Για τις πραγματικές αιτίες του πολέμου, τη στάση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και το πώς η εργατική τάξη πρέπει ακόμα καλύτερα να οργανώσει την αντεπίθεσή της απέναντι στο κεφάλαιο και τους υπερασπιστές του, μίλησε στο «Ρ», ο Δημήτρης Αγκαβανάκης, μέλος της γραμματείας του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ), απαντώντας σε ορισμένα καίρια ζητήματα σήμερα.

Η συζήτηση ξεκίνησε και δε θα μπορούσε αλλιώς, με την εκτίμηση για τις πραγματικές αιτίες του «θερμού», όπως είπε ο Δ. Αγκαβανάκης, πολέμου, που ως εξέλιξη του κοινωνικού-ταξικού πολέμου, γίνεται για να μπορέσει το μεγάλο κεφάλαιο να ελέγξει στρατηγικές περιοχές, πηγές, αγορές, για να ξαναμοιράσει τα σύνορα. «Αυτόν το χαρακτήρα, επισήμανε, είχε και ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και ο πόλεμος στο Αφγανιστάν. Συνεπώς τώρα είναι πιο εύκολο να κατανοήσει ο εργαζόμενος ότι το κεφάλαιο με αυτές τις επιθέσεις φτάνει στα όρια πια και προσπαθεί να βρίσκει διέξοδο στους θερμούς πολέμους».

Ο Δ. Αγκαβανάκης αναφερόμενος στο ρόλο και τη σημασία του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για την οργάνωση και την αποτελεσματικότητα του αγώνα της εργατικής τάξης, επισήμανε: «Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, μπόρεσε άμεσα να ανεβάσει τις μορφές πάλης, να δώσει στους εργαζόμενους να κατανοήσουν τις συνέπειες που έχει ο πόλεμος. Βοήθησε το κίνημα, τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού να συνδέσει την καθημερινή επίθεση στα δικαιώματά του με τον πόλεμο που συνεχίζει να γίνεται σε διάφορες περιοχές. Συνέβαλε, ώστε ο λαός να ξεκαθαρίσει ότι η αιτία των πολέμων, δεν είναι τα προσχήματα αυτά που πρόβαλαν οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί και Ευρωπαίοι για παράδειγμα ο κακός Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία και ο κακός Μπιν Λάντεν στο Αφγανιστάν. Πίσω από αυτά κρύβονται οι βαθύτερες επιδιώξεις και στόχοι του κεφαλαίου. Ακριβώς αυτές τις επιδιώξεις το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αποκάλυψε και συνέβαλε στο να κατανοηθούν από τους εργαζόμενους και γι' αυτό υπήρξαν και υπάρχουν αυτές οι αντιδράσεις».

Και συνεχίζει: «Ετσι, λοιπόν, σήμερα κατανοείται ακόμα περισσότερο από τους εργαζόμενους ότι πρέπει να είσαι ενάντια στον άδικο πόλεμο, γιατί πρέπει να είσαι υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων, γιατί πρέπει να είσαι υπέρ της προοπτικής της κάλυψης των αναγκών του εργαζόμενου, πρέπει να είσαι υπέρ της προοπτικής, η εργατική τάξη να πάρει ό,τι της ανήκει, και της ανήκουν τα πάντα, από το ρόλο της στην παραγωγή. Ολα αυτά γίνονται κτήμα του εργαζόμενου καθημερινά. Η συμμετοχή του δε στις αντιπολεμικές εκδηλώσεις είναι ακόμα ένα στοιχείο που βοηθάει, ώστε η συνείδησή του να ανεβαίνει».

Στην ερώτηση πόσο βοηθούν οι αγώνες των εργαζομένων στη χώρα μας, στην ανάπτυξη της πάλης και σε άλλες χώρες είπε: «Για να μπορέσεις να βοηθήσεις γενικότερα το διεθνές κίνημα, πρέπει να είσαι δυνατός σε εθνικό επίπεδο. Να έχεις αναπτύξει τέτοια δράση, για να μπορείς να επιδράς θετικά στο διεθνές κίνημα. Εμείς ως ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχουμε επιδράσει σε σημαντικό βαθμό στα κινήματα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου εμείς αντιπαραθέτουμε τους δικούς μας εθνικούς ταξικούς αγώνες και τους παγκοσμιοποιημένους αγώνες».

Καταλήγοντας ο Δ. Αγκαβανάκης αναφέρθηκε στο τι πρέπει να γίνει και υπογράμμισε: «Τελικά οι πολλοί θα νικήσουν. Αυτό είναι νόμος, κανόνας, το δείχνει η ίδια η Ιστορία. Τίποτα βεβαίως δεν έρχεται από μόνο του. Χρειάζεται να ανεβάσουμε περισσότερο την πάλη μας. Να ανέβει η ταξική πάλη που αποτελεί στοιχείο προόδου. Μόνο μ' αυτήν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά. Με αυτή τη λογική βλέπουμε τα ζητήματα και έτσι είδαμε τον πόλεμο. Είναι απαραίτητο να κάνουμε αγώνες σε όλα τα επίπεδα. Πρέπει όλα τα λαϊκά στρώματα, μικρομεσαίοι, αγρότες, και άλλοι που πλήττονται και θίγονται να συστρατευτούν σε ένα ενιαίο μέτωπο για να μπορέσουμε να έχουμε αυτήν την προοπτική. Θα υπάρξουν σκληροί αγώνες. Είναι ώρα ο εργαζόμενος να δει τα πράγματα από τη μεριά των συμφερόντων του. Να κατανοήσει ότι έχει ευθύνες απέναντι στον εαυτό του και ακόμα περισσότερες απέναντι στα παιδιά του. Οχι μονάχα για να εδραιώσουμε κάποιες κατακτήσεις αλλά να υπάρξουν και νέες που να βοηθούν τη λογική της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που βέβαια θα επιτευχθεί με τη λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία. Ετσι λοιπόν η κάθε κατάκτηση θα πρέπει να συνδέεται με τη λαϊκή εξουσία. Παλεύουμε σήμερα για το μικρό, το μεγάλο συνδέοντας τις κατακτήσεις με την προοπτική, για να φτάσουμε στον τελικό προορισμό. Ο πόλεμος ο δικός μας βέβαια είναι πολύ δυσκολότερος και χρειάζεται περισσότερες θυσίες».