Στις 24 του Απρίλη του 2001 ο τότε υπουργός Γεωργίας, Γ. Ανωμερίτης, εισηγήθηκε και ψήφισε στο Συμβούλιο Υπουργών Γεωργίας της ΕΕ στο Λουξεμβούργο, ένα ακόμα πιο καταστροφικό κανονισμό για το βαμβάκι. Πιο καταστροφικό και από τη σχετική πρόταση της Κομισιόν. Συγκεκριμένα ψηφίστηκε ένας κανονισμός όπου εκτός των άλλων ορίζει πως μέχρι τους 1.137.750 τόνους ο συντελεστής συνυπευθυνότητας παραμένει στο 0,5% και από εκεί και πάνω θα ανεβαίνει για κάθε αύξηση της ελληνικής παραγωγής κατά 15.170 τόνους, κατά 0,02%. Αυτό σημαίνει για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγής ότι το πρόστιμο συνυπευθυνότητας γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Αξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Ανωμερίτης δεν έλαβε υπόψη του έστω την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που στις 15/2 ψήφισε για αύξηση του πλαφόν στην Ελλάδα στους 1.200.000 τόνους.

Το τι κανονισμό τελικά ψήφισε η κυβέρνηση για το βαμβάκι το γεύτηκαν για τα καλά οι βαμβακοπαραγωγοί μετά την έναρξη της τρέχουσας εκκοκκιστικής περιόδου. Η κυβέρνηση, όμως, και το υπουργείο Γεωργίας σε μια προσπάθεια να «κουκουλώσουν» όσο γίνεται τις ολέθριες συνέπειες του νέου κανονισμού για το βαμβάκι ξεκίνησαν αμέσως μετά μια αλλοπρόσαλλη πολιτική με αυθαίρετα μέτρα και απεριόριστη κοροϊδία σε βάρος των βαμβακοπαραγωγών.

Στις 14 Μαΐου, κι ενώ το βαμβάκι είχε ήδη σπαρθεί ο υφυπουργός Γεωργίας Βαγ. Αργύρης ανακοίνωσε διοικητικά μέτρα περιορισμού. Ανακοίνωσε πως η βαμβακοκαλλιέργεια θα περιοριστεί στα 3.937.000 στρέμματα και ότι μέση στρεμματική απόδοση ορίζεται στα 285 κιλά. Στις 3 του Σεπτέμβρη η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Γεωργίας αναιρεί τα δικά της διοικητικά μέτρα περιορισμού της βαμβακοκαλλιέργειας και ανακοινώνει μετά από απίστευτα «μαγειρέματα» ότι καλλιεργήθηκαν 3.805.049 στρέμματα και πως η παραγωγή με μέση στρεμματική απόδοση 288 κιλά, θα είναι 1.095.840 τόνοι. Αυτό έγινε για να εμφανιστεί μια προσωρινή ελάχιστη τιμή 193,5 δραχμές, δηλαδή τρεις δραχμές πάνω από την αντίστοιχη του 2000. Βέβαια, αποσιωπήθηκε το γεγονός πως αν ίσχυε ο προηγούμενος κανονισμός η προσωρινή ελάχιστη τιμή θα ήταν 233,37 δραχμές το κιλό.

Με την έναρξη της εκκοκκιστικής περιόδου οι βαμβακοπαραγωγοί αρχίζουν να πουλάνε το βαμβάκι με 200 - 210 δραχμές το κιλό, ενώ μεγάλες ποσότητες της παραγωγής χαρακτηρίστηκαν μη επιλέξιμες, ή αλλιώς μη επιδοτούμενες. Στους μήνες που ακολούθησαν οι βαμβακοπαραγωγοί υπέστησαν τα πάνδεινα, εξαιτίας μιας σειράς αλληλοαναιρούμενων αποφάσεων του υπουργείου Γεωργίας, που στην πλειοψηφία τους ήταν αυθαίρετες μέχρι παραλογισμού...

Στις 23/11 ο υπουργός Γεωργίας Γ. Δρυς και ο υφυπουργός Βαγ. Αργύρης, προσχεδιασμένα επιχείρησαν να πλαγιοκοπήσουν τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των βαμβακοπαραγωγών ανακοινώνοντας -υποεκτιμώντας πάλι τα πραγματικά δεδομένα- ότι η παραγωγή θα είναι 1.146.787 τόνους, με μέση στρεμματική απόδοση 301 κιλά. Προεξόφλησαν πως η προσωρινή ελάχιστη τιμή θα είναι 210,5 δραχμές το κιλό και ότι η τελική ελάχιστη τιμή 241 δραχμές, ενώ από κοντά διέδωσαν πως η τιμή παραγωγού στα βαμβάκι θα φτάσει τις 300 - 310 δραχμές το κιλό. Τα «όνειρά» τους στραπατσαρίστηκαν στις 28/11, όπου η αρμόδια διαχειριστική επιτροπή της ΕΕ όρισε πως η δεύτερη προσωρινή ελάχιστη τιμή θα είναι 189,5 δραχμές το κιλό, δηλαδή 4 δραχμές μικρότερη από την αρχική προσωρινή ελάχιστη τιμή.

Αλλά οι κυβερνώντες σα να μην τρέχει τίποτα συνέχιζαν να διαλαλούν ψευδώς πως η τιμή στο βαμβάκι θα είναι 300 με 310 δραχμές το κιλό, ενώ παράλληλα έθεταν σε εφαρμογή νέα σχέδια περιορισμού της βαμβακοκαλλιέργειας για το 2002 με «άλλοθι» την αμειψισπορά και τη νιτρορύπανση, αυτή τη φορά. Σε αυτή την περίπτωση το εκσυγχρονιστικό τρικ ήταν πως για τους κατά κύριο επάγγελμα αγρότες η αμειψισπορά θα είναι προαιρετική, αλλά πουθενά δεν αναφέρεται ότι θα μπορούν από του χρόνου να καλλιεργήσουν περισσότερα στρέμματα βαμβάκι απ' ό,τι φέτος. Το τέλος του 2001 βρήκε περισσότερους από 120.000 τόνους βαμβακιού που παραδόθηκαν στα εκκοκκιστήρια, να παραμένουν μη επιλέξιμοι.