Eurokinissi

Συμπεράσματα που αφορούν τους ανταγωνισμούς των μονοπωλιακών ομίλων στην ΕΕ, πώς τα συμφέροντά τους προωθούνται από τα όργανά της και τις πολιτικές ομάδες στο Ευρωκοινοβούλιο, το κριτήριο «κόστους - οφέλους» ως βασικό κριτήριο της νομοθεσίας της ΕΕ, αλλά και πώς πλασάρονται η «πράσινη ανάπτυξη» και διάφορα άλλα επιχειρήματα με «φιλολαϊκό» δήθεν περιτύλιγμα για να δικαιολογήσουν τα πιο βάρβαρα αντεργατικά μέτρα.

Το πακέτο των κανονισμών αποσκοπεί ουσιαστικά στην πλήρη απελευθέρωση της εσωτερικής καπιταλιστικής αγοράς της ΕΕ στον κλάδο των χερσαίων διασυνοριακών μεταφορών εμπορευμάτων, με την επιβολή κοινών κανόνων σε όλα τα κράτη - μέλη της. Βασικός παράγοντας που καθορίζει την κερδοφορία των επιχειρήσεων του κλάδου είναι ο βαθμός εκμετάλλευσης των μισθωτών οδηγών των μεταφορικών οχημάτων. Οι οδηγοί φορτηγών που εκτελούν διασυνοριακές μεταφορές εμπορευμάτων αποτελούν ένα από τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα τμήματα της εργατικής τάξης. Εργάζονται κυριολεκτικά με κίνδυνο ζωής, σε απαράδεκτες συνθήκες εντατικοποίησης (βλ. νυχτερινή οδήγηση) υπό τη διαρκή απειλή της απόλυσης, με ατελείωτες ώρες στο τιμόνι, πολυήμερες απουσίες από τις οικογένειές τους, με εξευτελιστικούς μισθούς, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις, αναλαμβάνοντας την αστική και ποινική ευθύνη των εργοδοτών που με πιέσεις και εκβιασμούς τούς «φορτώνουν» τις δικές τους παραβιάσεις ωραρίων οδήγησης - εργασίας, υπέρβαρα φορτία κ.ά. Το νέο πακέτο κανονισμών πάνω σε αυτήν την πραγματικότητα εισάγει ορισμένα στοιχειώδη αυτονόητα ζητήματα, όπως διαλείμματα από την οδήγηση, ρεπό ανά 2 και 4 βδομάδες, να μην παραμένει ο οδηγός εκτός της χώρας καταγωγής του πάνω από 8 βδομάδες, εβδομαδιαία ανάπαυση εκτός καμπίνας οχήματος. Επίσης εισάγει ορισμένες ρυθμίσεις στην έννοια του αποσπασμένου οδηγού, στους διασυνοριακούς ελέγχους και ηλεκτρονικούς ταχογράφους, με την ευθύνη όμως να βαραίνει τον οδηγό και όχι τον εργοδότη, παρά τις δεδομένες ψηφιακές δυνατότητες που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες για κάτι τέτοιο. Το «πακέτο» διατηρεί συνολικά τα εξοντωτικά ωράρια εργασίας, χωρίς επαρκείς περιόδους ανάπαυσης, σε άθλιες συνθήκες μέσα στα οχήματα. Είναι πραγματική κοροϊδία τα ευχολόγια για χώρους στάθμευσης με ανθρώπινες συνθήκες ανάπαυσης και ύπνου, αφού κανείς δεν υποχρεώνεται να φτιάξει τέτοιους χώρους. Ακόμη, καμία πρόβλεψη δεν υπάρχει ώστε οι ώρες αναμονής των οδηγών σε διόδια, τελωνεία, συνοριακούς σταθμούς, λιμάνια κ.λπ. να θεωρούνται εργάσιμος χρόνος, ενώ με απύθμενο θράσος θεσπίζεται ότι οι ώρες που περνάνε οι οδηγοί κατά τη μεταφορά των φορτηγών τους με πλοία ή τρένα θεωρούνται ώρες ανάπαυσης!

Αυτά τα μέτρα προβάλλονται ως τάχα φιλεργατική πολιτική της ΕΕ. Ομως, αυτά ακριβώς που η ΕΕ ορίζει ως «ελάχιστα» με βάση τον λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Πυλώνα των Κοινωνικών Δικαιωμάτων» όχι μόνο δεν αλλάζουν τη γενική κατεύθυνση, αλλά την κάνουν και πιο εύπεπτη γι' αυτό και επικίνδυνη. Ακόμη και αυτά όμως τα ελάχιστα μέτρα προστασίας των δικαιωμάτων, της ζωής και της ασφάλειάς τους, που με σκληρούς αγώνες έχουν πετύχει, μένουν στα χαρτιά κάτω από τις απροκάλυπτες εργοδοτικές αυθαιρεσίες και εκβιασμούς.

Δεν πρόκειται μόνο γι' αυτό βέβαια γιατί γύρω από το ζήτημα αυτό έχουν ξεσπάσει εδώ και χρόνια έντονοι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους που εδρεύουν στα κράτη - μέλη της Ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Ρουμανία, Βουλγαρία κ.ά.) και στους αντίστοιχους των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. Οι όμιλοι των κρατών - μελών της Ανατ. Ευρώπης, μικρότεροι κατά κανόνα σε μέγεθος από τους ανταγωνιστές τους, στηρίζουν περισσότερο απ' αυτούς το «ανταγωνιστικό πλεονέκτημά» τους στους άθλιους μισθούς και τις εξοντωτικές συνθήκες εργασίας των οδηγών, κάτι που τα αντίπαλα μονοπώλια του κλάδου θεωρούν «αθέμιτο ανταγωνισμό».

Οι δε μεγαλύτεροι όμιλοι της κεντροδυτικής Ευρώπης με περισσότερα οχήματα και προσωπικό, με γεωγραφικά πλεονεκτήματα μικρότερων αποστάσεων των δρομολογίων τους, μπορούν να διαχειριστούν ευκολότερα, χωρίς να πλήττεται η κερδοφορία τους, την καθιέρωση ελάχιστων προδιαγραφών για την εργασία των οδηγών, βλέποντας ως ευκαιρία να εκτοπίσουν έτσι τις επιχειρήσεις της Ανατ. Ευρώπης που δεν έχουν αυτές τις προϋποθέσεις.

Αυτή είναι η σκληρή αντεργατική πραγματικότητα στη διακρατική ένωση του κεφαλαίου, την ΕΕ, όπου οι μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί οδηγούν σ' έναν απάνθρωπο διαγωνισμό εκμετάλλευσης ανάμεσα στους ομίλους, οδηγώντας σε συνεχή χειροτέρευση όλων των μισθολογικών, εργασιακών και κοινωνικών συνθηκών των εργαζομένων, στην επιβολή όρων εργασιακής «ζούγκλας» για την εργατική τάξη. Η Οδηγία για την «απελευθέρωση των υπηρεσιών» και γενικότερα η ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου στην ΕΕ, άλλωστε, έχει επιτρέψει σε μεταφορικούς ομίλους την εικονική μεταφορά της έδρας τους σε χώρες με εξευτελιστικούς μισθούς και εξοντωτικούς όρους δουλειάς για τους οδηγούς, γενικά τους εργαζόμενους, οξύνοντας το μονοπωλιακό ανταγωνισμό.

Στο έδαφος της συζήτησης για το εν λόγω «πακέτο κανονισμών» και στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος και των αλλαγών στο κλίμα η «πράσινη ανάπτυξη» χρησιμοποιείται από τα μονοπώλια σαν το πιο κατάλληλο «όχημα» για τη δικαιολόγηση των πιο απάνθρωπων αντεργατικών μέτρων. Ετσι, οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους στο Ευρωκοινοβούλιο για να ανατρέψουν ακόμη και αυτά τα στοιχειώδη, αυτονόητα δικαιώματα των οδηγών να επιστρέφουν υποχρεωτικά κάθε οκτώ βδομάδες στον τόπο μόνιμης διαμονής τους, για να περάσουν τις μέρες των ρεπό που δικαιούνται με τις οικογένειές τους, αντιτάσσουν ότι κάτι τέτοιο είναι «εγκληματικό» για το περιβάλλον, αντίθετο με τη στρατηγική της «Πράσινης Συμφωνίας» της ΕΕ, γιατί τα φορτηγά θα κάνουν διαδρομές άδεια, χωρίς φορτίο, εκπέμποντας καυσαέρια που συμβάλλουν στην επιδείνωση του περιβάλλοντος και του κλίματος!!! Ενώ, αν έκαναν την ίδια διαδρομή φορτωμένα, τότε δεν θα εξέπεμπαν καυσαέρια, αλλά ...οξυγόνο. Δεν πρόκειται για απώλεια της κοινής λογικής, αλλά για προσήλωση στη λογική του περιβόητου κριτηρίου «κόστους - οφέλους» που διατρέχει όλη την ευρωενωσιακή νομοθεσία. Γιατί για τις επιχειρήσεις είναι κόστος να γυρνάνε χωρίς εμπόρευμα πίσω τα φορτηγά, χωρίς κέρδος δηλαδή για τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες, μόνο και μόνο για να γυρίσουν οι εργαζόμενοι οδηγοί στο σπίτι τους. Οι οδηγοί δηλαδή να περιμένουν όσο χρειαστεί, έναν, ακόμη και δύο μήνες, σε όποια χώρα ξεμείνουν, να κοιμούνται στις καμπίνες των φορτηγών, χωρίς τις στοιχειώδεις συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης μέχρι οι επιχειρήσεις να πάρουν καινούργιες παραγγελίες μεταφοράς για να γυρίσουν πίσω. Και για να μη νομίσετε ότι οι καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό δεν... νοιάζονται για τους εργαζόμενους, προτείνουν οι οδηγοί τις ώρες της ξεκούρασης και του ύπνου τους να τις περνάνε στις καμπίνες των φορτηγών και όχι ...σε κανένα «φτηνό μοτέλ», για να αποφεύγουν το συγχρωτισμό και να προστατεύονται από τον κορονοϊό!!! Κι όμως, δεν πρόκειται για ανέκδοτο, αλλά για τροπολογίες και επιχειρήματα που κατέθεσαν εκατοντάδες ευρωβουλευτές απ' όλο το αστικό πολιτικό φάσμα (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι, ακροδεξιοί), αντιγράφοντας προφανώς το «σκονάκι» που τους έδωσαν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, των οποίων τα συμφέροντα ανέλαβαν να στηρίξουν. Ενώ λόμπι έστελναν προσπέκτους και email διαφημίζοντας τα νέα μοντέλα νταλίκας των αυτοκινητοβιομηχανιών με «ευρύχωρες καμπίνες για άνετο ύπνο»...

Η όλη συζήτηση αποδεικνύει την αντεργατική ζούγκλα που επιβάλλεται απ' άκρη σ' άκρη της ΕΕ, ανεξάρτητα αν τελικά σε αυτήν τη φάση δεν πέρασαν κατά την τελική ψηφοφορία οι εν λόγω τροπολογίες, μιας και επικράτησαν στο τέλος τα συμφέροντα των ομίλων από Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία κ.λπ. που επιδιώκοντας να τελειώσουν από την αγορά τους ανατολικούς ανταγωνιστές τους ενέκριναν τη δική τους γαλέρα των «ελάχιστων κανόνων». Και τα δύο μπλοκ του κεφαλαίου καταδικάζουν τους μισθωτούς οδηγούς σε εργασιακά δικαιώματα στο ναδίρ, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η απροθυμία (πλάι και στην αντικειμενική αδυναμία από την αποψίλωση των σχετικών υπηρεσιών) ελέγχου των κρατών - μελών αφήνει ασύδοτη την εργοδοτική αυθαιρεσία, την παραβίαση και καταστρατήγηση και της πιο στοιχειώδους προστασίας των εργαζομένων.

Τα μονοπώλια, η ΕΕ και το πολιτικό τους προσωπικό δεν διστάζουν να ντύσουν όλη αυτήν την απάνθρωπη εκμεταλλευτική βαρβαρότητα με προκλητική κοροϊδία. Αξιοποιώντας τη δικαιολογημένη λαϊκή ανησυχία για φαινόμενα όπως π.χ. η καταστροφή του περιβάλλοντος ή η κατεδάφιση των δημόσιων συστημάτων Υγείας, αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της αντιλαϊκής πολιτικής ΕΕ και κυβερνήσεων, παρουσιάζουν τα αντεργατικά τους εκτρώματα με «φιλοπεριβαλλοντικό» περιτύλιγμα ή με φαιδρά επιχειρήματα «προστασίας της δημόσιας υγείας», αποδεικνύοντας ότι τα μονοπώλια, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις που τα υπηρετούν ούτε θέλουν ούτε μπορούν να αντιμετωπίσουν ουσιαστικά και στη ρίζα του κανένα λαϊκό πρόβλημα.

Οι εργαζόμενοι του κλάδου χρειάζεται να δυναμώσουν την πάλη τους διεκδικώντας 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο, διάλειμμα, αναμονή και άλλες εργασίες να θεωρούνται εργάσιμος χρόνος, τακτικές ικανοποιητικές περιόδους ανάπαυσης στον τόπο κατοικίας τους, Συλλογικές Συμβάσεις με ικανοποιητικούς μισθούς, αποκλειστικά δημόσιες μεταφορές.

Οι εργαζόμενοι με την εμπειρία τους είναι σε θέση να βγάλουν πολύ διδακτικά και γενικευμένα συμπεράσματα, που ξεπερνούν τη συζήτηση για τους συγκεκριμένους κανονισμούς. Να αντιληφθούν ότι η ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της βρίσκονται απέναντί τους, εχθρικές απέναντι στα δικά τους συμφέροντα γιατί ακριβώς υπηρετούν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους. Να πιστέψουν στο δίκιο τους που για να γίνει πράξη έχει μόνο ένα δρόμο: Την ανατροπή της κυριαρχίας των μονοπωλίων και των ενώσεών τους, για να πάρει ο εργαζόμενος λαός στα δικά του χέρια την εξουσία και την οικονομία, να ζήσει τη ζωή που του αξίζει.