Με τις εξελίξεις που έχουμε αυτή την περίοδο στον κλάδο του Φαρμάκου, είναι ξεκάθαρο ότι οι εργοδότες επιδιώκουν τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, χτυπώντας τις Συλλογικές Συμβάσεις, το ωράριο, προωθώντας τη μεγαλύτερη «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις, για να μπορέσουν να έχουν μεγαλύτερη κερδοφορία.

Οι εργοδότες του κλάδου, πέρα από τους ανταγωνισμούς μεταξύ τους, ενιαία απαιτούν ακόμα πιο φθηνούς εργαζόμενους, αξιοποιούν το αντεργατικό πλαίσιο που έχουν ψηφίσει όλες οι κυβερνήσεις. Γι' αυτό βλέπουμε σε μια σειρά χώρους να αξιοποιούν την εργολαβική εργασία, να επιβάλλουν κυλιόμενο ωράριο, να προσπαθούν να εφαρμόσουν όλες τις «ευέλικτες» μορφές εργασίας. Σε έναν κλάδο που στη διάρκεια της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης άντεξε, είχε υψηλή κερδοφορία, στη φάση της ανάκαμψης σημείωσε αύξηση της παραγωγής, που είχε κυρίως εξαγωγικό προσανατολισμό, με τα στοιχεία να δείχνουν ότι το 80% της παραγωγής εξάγεται σε χώρες της Ευρώπης.

Μπροστά στην αρχή της νέας καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια, η κυβέρνηση και οι επιχειρηματικοί όμιλοι του κλάδου παίρνουν μέτρα ενίσχυσης, θεωρούν ότι ο χώρος είναι προνομιακός για να επενδυθούν συσσωρευμένα κεφάλαια, με σημαντικά κέρδη και συμβολή στην ελληνική καπιταλιστική οικονομία. Αυτό μαρτυρούν οι επενδύσεις που πραγματοποιήθηκαν το προηγούμενο διάστημα σε μια σειρά μεγάλα εργοστάσια Φαρμάκου (στην ΝΤΕΜΟ με επέκταση κτιριακών εγκαταστάσεων, στη ΦΑΡΜΑΤΕΝ με νέο εργοστάσιο στην Κομοτηνή, στην ΜΠΕΡΙΓΚΕΡ με επέκταση εργοστασίου), όπως και η εξαγορά της φαρμακαποθήκης ΠΡΟΦΑΡΜ από την EMMA CAPITALS, που πριν δραστηριοποιούνταν στον ΟΠΑΠ.

Οι εργαζόμενοι πλήρωσαν πολλά τόσο στην κρίση όσο και στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, ενώ κυβερνήσεις και εργοδότες προσπαθούν να τους πείσουν ότι έχουν όφελος.

Η επίθεση που εκδηλώνεται τώρα στις φαρμακαποθήκες από εργοδότες και δημοτικές αρχές υπηρετεί την απαίτηση των φαρμακέμπορων να απαλλαγούν από τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων, να εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία. Αυτό φανερώνει η απόφαση της δημοτικής αρχής της Αθήνας που λήφθηκε, για να ικανοποιήσει την απαίτηση των μεγαλοφαρμακαποθηκάριων να ανοίγουν τα Σάββατα. Ο δήμος Αθήνας έχει σημαντικό ρόλο στο σχεδιασμό της αστικής τάξης, συμβάλλει αποφασιστικά στην υλοποίηση των κατευθύνσεων της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Οπως η κυβέρνηση αξιοποίησε την πανδημία για να πάρει αντεργατικά μέτρα μπροστά στην επερχόμενη καπιταλιστική κρίση, έτσι και η δημοτική αρχή μαζί με τους εργοδότες αξιοποιούν την πανδημία για να περάσουν τα σχέδιά τους.

Η πανδημία, την ίδια ώρα, με τα τραγικά αποτελέσματα σε ανθρώπινες ζωές σε πολλές χώρες, αποκάλυψε τη γύμνια αυτού του συστήματος, που δεν μπορεί πλέον να ικανοποιήσει τις στοιχειώδεις ανάγκες του λαού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η έλλειψη υγειονομικού υλικού. Η σύγκριση με την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, με την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων στην εργατική εξουσία, είναι συντριπτική.

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε ότι το Φάρμακο στο πλαίσιο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι εμπόρευμα, με τραγικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα. Στην Ελλάδα, οι ελλείψεις βασικών φαρμάκων, που παρουσιάζονται όχι μόνο κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έχουν να κάνουν και με την προσπάθεια των φαρμακεμπόρων να τα εξάγουν σε άλλες χώρες της Ευρώπης, γιατί αυτό τους αποφέρει μεγαλύτερα κέρδη.

Οξυμένη διαπάλη σημειώνεται εξάλλου αυτή την περίοδο ανάμεσα σε μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, ανάμεσα σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, για το ποιος θα εξασφαλίσει το εμβόλιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Αυτό σημαίνει τεράστια κέρδη για όποια εταιρεία ανακαλύψει πρώτη το εμβόλιο. Αποκαλυπτικά είναι τα δημοσιεύματα στον Τύπο, όταν πριν δυο χρόνια περίπου είχε γίνει σε επίπεδο ΕΕ μελέτη για την αντιμετώπιση πιθανής πανδημίας και είχε κριθεί ασύμφορη η παραγωγή φαρμάκων, διότι αυτό δεν θα απόφερε κέρδη για τις φαρμακοβιομηχανίες. Ακόμα και στο χονδρεμπόριο του Φαρμάκου ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργοδοτών θα οξυνθεί. Ποια αποθήκη θα πάρει το πάνω χέρι, που με τη σειρά του αυτό θα οδηγήσει σε κλείσιμο μικρών και μεσαίων φαρμακαποθηκών στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαία η συνέντευξη του διευθύνοντα συμβούλου της φαρμακαποθήκης ΠΡΟΦΑΡΜ σε οικονομική εφημερίδα, ότι από τις περίπου 150 φαρμακαποθήκες πρέπει οι μισές να κλείσουν. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ποιος κλείνει τους χώρους δουλειάς, ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.

Στην παραγωγή και διακίνηση του Φαρμάκου, οι εργοδότες πήραν μέτρα για να αντιμετωπίσουν την πανδημία στην κατεύθυνση να μη σταματήσει η παραγωγική διαδικασία, ενώ η δουλειά εντατικοποιήθηκε. Αντίθετα, στα εργοστάσια Καλλυντικού αξιοποιήθηκαν οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με αναστολή συμβάσεων και εκ περιτροπής εργασία. Οι εργαζόμενοι της ιατρικής ενημέρωσης και γραφείων των επιχειρήσεων βρέθηκαν υπό το καθεστώς της τηλεργασίας. Ενα μέτρο που αυξάνει την παραγωγικότητα της εργασίας, μειώνει τα λειτουργικά έξοδα των εταιρειών, καθιστά ευάλωτους και «ευέλικτους» τους εργαζόμενους, χωρίς διαχωρισμό εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου, έχει συνέπειες για τον ελεύθερο χρόνο τους και για τις οικογένειές τους.

Ταυτόχρονα, οι εργοδότες προσπάθησαν με επεξεργασμένη τακτική να καλέσουν τους εργαζόμενους να βάλουν πλάτη στα σχέδια της κάθε επιχείρησης, καταφέρνοντας σε ένα βαθμό να ενσωματώσουν εργαζόμενους στους σχεδιασμούς τους. Η λογική ότι «όλοι είμαστε μια οικογένεια», ότι τα συμφέροντα των εργαζομένων και των εργοδοτών είναι κοινά, καλλιεργήθηκε επίμονα, την ίδια στιγμή που η πραγματικότητα, οι συνθήκες που κλήθηκαν να δουλέψουν οι εργαζόμενοι, τη διέψευδε.

Οι σκληροί αγώνες που πραγματοποιούνται αυτή την περίοδο από το κλαδικό Συνδικάτο Φαρμάκου στην Αττική, την Ομοσπονδία, από πρωτοπόρους εργαζόμενους σε χώρους δουλειάς, για να μην περάσουν οι σχεδιασμοί των εργοδοτών, είναι ελπιδοφόροι. Η προσπάθεια να συμμετέχουν εργαζόμενοι μαζικά στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, να γίνονται συνελεύσεις, συσκέψεις, συγκεντρώσεις στους χώρους δουλειάς, είναι μια διαδικασία που συμβάλλει στη μάχη που δίνουν σήμερα οι κομμουνιστές για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Είναι μια σοβαρή παρακαταθήκη για την πορεία της ταξικής πάλης στον κλάδο, κόντρα στη λογική του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Υπάρχει συγκροτημένη δύναμη που παρεμβαίνει, έχει γραμμή σύγκρουσης με τα συμφέροντα της εργοδοσίας, κάνει σοβαρή προσπάθεια να εμποδίσει, να αναχαιτίσει τα σχέδια των εργοδοτών.

Οι εργαζόμενοι απέναντι στη δημοτική αρχή της Αθήνας και την επίθεση στους εργαζόμενους στις φαρμακαποθήκες έδωσαν σοβαρή μάχη με πολιτικά χαρακτηριστικά. Ανεξάρτητα από την έκβαση της ψηφοφορίας στο Δημοτικό Συμβούλιο, με τη στήριξη του δημάρχου Μπακογιάννη από δημοτικούς συμβούλους της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης, βγήκαν νικητές οι εργαζόμενοι, μπαίνοντας στην οργανωμένη δράση, σε σύγκρουση με την εργοδοσία. Οταν απέναντί τους είχαν να αντιμετωπίσουν τα δικαστήρια, την αστυνομία, τα ΜΑΤ, την εργοδοτική τρομοκρατία και το φόβο, φάνηκε ότι η κυβέρνηση, οι εργοδότες, οι δημοτικές αρχές, οι μηχανισμοί τους δεν είναι ανίκητοι.

Αυτή η μάχη και η δράση είναι η καλύτερη απάντηση στα ιδεολογήματα που καλλιεργούν οι εργοδότες στους εργαζόμενους ότι «τίποτα δεν γίνεται».

Σε αυτή τη μάχη συμμετέχουν και πρωτοστατούν οι δυνάμεις του Κόμματος, μαζί με τους φίλους και τους οπαδούς του, σε κάθε χώρο δουλειάς. Δίνουν τη μάχη μαζί με άλλους πρωτοπόρους εργαζόμενους και συνδικαλιστές για να υπογραφεί η κλαδική Συλλογική Σύμβαση, μια μάχη που σημαίνει σύγκρουση με τον κάθε εργοδότη ξεχωριστά αλλά και συνολικά.

Πρακτικά, για τους κομμουνιστές, οι ευθύνες και οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, ειδικά τώρα που βρισκόμαστε στην αρχή της καπιταλιστικής κρίσης. Επιδρά στη συνείδηση των εργαζομένων η κατάσταση στον κλάδο, καθώς στη διάρκεια της πανδημίας ο τζίρος και τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν, ενώ στην κρίση πιθανόν να μη βρεθεί στη θέση που θα βρεθούν άλλοι κλάδοι της οικονομίας.

Χρειάζεται σκληρή ιδεολογική και πολιτική δουλειά, ταυτόχρονα με την οργάνωση του κινήματος στον κλάδο και τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών, για να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα οι εργαζόμενοι, να συγκρουστούν με την εργοδοσία, στην κατεύθυνση της ανατροπής αυτού του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και της εγκαθίδρυσης της εργατικής εξουσίας.

Σήμερα, συνολικά αλλά και στον κλάδο, αναδεικνύονται όλες οι προϋποθέσεις ώστε η εργατική τάξη, ο λαός μας, να ζουν και να εργάζονται σε καλές συνθήκες, απολαμβάνοντας τον πλούτο που παράγουν.

Στον κλάδο υπάρχει έμπειρο επιστημονικό, τεχνικό και εργατικό προσωπικό, που μπορεί να παράγει ποιοτικό και καλό φάρμακο που θα καλύπτει τις ανάγκες του λαού μας, θα μπορεί να αντιμετωπίζει φαινόμενα αποτελεσματικά, όπως την πανδημία που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε ποια είναι η κύρια παραγωγική δύναμη της κοινωνίας, είμαστε εμείς οι εργαζόμενοι, που παράγουμε όλο τον πλούτο. Αρκεί να κατανοήσουμε ότι εμείς μπορούμε να εργαστούμε χωρίς τα αφεντικά μας, αυτοί χωρίς εμάς δεν μπορούν.

Γι' αυτό καλούμε σήμερα κάθε εργαζόμενο, κάθε εργαζόμενη από τις αποθήκες, τα εργοστάσια, την ιατρική ενημέρωση, τους συναδέλφους μας από τα φαρμακεία, να συστρατευθούν μαζί μας, να εμπιστευτούν τη δύναμή τους.