρομοκράτες». Αλλοι ότι «καταδικάζει τον ιμπεριαλισμό, αλλά όχι και τη διεθνή τρομοκρατία». Αλλοι ότι «δε μιλά για τρομοκρατικό πλήγμα, αλλά γενικά για μακελειό και τραγωδία»(!). Αλλοι ότι «το ΚΚΕ ούτε κλαίει ούτε γελάει για τα θύματα του τρομοκρατικού πλήγματος στις ΗΠΑ»(sic!)... Ψάχνοντας κανείς, μπορεί να βρει στις εφημερίδες και στα τηλεοπτικά «παράθυρα» της εποχής, ένα σωρό τέτοιες ή άλλες «εκδοχές» -ανόητες και παιδιάστικες οι περισσότερες- οπωσδήποτε όμως, όλες τους αποτελούσαν σκόπιμη διαστρέβλωση και συκοφαντία των ξεκάθαρων τοποθετήσεων του ΚΚΕ.

Σήμερα, μέρα που είναι, Πρωτοχρονιά του 2002, καλό είναι να θυμίσουμε ορισμένες αλήθειες - θέσεις του ΚΚΕ, όχι ως απάντηση στους διάφορους γνωστούς και μη εξαιρετέους «σφουγγογλειφοκωλάριους» όπως τους αποκαλεί ο Πολ Νορ, αλλά κυρίως γιατί οφείλουμε να επανερχόμαστε συνεχώς, καθώς και τα ζητήματα αυτά και οι επιθέσεις, θα έρχονται και θα επανέρχονται, ίσως ορισμένες φορές με δραματικό τρόπο, στους χαλεπούς καιρούς που έχει εισέλθει η ανθρωπότητα μετά τις ανατροπές του 1991.

Τι καταδικάζει και τι δεν καταδικάζει το ΚΚΕ, λοιπόν; Γιατί δεν τους βάζει όλους σε ένα τσουβάλι; Γιατί επιμένει να διαφοροποιείται από τις γνωστές θέσεις του συρμού που πρεσβεύουν άλλες δυνάμεις ελέω ιμπεριαλισμού;

1. Το ΚΚΕ καταδικάζει την κρατική τρομοκρατία και βία που ασκείται σε βάρος ολόκληρων λαών και χωρών χρόνια τώρα, με ξεχωριστούς και περίοπτους αρχιτρομοκράτες των λαών τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τις άλλες μεγάλες, μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, χώρες, το ΝΑΤΟ και τους άλλους διεθνείς οργανισμούς που έχουν κάνει υποχείριά τους. Απόδειξη γι' αυτό όλος ο 20ός αιώνας, που αποτελεί έναν αιώνα δολοφονιών, πολέμων, γενοκτονιών σε βάρος των λαών για το ιμπεριαλιστικό μοίρασμα των αγορών, των εδαφών, για να αυξάνονται τα κέρδη του μονοπωλιακού κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Μάρτυρες σ' αυτό οι λαοί της Ασίας, της Αφρικής, της Λ. Αμερικής, της Ευρώπης. Δεκάδες χρόνια τώρα. Και σήμερα.

2. Το ΚΚΕ καταδικάζει το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η τρομοκρατία χρησιμοποιείται από την ηγεσία των ΗΠΑ ανέκαθεν -αλλά ιδιαίτερα μετά την 11η του Σεπτέμβρη- ως πρόσχημα για νέο γύρο πολεμικών επιθετικών εξοπλισμών, στρατιωτικών και πολιτικών επεμβάσεων, λήψης νέων αυταρχικών και αντιδημοκρατικών μέτρων, για νέους γύρους όξυνσης των εθνικισμών, των ρατσιστικών διώξεων, έντασης του αντικομμουνισμού, επιβολής στρατιωτικού νόμου, πιο ανοιχτής εφαρμογής της δικτατορίας των μονοπωλίων στο πολιτικό σύστημα των διαφόρων καπιταλιστικών χωρών.

3. Το ΚΚΕ καταδικάζει τη χρησιμοποίηση πρώην και νυν πρακτόρων της CIA και άλλων κρατικών μυστικών υπηρεσιών από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις - με οποιοδήποτε όνομα ή ιδεολογική και θρησκευτική ταμπέλα εμφανίζονται αυτοί- για να σπείρουν, με εντολή τους και κάλυψή τους, το θάνατο σε αθώους ανθρώπους, στους λαούς. Το ΚΚΕ καταδικάζει την όποια χρησιμοποίηση αφελών φανατικών ή απλά ανεγκέφαλων και σχιζοφρενών, που εν αγνοία τους πολλές φορές, οι ίδιοι γίνονται υποχείρια των σχεδίων πρακτόρων της CIA και του ιμπεριαλισμού.

4. Το ΚΚΕ καταδικάζει τη στάση κυβερνήσεων, όπως η ελληνική κυβέρνηση, η οποία έφτασε να θεωρεί «εθνικό συμφέρον»(!) την υποταγή στις επιταγές των αρχιτρομοκρατών δολοφόνων των λαών, να κάνει την Ελλάδα «ξέφραγο αμπέλι» ξένων μυστικών υπηρεσιών, να στέλνει Ελληνες στρατιώτες και στρατιωτικούς έξω από τα σύνορα, μέχρι και το Αφγανιστάν αυτό το μήνα, να ψηφίζει νέους τρομονόμους, να στρατιωτικοποιεί όλο και περισσότερο τη δημόσια ζωή της χώρας.

5. Το ΚΚΕ καταδικάζει σαν κροκοδείλια τα δάκρυα που χύνουν οι ηγέτες των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ, για τα αθώα θύματα από το τρομοκρατικό πλήγμα στις ΗΠΑ. Η αμερικανική ηγεσία και οι κατά τόπους δορυφόροι της ψεύδονται βάναυσα, πάνω από το αίμα των αθώων. Κανένας οίκτος ή αλληλεγγύη δεν μπορεί να υπάρξει για τους πραγματικούς δολοφόνους των λαών που βρίσκονται μέσα στην αμερικανική ηγεσία. Αντίθετα, το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, κάθε στιγμή, δεν παραλείπει να τονίσει την αμέριστη συμπαράσταση, αλληλεγγύη, συμπάθεια και ειλικρινή λύπη, προς τα αθώα θύματα, τις οικογένειές τους, τον αμερικανικό λαό, που χρόνια τώρα, και πολύ περισσότερο σήμερα, θρηνεί πραγματικά. Ιδιαίτερα, το ΚΚΕ και ο δημοκρατικός λαός της χώρας μας, βρίσκονται στο πλευρό όλων εκείνων των Αμερικανών εργαζομένων που, μαζί με όλους τους λαούς του κόσμου, βρέθηκαν στους δρόμους του αγώνα ενάντια ίσως στον πιο βρώμικο, ύπουλο και καταστροφικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που θα έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα.

Το ΚΚΕ δεν καταδίκασε ποτέ, ούτε πρόκειται να καταδικάσει -όπως επανειλημένα έχουν κάνει διάφοροι δήθεν προοδευτικοί- το ταξικό ένστικτο των λαών της οικουμένης. Αυτό το ένστικτο ήταν που δεν άφησε τους λαούς να ταχθούν αλληλέγγυοι με την αμερικανική κυβέρνηση και την αμερικανική πολιτική. Αντίθετα, τη μόνη αλληλεγγύη που εξέφρασε ειλικρινά, βλέποντας το εκκωφαντικό γκρέμισμα των πύργων της Ν. Υόρκης, ήταν μόνο για τον δοκιμαζόμενο πολύπλευρα αμερικανικό λαό, ενώ την ίδια στιγμή οι λαοί οσφρίστηκαν, αισθάνθηκαν ότι «κάποιο λάκκο έχει η φάβα», ακούγοντας τις πρώτες δηλώσεις Μπους και βλέποντας στις τηλεοπτικές οθόνες τα «γεράκια» του Πενταγώνου, να ετοιμάζουν τις αρπακτικές φτερούγες τους και τα γαμψά τους νύχια να τα μπήξουν, για μια ακόμα φορά, στους λαούς της Γης, ετοιμάζοντας το νέο γύρο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στον 21ο αιώνα.

Το ΚΚΕ γνωρίζει, ο ελληνικός λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία γνωρίζει, ότι όταν ο αμερικανικός και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός μιλάνε για τρομοκρατία, δεν εννοούν καθόλου τους εαυτούς τους ως κράτη - τρομοκράτες. Δεν εννοούν επίσης καθόλου τους πράκτορές τους, τους μισθοφόρους τους, τους συνειδητούς ή ασυνείδητους προβοκάτορες, που αυτοί οι ίδιοι υποθάλπουν στους κόλπους του σάπιου συστήματός τους. Στην πραγματικότητα, όπως πάντα άλλωστε, έτσι και σήμερα, «τρομοκράτες» θεωρούν τα εργατικά, λαϊκά κινήματα, τις αντιιμπεριαλιστικές οργανώσεις και τους αγωνιζόμενους με αυταπάρνηση για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Πραγματικό κίνδυνο, σε τελευταία ανάλυση, οι ιμπεριαλιστές δε θεωρούν την κατευθυνόμενη, έτσι κι αλλιώς, από αυτούς τρομοκρατία, αλλά τη μαζική αφύπνιση των λαών, την πραγματική επαναστατική δράση των λαϊκών μαζών, σε όλες τις χώρες του κόσμου, γιατί απλά ξέρουν καλύτερα από τον καθένα ότι αυτή η γνήσια επαναστατική δράση θα οδηγήσει στην τελική, οριστική και αμετάκλητη αυτή τη φορά ανατροπή τους, με το γκρέμισμα του βάρβαρου κόσμου τους και την οικοδόμηση μιας άλλης δίκαιης, πανανθρώπινης, ειρηνικής κοινωνίας, του σοσιαλισμού.