Στο σημερινό 4σέλιδο «Εργαζόμενοι και Κοινωνική Συμμαχία» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

-- ΚΟ Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης του ΚΚΕ: Παρεμβάσεις για τις τεράστιες ελλείψεις στην Υγεία και την ανάγκη ενίσχυσής της

-- Τηλεργασία: Κυβέρνηση και εργοδοσία μονιμοποιούν και γενικεύουν το αντεργατικό καθεστώς - Κοινό κάλεσμα κλαδικών σωματείων για την οργάνωση της απάντησης

-- Εργαζόμενοι στο Φάρμακο: Οργάνωση και αγώνας απέναντι στην ένταση της αντεργατικής επίθεσης

-- Εθνικό Κέντρο Αποκατάστασης: Φυτοζωεί το μεγαλύτερο δημόσιο κέντρο αποκατάστασης στη χώρα - Ρεπορτάζ από την πρόσφατη κινητοποίηση

Από την περιοδεία του Λ. Στολτίδη στο Νοσοκομείο Δράμας

Μέσα από τις παρεμβάσεις καταγράφονται και επισημαίνονται οι τεράστιες ελλείψεις που παραμένουν, εξαιτίας της συνεχιζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής στην Υγεία, ενώ παράλληλα αναδεικνύεται η ανάγκη παραπέρα ανάπτυξης της πάλης για μαζικές προσλήψεις όλου του αναγκαίου μόνιμου προσωπικού για τη στελέχωση των δημόσιων δομών Υγείας, μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις, με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες και τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Στο πλαίσιο αυτό, με δεδομένο και το αυξημένο επιδημιολογικό φορτίο στην περιοχή της Ξάνθης, ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Δελής, με Επίκαιρη Ερώτηση προς τον υπουργό Υγείας, ανέδειξε την ανάγκη να ληφθούν άμεσα μέτρα για τη στελέχωση και τον εξοπλισμό του Γενικού Νοσοκομείου Ξάνθης.

Μεταξύ άλλων, καταγγέλλει την κυβέρνηση και το υπουργείο Υγείας ότι κωφεύουν στο αίτημα των εργαζομένων του Νοσοκομείου για τη στελέχωσή του με το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό και τις απαραίτητες υποδομές.

Αποκαλυπτικό είναι ότι από τις 21/4 μέχρι και σήμερα δεν έχει ικανοποιηθεί το αίτημα της Ενωσης Ιατρών Νοσοκομείου και Κέντρων Υγείας Ξάνθης για την προμήθεια μηχανήματος μοριακής ανάλυσης εξετάσεων για τον κορονοϊό. Ετσι, τα δείγματα στέλνονται για εξέταση στην Αλεξανδρούπολη ή στη Θεσσαλονίκη και τα αποτελέσματα λαμβάνονται την επόμενη μέρα και συχνά τη μεθεπόμενη ή και αργότερα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την έγκαιρη ιχνηλάτηση και την καθημερινή σπατάλη πόρων για τη μεταφορά των δειγμάτων. Την ίδια ώρα, τοπικό ιδιωτικό εργαστήριο πραγματοποιεί τεστ και εκδίδει αποτελέσματα αυθημερόν, με το «αζημίωτο»...

Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει καμιά ενίσχυση σε μόνιμο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να είναι στα όρια της αντοχής, με ελλείψεις σε προσωπικό που δεν αναπληρώνονται, με αναβολές χειρουργείων, με κατάρτιση προγραμμάτων εφημεριών με υπέρβαση, με μη χορήγηση καλοκαιρινών αδειών. Ακόμα και η εμβαλωματική λύση που χρησιμοποιούνταν με τη μετακίνηση προσωπικού από την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας στο Νοσοκομείο, δεν μπορεί να υλοποιηθεί καθώς μετακινείται προσωπικό από δομές της ΠΦΥ της Ξάνθης σε άλλους νομούς.

Το ΚΚΕ απαιτεί μεταξύ άλλων: Αμεση προμήθεια του Γενικού Νοσοκομείου Ξάνθης με το μηχάνημα μοριακής ανάλυσης και τα απαραίτητα αντιδραστήρια. Κάλυψη όλων των αναγκών του νοσοκομείου σε προσωπικό.

Με ανάλογη Ερώτηση του ΚΚΕ προς τον υπουργό Υγείας, προβάλλεται η ανάγκη για άμεσες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για τη στελέχωση του Κέντρου Υγείας Σαμοθράκης, που εξυπηρετεί τους περίπου 3.000 κατοίκους του νησιού και καλείται να καλύψει τις ανάγκες πολλαπλάσιου πληθυσμού την καλοκαιρινή περίοδο.

Σύμφωνα με τον ήδη ελλιπή Οργανισμό του Κέντρου Υγείας, προβλέπονται 6 θέσεις ιατρών, ωστόσο αυτήν τη στιγμή καλύπτεται μόνο αυτή του διευθυντή Γενικής Ιατρικής. Δεν είναι στελεχωμένες οι θέσεις Γενικής Ιατρικής ή Παθολογίας, Παιδιατρικής, Χειρουργικής και Οδοντιατρικής. Αντίστοιχες είναι οι ελλείψεις και σε εργαστηριακό και λοιπό προσωπικό, ενώ ακόμη και το πλήρωμα ασθενοφόρου έχει απομείνει με τρεις εργαζόμενους, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να καλυφθεί καμία νυχτερινή βάρδια.

Στο Νοσοκομείο της Καβάλας, οι ελλείψεις προσωπικού έχουν οδηγήσει όλα τα τελευταία χρόνια σε οριακή λειτουργία κλινικών, χειρουργείων και ιατρείων, κατάσταση που διατηρήθηκε και με την πανδημία, όπως επιβεβαιώθηκε πρόσφατα, μέσα από συνάντηση που πραγματοποίησε κλιμάκιο του ΚΚΕ, με τον διοικητή του Νοσοκομείου και το ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων.

Από τη συζήτηση με τον διοικητή του Νοσοκομείου τα στελέχη του ΚΚΕ ενημερώθηκαν για την κατάσταση και την ετοιμότητα του Νοσοκομείου σχετικά με την αντιμετώπιση της πανδημίας, τα σχέδια που υπάρχουν για ενδεχόμενη κλιμάκωση κ.ά.

Προέκυψε με σαφήνεια η σοβαρή καθυστέρηση στην αντιμετώπιση των τακτικών περιστατικών, με την αναμονή στα ραντεβού αλλά και τα προγραμματισμένα χειρουργεία, να φτάνει σε κάποιες περιπτώσεις αρκετούς μήνες. Το Νοσοκομείο έχει τη δυνατότητα 16 - 17 εργαστηριακών ελέγχων για κορονοϊό, αριθμός που θεωρείται ανεπαρκής για τα επίπεδα ετοιμότητας που απαιτούνται μπροστά στο ενδεχόμενο νέου κύματος. Κατά την περίοδο έξαρσης της πανδημίας οι κλίνες ΜΕΘ αυξήθηκαν από 6 σε 13, όμως η αύξηση αυτή έγινε με το υπάρχον προσωπικό, χωρίς νέες προσλήψεις και χωρίς την απαιτούμενη εκπαίδευση. Οι 23 προσλήψεις, νοσηλευτικού κυρίως προσωπικού, δεν καλύπτουν τα πραγματικά κενά και αφορούν συμβάσεις ορισμένου χρόνου, όταν ήδη το 20% του νοσηλευτικού προσωπικού δουλεύει με ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Στη συνάντηση με το Σωματείο, αναδείχθηκε η οριακή λειτουργία κλινικών και ιατρείων λόγω έλλειψης προσωπικού. Π.χ. αυτήν την περίοδο στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) υπηρετούν μόλις 4 γιατροί, ακριβώς όσοι απαιτούνται για να μην καταρρεύσει η λειτουργία του, ενώ είναι προφανές ότι οποιοδήποτε απροσδόκητο γεγονός θα οδηγήσει σε αδυναμία 24ωρης λειτουργίας.

Τεράστιο είναι το πρόβλημα με τις ελλείψεις σε τραυματιοφορείς. Απαιτούνται τουλάχιστον 60 και αυτήν τη στιγμή υπηρετούν μόνο 4 μόνιμοι και 9 συμβασιούχοι στο ΤΕΠ, καθώς επίσης 4 μόνιμοι και 3 συμβασιούχοι στα χειρουργεία. Αυτό σημαίνει 2 τραυματιοφορείς σε κάθε βάρδια, που φυσικά δεν μπορούν να καλύψουν όλες τις ανάγκες. Αυτό, σε συνδυασμό με την παντελή απουσία βοηθών θαλάμων, έχει ως αποτέλεσμα να επιβαρύνεται αντικειμενικά το έργο του νοσηλευτικού προσωπικού, που καλείται ταυτόχρονα να επιτελέσει πολλαπλά καθήκοντα.

Ιδιαίτερο ζήτημα αποτελεί η καθαριότητα του Νοσοκομείου. Τον Νοέμβρη λήγουν οι 24μηνες συμβάσεις των εργαζομένων και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει σχεδιασμός για μονιμοποίηση αυτού του προσωπικού. Στις προθέσεις της διοίκησης του Νοσοκομείου φαίνεται ότι είναι να προκηρυχτεί διαγωνισμός για ιδιώτη εργολάβο, σύμφωνα και με τις γενικότερες επιδιώξεις του υπουργείου. Είναι ορατός ο κίνδυνος να πεταχτούν στο δρόμο εργαζόμενοι, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους δουλεύουν στο Νοσοκομείο Καβάλας για πολλά χρόνια, αρχικά μέσω εργολάβου, τώρα με απευθείας συμβάσεις ορισμένου χρόνου που λήγουν.

Τα στελέχη του ΚΚΕ σημείωσαν ότι οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου με εργοδότη το ίδιο το Νοσοκομείο είναι η άλλη όψη του ίδιου αντεργατικού νομίσματος των εργολαβιών και της εργασιακής περιπλάνησης και ανασφάλειας των εργαζομένων. Ανέδειξαν την πρόταση του ΚΚΕ για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, σύγχρονη Υγεία - Πρόνοια, με επαρκή χρηματοδότηση, ενώ παρουσίασαν τις κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες του Κόμματος που αφορούν στις τεράστιες ελλείψεις, στην ένταξη όλων των υγειονομικών στα ΒΑΕ, στην ανάγκη να υπάρχουν αποκλειστικά μόνιμες σχέσεις εργασίας και όχι εργαζόμενοι πολλαπλών ταχυτήτων στην Υγεία κ.ά.

Αντίστοιχα τραγική είναι η κατάσταση και στο Νοσοκομείο Δράμας και το Κέντρο Υγείας Προσοτσάνης, όπως αναδείχτηκε και μέσα από την περιοδεία που πραγματοποίησε προχτές ο βουλευτής του ΚΚΕ, Λεωνίδας Στολτίδης.

Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία σε σχέση με το ιατρικό προσωπικό. Από τους 107 ειδικούς γιατρούς που προβλέπει ο κουτσουρεμένος Οργανισμός, το Νοσοκομείο έχει μόλις 58. Στην περίοδο της έξαρσης της πανδημίας ήρθαν μόνο δύο επιπλέον, ο ένας με 4μηνη σύμβαση που σε λίγο λήγει...

Ετσι, π.χ. η ουρολογική κλινική εφημερεύει 15 μέρες το μήνα. Η παθολογική κλινική, μία από τις μεγαλύτερες πανελλαδικά, με 52 κλίνες, λειτουργεί με μόλις 5 γιατρούς, από τους οποίους μία γιατρός ετοιμάζεται να φύγει. Το Νοσοκομείο δεν διαθέτει γαστρεντερολόγο, ενδοκρινολόγο και δερματολόγο. Μάλιστα, δερματολόγος δεν υπάρχει σε καμία δημόσια δομή των Περιφερειακών Ενοτήτων Δράμας και Καβάλας.

Σε συνέχεια των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και των απανωτών παρατάσεων με τις οποίες η κυβέρνηση ΝΔ έδωσε τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να επιβάλλουν μονομερώς καθεστώς τηλεργασίας στους εργαζομένους, το κυβερνητικό νομοσχέδιο έρχεται να βάλει πλέον και την επίσημη βούλα στο καθεστώς που μεταξύ άλλων διευκολύνει παραπέρα το «σβήσιμο» των ορίων μεταξύ εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου, σε βάρος του δεύτερου, με σοβαρές συνέπειες στην υγεία, την οικογενειακή και κοινωνική ζωή και τις μισθολογικές απολαβές του εργαζόμενου.

Στην πρώτη φάση της πανδημίας, σε κλάδους όπως οι Τηλεπικοινωνίες και η Πληροφορική, η τηλεργασία έφτασε να εφαρμόζεται στο 80% του εργατικού δυναμικού. Χαρακτηριστικό είναι ότι στον όμιλο ΟΤΕ η τηλεργασία εφαρμόστηκε στους 13 από τους 16 χιλιάδες εργαζόμενους. Ακόμα και σήμερα, ωστόσο, διατηρείται σε υψηλά ποσοστά που φτάνουν το 70%.

Η τηλεργασία, βέβαια, δεν μπορεί να εφαρμοστεί παντού και για όλους, αφού όπως επιβεβαιώθηκε και το προηγούμενο διάστημα, μεγάλα τμήματα της παραγωγικής διαδικασίας απαιτούν την παρουσία εργαζομένων στο χώρο της επιχείρησης. Η εκτεταμένη εφαρμογή της τηλεργασίας μέσα στην πανδημία, ωστόσο, αποτελεί μια πρώτης τάξης ευκαιρία για τους εργοδότες να πειραματιστούν ώστε να βρουν τις κατάλληλες αναλογίες για την αποδοτικότερη χρήση της, να επιβάλουν ακόμα πιο γρήγορα τη γενίκευσή της.

Η εκτεταμένη εφαρμογή της τηλεργασίας συνοδεύεται από μια προσεκτικά δομημένη προπαγάνδα που προβάλλει τα δήθεν «θετικά» της για τον εργαζόμενο, προτάσσοντας την υποτιθέμενη «συμφιλίωση της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή».

Κρύβει ότι η τηλεργασία είναι μια μορφή εργασίας που μέσα στον καπιταλισμό αποτελεί ένα ισχυρό όπλο τα χέρια της εργοδοσίας για να εξαλείψει κάθε όριο σχετικά με τον εργάσιμο χρόνο και χώρο. Παρέχεται εκτός του χώρου εργασίας της επιχείρησης και μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα ή συμπληρωματικά της εργασίας στην ίδια την επιχείρηση. Μπορεί να γίνεται από το σπίτι, από προσωρινούς χώρους κατά τη διάρκεια μετακίνησης του εργαζόμενου και από ειδικά διαμορφωμένους χώρους για τηλεργασία. Ο εργαζόμενος γίνεται στην πραγματικότητα χρονικά διαθέσιμος, ως προς τις ανάγκες της επιχείρησης, 24 ώρες τη μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα.

Με άλλα λόγια, η τηλεργασία δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να απαιτούν από τον εργαζόμενο να προσφέρει εργασία οποιαδήποτε ώρα της μέρας, από οποιοδήποτε μέρος, εξασφαλίζοντας παραπέρα εντατικοποίηση της εργασίας για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Το μοντέλο αυτό πλασάρεται από «έρευνα», που παρουσιάστηκε σε ηλεκτρονικά μέσα στη χώρα μας, και η οποία ισχυρίζεται ότι το 71% των εργαζομένων που ρωτήθηκαν δήλωσαν πρόθυμοι να συνδυάσουν διακοπές με τηλεργασία σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο εργασίας. Ας σημειωθεί ότι η έρευνα έγινε σε συνεργασία με εταιρείες που προσφέρουν τέτοιους χώρους...

Ενα από τα πρώτα οφέλη για τους εργοδότες είναι η ευκολότερη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, με βάση τις εκάστοτε ανάγκες της επιχείρησης, με μεταφορά του ωραρίου εργασίας, πρωί, μεσημέρι ή βράδυ, ακόμα και με σπάσιμο του ωραρίου (ήδη κάποιες επιχειρήσεις το εφαρμόζουν).

Οι διαβεβαιώσεις του υπουργείου Εργασίας ότι το νομοσχέδιο θα διασφαλίζει «τήρηση του ωραρίου από τον εργοδότη» αποτελούν κενό γράμμα για τους εργαζόμενους. Πρώτα απ' όλα, αν το ωράριο ήδη δεν τηρείται στους χώρους εργασίας, όπου μάλιστα οι εργαζόμενοι συνυπάρχουν, λειτουργεί σωματείο κ.λπ., είναι προφανές ότι σε συνθήκες εργασίας από το σπίτι η καταστρατήγησή του είναι ακόμα πιο εύκολη. Ούτε βέβαια αποτελεί εγγύηση η αναφορά για αναγγελία του ωραρίου στο σύστημα «Εργάνη», αφού επί της ουσίας κανένας μηχανισμός δεν θα είναι ικανός - ακόμα και αν υπήρχε τέτοια κατεύθυνση - να ελέγξει το αν τηρείται το ωράριο για κάθε μεμονωμένο εργαζόμενο.

Ακόμα περισσότερο, η τηλεργασία δεν πέφτει από τον ουρανό, θα συνδυάζεται με όλες τις άλλες μορφές «ευελιξίας» και όλο το υπόλοιπο αντεργατικό οπλοστάσιο για το «ξεχείλωμα» του ωραρίου. Επιπλέον, η ίδια η «ευκολία» της προσφοράς εργασίας από το σπίτι ή άλλο χώρο καθιστά τον εργαζόμενο ευάλωτο στις εργοδοτικές πιέσεις να προσφέρει εργασία ανά πάσα στιγμή, δηλαδή και εκτός ωραρίου εργασίας. Λόγω της ίδιας «ευκολίας», μπορεί να απαιτηθεί από έναν εργαζόμενο να εργαστεί ακόμα και όταν είναι άρρωστος. Είναι πολύ εύκολο να φανταστούμε τα λόγια στελέχους επιχείρησης: «Εντάξει, έχεις λίγο πυρετό. Το καταλαβαίνουμε. Δε σου ζητάμε να βγεις από το σπίτι. Να κάτσεις λίγο στον υπολογιστή θέλουμε», ή τις αντίστοιχες πιέσεις σε έγκυες και λεχώνες κ.ο.κ.

Πρόσθετα στα παραπάνω, μάλιστα, το επικείμενο νομοσχέδιο θα περιλαμβάνει και τη δυνατότητα στον εργοδότη να βάζει τον εργαζόμενο σε «τηλε-ετοιμότητα», απαιτώντας δηλαδή τη διαρκή διάθεση του εργαζόμενου για δουλειά όλη τη μέρα, με την εξαίρεση - όπως λένε - λίγων ωρών, που θα έχει το... «δικαίωμα στην αποσύνδεση»!

Η ίδια η μετατροπή του σπιτιού του εργαζόμενου σε χώρο εργασίας δημιουργεί προβλήματα στην προσωπική ζωή του, παρόλο που η κυρίαρχη προπαγάνδα υποστηρίζει το αντίθετο, ότι εξυπηρετείται τάχα καλύτερα ο οικογενειακός προγραμματισμός. Στην πραγματικότητα η εργοδοσία απαιτεί από τον εργαζόμενο ο χώρος που χρησιμοποιεί για εργασία στο σπίτι να είναι «στεγανός» από τις ενοχλητικές φωνές των παιδιών, συνολικά των δραστηριοτήτων των άλλων μελών της οικογένειας. Από την άλλη, είναι εύλογο ένας εργαζόμενος να μην μπορεί να φροντίσει τα παιδιά του ή να καλύψει άλλες οικογενειακές ανάγκες την ώρα που δουλεύει.

Αυταπάτη όμως αποδεικνύεται και η προβαλλόμενη μείωση του χρόνου και του κόστους για τη μετακίνηση μεταξύ σπιτιού και εργασίας. Λόγω της εξαφάνισης των ορίων εργάσιμου και ελεύθερου χρόνου, ο εργαζόμενος τελικά καταλήγει να αφιερώνει στη δουλειά το χρόνο που εξοικονομεί από τη μετακίνηση, δηλαδή προσφέρει περισσότερη δουλειά με τον ίδιο μισθό.

Αντίστοιχα, την ίδια ώρα που μειώνονται τα λειτουργικά κόστη της εργοδοσίας, η μονιμοποίηση της τηλεργασίας φορτώνει νέα κόστη στον ίδιο τον εργαζόμενο: Τηλεπικοινωνιακές συνδέσεις υψηλών αποδόσεων, ηλεκτρονικός εξοπλισμός που πολλές φορές δεν παρέχεται από την εργοδοσία, αγορά επίπλων και εξοπλισμού που να πληροί κάποιες στοιχειώδεις προϋποθέσεις εργονομίας, φωτισμού κ.λπ., επιβαρυμένοι λογαριασμοί ηλεκτρικού ρεύματος, μεγαλύτερες ανάγκες κλιματισμού - θέρμανσης κ.ο.κ. Μια καθόλου ευκαταφρόνητη «λυπητερή» που τελικά πέφτει στις πλάτες των εργαζομένων, όσο κι αν το υπουργείο Εργασίας προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια με γενικόλογες αναφορές περί «κάλυψης του κόστους εξοπλισμού από τον εργοδότη».

Επιπλέον, η δουλειά από το σπίτι ή από οπουδήποτε αλλού εκτός επιχείρησης μεταφέρει στον ίδιο τον εργαζόμενο την ευθύνη του εργοδότη για τις συνθήκες εργασίας, για την υγεία και ασφάλεια στην εργασία.

Ενα άλλο σημαντικό αποτέλεσμα είναι ότι η τηλεργασία τοποθετεί τον εργαζόμενο εντελώς μόνο του απέναντι στην εργοδοσία, δυσκολεύει την επικοινωνία του και την κοινή δράση με τους συναδέλφους του και με τα σωματεία που δρουν στον κλάδο ή στην επιχείρησή του. Τον καθιστά απόλυτα έρμαιο της εργοδοσίας, χτυπώντας το μοναδικό όπλο που έχει απέναντι στις αντεργατικές ορέξεις της, τη συλλογική δράση και αγώνα.

Είναι φανερό ότι η εργοδοτική ασυδοσία θα μπορεί με την εφαρμογή της τηλεργασίας να ξεπεράσει κάθε όριο. Αποτελούν πραγματική κοροϊδία οι κυβερνητικές αναφορές ότι θα δημιουργηθεί «Τμήμα Ελέγχου Τηλεργασίας» στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, όταν ήδη το ΣΕΠΕ και οι άλλες αρμόδιες υπηρεσίες, με το προσωπικό που διαθέτουν και με δεδομένο τον αριθμό των καταγεγραμμένων επιχειρήσεων, χρειάζονται 17 χρόνια για να γίνουν έλεγχοι σε όλες τις επιχειρήσεις για την Υγεία και την Ασφάλεια και 8 χρόνια για τον έλεγχο των εργασιακών σχέσεων! Πόσο μάλλον όταν ο χώρος εργασίας μεταφέρεται στα σπίτια των εργαζομένων...

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον έλεγχο των εργαζομένων από την εργοδοσία. Μπορεί το υπουργείο να αναφέρει ότι θα απαγορεύεται η χρήση κάμερας (άλλο μεγάλο ζήτημα το πώς θα ελέγχεται κάτι τέτοιο...), ωστόσο σπεύδει να προβλέψει τη λειτουργία «συστήματος ελέγχου τηλεργασίας», ελέγχου δηλαδή του εργαζόμενου μέσα στο σπίτι του.

Στην αξίωση αυτή του κεφαλαίου, για ένα ακόμα όπλο για τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, δεν θα μπορούσε να λείπει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Γι' αυτό και οι δυνάμεις αυτές, ως πλειοψηφία στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, έχουν φροντίσει να «νομιμοποιήσουν» την εφαρμογή της τηλεργασίας με συμφωνία - πλαίσιο που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ήδη από το 2006 - 2007.

Στο σχετικό κείμενο, με τίτλο «Συμφωνία - πλαίσιο για την τηλεργασία», σημειώνεται χαρακτηριστικά: «Μέσα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής στρατηγικής για την απασχόληση, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κάλεσε τους κοινωνικούς εταίρους να διαπραγματευθούν συμφωνίες με σκοπό να εκσυγχρονίσουν την οργάνωση της εργασίας, συμπεριλαμβάνοντας διευθετήσεις για την ελαστική εργασία, με στόχο τη βελτίωση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και την πραγματοποίηση της αναγκαίας ισορροπίας μεταξύ ευελιξίας και ασφάλειας».

Πιο ξεκάθαρα δεν γίνεται: Ενταση της «ευελιξίας» με στόχο τη μέγιστη κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου...

Το Συνδικάτο Εργαζομένων Τηλεπικοινωνιών - Πληροφορικής Αττικής (ΣΕΤΗΠ), το Σωματείο Εργαζομένων Χρηματοπιστωτικού Αττικής και η Ενωση Ελεγκτών - Λογιστών Περιφέρειας Αττικής (ΕΛΕΠΑ) οργανώνουν σύσκεψη για την οργάνωση της πάλης ενάντια στην τηλεργασία, αύριο Παρασκευή στις 6.30 μ.μ., στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας (2ος όροφος).

Τα τρία Συνδικάτα, που δραστηριοποιούνται σε κλάδους με μεγάλη εφαρμογή του αντεργατικού καθεστώτος της τηλεργασίας, καλούν όλα τα σωματεία και τους εργαζόμενους να μπουν μπροστά στον αγώνα ενάντια στις στοχεύσεις εργοδοσίας - κυβέρνησης.

Στο κάλεσμά τους επισημαίνουν μεταξύ άλλων: «Το νέο νομοσχέδιο για την τηλεργασία που ετοιμάζεται να φέρει μες στο κατακαλόκαιρο η κυβέρνηση, και λίγες μόλις μέρες μετά την ψήφιση του νόμου για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, επιβεβαιώνει τις προειδοποιήσεις των συνδικάτων μας ότι η πανδημία αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους εργοδότες των κλάδων μας να κατοχυρώσουν μια σειρά από αντεργατικά μέτρα που παρουσιάστηκαν ως "έκτακτα" και τώρα μονιμοποιούνται».

«Δεν θα τους επιτρέψουμε να βάλουν χέρι στις ζωές και τα δικαιώματά μας!», ξεκαθαρίζουν τα συνδικάτα. «Οργανώνουμε την πάλη μας, κλιμακώνουμε τον αγώνα μας!».

«Λαγός» στην επιχείρηση γενίκευσης και μονιμοποίησης της τηλεργασίας βγήκε μέσα στην πανδημία και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος και σήμερα κάνει λόγο για... «καθυστέρηση» της κυβέρνησης στη «διαμόρφωση ενός αυστηρού πλαισίου», που επιβάλλουν «τα νέα δεδομένα στην αγορά εργασίας».

Επιχειρώντας να δείξει ένα πιο «φιλεργατικό» προφίλ, στις προτάσεις που κατέθεσε μέσα στην πανδημία για την τηλεργασία περιλάμβανε ορισμένες προβλέψεις για την προστασία υποτίθεται των δικαιωμάτων των εργαζομένων, την ίδια ώρα που, ξεπερνώντας ακόμα και τη ΝΔ, έφτανε να δέχεται τη χρήση κάμερας... αν είναι αιτιολογημένη από τις ανάγκες της εργασίας!

Μεταξύ άλλων, έκανε λόγο για: Δικαίωμα στην αποσύνδεση. Καμία υποχρέωση του εργαζόμενου να απαντά σε εταιρικά e-mail εκτός του χρόνου εργασίας του. Κάθε ώρα δουλειάς από το σπίτι αναγνωρίζεται και αμείβεται.

Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ «νομιμοποιεί» τη μονιμοποίηση της τηλεργασίας, ενώ προβάλλει κάποιους «κανόνες» που στην καλύτερη περίπτωση δημιουργούν την αυταπάτη ότι μπορούν να μπουν όρια στην εργοδοτική ασυδοσία.

Ακόμα περισσότερο, πίσω από τη διατύπωση για «δικαίωμα στην αποσύνδεση» («κουβέντα» που ήδη υπάρχει σε ευρωενωσιακό επίπεδο), ανοίγει ο δρόμος για παραπέρα ένταση της αντεργατικής επίθεσης.

Αντί, δηλαδή, να απαγορεύεται ρητά στον εργοδότη να ζητά από τον εργαζόμενο να δουλεύει εκτός ωραρίου εργασίας, μιλάνε πονηρά για το «δικαίωμα της αποσύνδεσης». Ετσι, θεωρείται δεδομένη η δουλειά και εκτός ωραρίου, ενώ μεταφέρουν στον εργαζόμενο την ευθύνη να επιλέξει αν θα ασκήσει ή όχι το «δικαίωμα της αποσύνδεσης»... Λες και είναι «ελεύθερος» ο εργαζόμενος, πόσο μάλλον ο απομονωμένος εργαζόμενος στο σπίτι, απέναντι στις εργοδοτικές πιέσεις!

Από την κινητοποίηση έξω από το Εθνικό Κέντρο Αποκατάστασης

Η αποκατάσταση είναι ζωτικής σημασίας για ανθρώπους που έχουν υποστεί εγκεφαλικό ή άλλο αγγειακό επεισόδιο, που έχουν νοσηλευτεί σε ΜΕΘ, για όσους πάσχουν από σοβαρές νευρολογικές παθήσεις, για θύματα σοβαρών τροχαίων, εργατικών «ατυχημάτων», για πολυκαταγματίες και ασθενείς με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, βαριά κινητικά ανάπηρους κ.ά. καθώς συμβάλλει στην ολική ή μερική αποκατάσταση των βλαβών που έχουν προκληθεί.

Σε πανελλαδικό επίπεδο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ελληνικής Φυσιατρικής Εταιρείας, απαιτούνται πάνω από 2.000 δημόσια κρεβάτια αποκατάστασης, ωστόσο σήμερα λειτουργούν μόλις 200 κρεβάτια σε δημόσια ιδρύματα κι αυτά με τεράστιες ελλείψεις προσωπικού όλων των ειδικοτήτων.

Την ίδια στιγμή, μόνο στην Αθήνα, άνοιξαν και αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια δύο μεγάλα κέντρα αποκατάστασης κλειστής νοσηλείας και συνολικά τα τελευταία 15 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα αποκατάστασης άνοιξαν πανελλαδικά περίπου 850 με 1.000 κρεβάτια, για τα οποία οι ασθενείς και οι οικογένειές τους επιβαρύνονται με περίπου 3.000 ευρώ το μήνα...

Συνολικά, σήμερα λειτουργούν και επιδοτούνται από τον ΕΟΠΥΥ πάνω από 70 ιδιωτικά κέντρα αποκατάστασης, με την αποζημίωση του ΕΟΠΥΥ μάλιστα (δηλαδή από τις εισφορές των εργαζομένων) προς τα ιδιωτικά κέντρα να αυξάνεται χρόνο με το χρόνο (44,3 εκατομμύρια ευρώ το 2019 και 51,7 εκατομμύρια ευρώ το 2020).

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της κατάστασης, είναι το Εθνικό Κέντρο Αποκατάστασης (ΕΚΑ - πρώην ΕΙΑΑ), στους Αγίους Αναργύρους, που πλέον ανήκει διοικητικά στο ΚΑΤ.

Το ΕΚΑ είναι το μεγαλύτερο δημόσιο κέντρο στη χώρα. Λειτουργεί με οργανόγραμμα της δεκαετίας του '70, οι προβλεπόμενες οργανικές θέσεις είναι ελάχιστες σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες, ωστόσο ακόμη και αυτές είναι κενές.

Συγκεκριμένα, τουλάχιστον το 50% ακόμη και αυτών των ανεπαρκών οργανικών θέσεων είναι κενές, ενώ μόνιμες προσλήψεις έχουν να γίνουν εδώ και 15 χρόνια (αντί για 341 μόνιμους εργαζόμενους υπηρετούν 179).

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι μόνιμοι τραυματιοφορείς - κρίσιμη ειδικότητα σε ένα κέντρο αποκατάστασης: Σήμερα υπηρετούν μόλις... 2, ενώ προβλέπονται 32 θέσεις. Οι 12 συμβασιούχοι τραυματιοφορείς είναι ήδη με την ημερομηνία απόλυσης στο χέρι, ενώ εκατοντάδες είναι τα ρεπό που οφείλονται σε όλο το προσωπικό.

Σχεδόν όλος ο ιατροτεχνολογικός εξοπλισμός είναι απαρχαιωμένος. Ακρως απαραίτητες ειδικότητες είτε λείπουν είτε είναι μονήρεις (ψυχίατρος).

Κατά μέσον όρο, το Κέντρο νοσηλεύει περίπου 850 άτομα το χρόνο, ενώ η λίστα αναμονής για νοσηλεία πλέον ξεπερνά τους 4 μήνες.

Τα προγράμματα αποκατάστασης προσαρμόζονται στις μεγάλες ελλείψεις, το κολυμβητήριο και οι τέσσερις θεραπευτικές πισίνες είτε δεν λειτουργούν καθόλου, είτε λειτουργούν για ελάχιστες ώρες τη μέρα, αδυνατώντας να καλύψουν τις ανάγκες όλων των νοσηλευομένων. Αναπηρικά αμαξίδια, τραπεζοτουαλέτες, σύγχρονα κρεβάτια, γερανοί, ειδικά εξεταστικά κρεβάτια (κατεβαίνουν χαμηλά και διευκολύνουν τον ασθενή να ανέβει) είναι κι αυτά σε έλλειψη.

Την ίδια ώρα, όπως και στα δημόσια νοσοκομεία, ο προϋπολογισμός του ΕΚΑ χρόνο με το χρόνο μειώνεται, πολλαπλασιάζοντας τις ελλείψεις και τα προβλήματα που ήδη υπήρχαν στη λειτουργία του Κέντρου.

Στον απόηχο των παραπάνω, με πρωτοβουλία της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ) και τη συμμετοχή εργατικών σωματείων και μαζικών φορέων της περιοχής, πραγματοποιήθηκε τις προηγούμενες μέρες σύσκεψη, με απόφαση της οποίας την περασμένη Δευτέρα οργανώθηκε παράσταση διαμαρτυρίας στο χώρο του ΕΚΑ, με κεντρικό αίτημα να μπει τέλος στη χρόνια υποβάθμιση του Κέντρου και στην παράδοση του φιλέτου της αποκατάστασης στον ιδιωτικό τομέα.

Συνδιοργανωτές της κινητοποίησης ήταν το Σωματείο Εργαζομένων του Εθνικού Κέντρου Αποκατάστασης, το Σωματείο Εργαζομένων Νοσοκομείου ΚΑΤ, ενώ συμμετείχαν αντιπροσωπείες της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στην Ειδική Αγωγή (ΠΟΜΕΕΑ), των Σωματείων Συνταξιούχων ΙΚΑ Ιλίου, Αγίων Αναργύρων - Καματερού, Πετρούπολης, των Παραρτημάτων Ιλίου, Αγίων Αναργύρων - Καματερού, Πετρούπολης του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας και του Συλλόγου Γυναικών Αγίων Αναργύρων - Καματερού.

Στη γενικότερη έλλειψη σε προσωπικό, εξοπλισμό και δημόσιες κλίνες αποκατάστασης αναφέρθηκε η πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων ΚΑΤ, Βούλα Πάκου, κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης: «Στο ΚΑΤ, οι 28 κλίνες αποκατάστασης παραμένουν ίδιες στον αριθμό αλλά και στον εξοπλισμό εδώ και 42 χρόνια. Η εσωτερική πισίνα δεν έχει επισκευαστεί, ενώ για λογοθεραπείες επιβαρύνονταν οι ασθενείς απευθείας από την τσέπη τους, καθώς δεν υπάρχει καν πρόβλεψη για πρόσληψη μόνιμου λογοθεραπευτή. Οι ολοένα και μειούμενοι προϋπολογισμοί δεν αφήνουν περιθώριο αισιοδοξίας για διεύρυνση σε δομές κι εργαστήρια, όπως αυτό της κατασκευής προσθέσεων που βρίσκεται στο ΕΚΑ και παρέχει δωρεάν τεχνητά μέλη. Η τιμή ενός τεχνητού σκέλους στην αγορά ξεκινά από 4.000 ευρώ».

«Βρισκόμαστε εδώ γιατί δεν θεωρούμε "κόστος" και "σπατάλη" την ενίσχυση του ΕΚΑ και του ΚΑΤ», τόνισε. «Είμαστε εδώ γιατί δεν ανεχόμαστε την "κανονικότητα" των τεράστιων κενών. Γιατί στηρίζουμε την ανάγκη για πλήρη σωματική και ψυχοκοινωνική αποκατάσταση με ίδρυση νέων δημόσιων κέντρων αποκατάστασης, με υψηλής ποιότητας και δωρεάν υπηρεσίες σε όλη την Ελλάδα».

Για το τεράστιο κόστος που έχει στη ζωή και την τσέπη των ασθενών και των οικογενειών τους μίλησε εκ μέρους της ΣΕΑΑΝ ο Χάρης Χουρδάκης, υπογραμμίζοντας την όξυνση των προβλημάτων εν μέσω πανδημίας, τους εκατοντάδες ανθρώπους που νοσηλεύονται σε ΜΕΘ και μετά χρήζουν αποκατάστασης. «Οι ασθενείς και οι οικογένειές τους», ανέφερε, «ουσιαστικά υποχρεώνονται να πληρώνουν οι ίδιοι για πρόσθετες θεραπείες, αφού εξαιτίας των ελλείψεων, το πρόγραμμα αποκατάστασης κρατά το πολύ μια ώρα τη μέρα, ενώ το καλοκαίρι και τις γιορτές με το ζόρι ένα μισάωρο κάθε δύο με τρεις μέρες. Καλούνται επίσης να πληρώσουν για αποκλειστικές νοσοκόμες ή συνοδούς, γιατί τους λένε οι υπεύθυνοι του κέντρου ότι "δεν μπορεί να εισαχθεί ο ασθενής αν δεν έχει άνθρωπο δικό του επί 24ώρου δίπλα του να τον βοηθάει"».

Στην κινητοποίηση συμμετείχε ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και περιφερειακός σύμβουλος Αττικής εκλεγμένος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

«Η αποκατάσταση δεν είναι πολυτέλεια, είναι δικαίωμα», τόνισε. «Και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, οι φορείς όχι μόνο της Δυτικής Αθήνας αλλά όλου του Λεκανοπεδίου, πρέπει να υπερασπιστούν μια δημόσια δομή όπως είναι το ΕΚΑ, να διεκδικήσουν το δικαίωμα της αποκατάστασης σε δημόσιες δομές απολύτως δωρεάν. Κανείς δεν μπορεί να κρύψει ότι εδώ πρόκειται για ένα εμπόριο που εκμεταλλεύεται την ανάγκη των ανθρώπων για αποκατάσταση. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που βρισκόμαστε εν μέσω μιας μεγάλης πανδημίας, όπου και τώρα φαίνεται πόσο πολύ χρειάζεται τις δομές αποκατάστασης ο λαός μας. Μιλάμε για το μοναδικό δημόσιο Κέντρο Αποκατάστασης το οποίο είναι πλήρως υποστελεχωμένο, με ελάχιστο μόνιμο προσωπικό, και συμβασιούχους - όμηρους που βρίσκονται επί ξύλου κρεμάμενοι».

Απαίτησε «εδώ και τώρα να γίνουν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, να αυξηθεί η κρατική χρηματοδότηση. Εδώ και τώρα να σταματήσει η παραχώρηση δομών ακόμη και του ίδιου του νοσοκομείου, όπως η παραχώρηση της θεραπευτικής πισίνας σε δήμους και το παζάρεμα εκτάσεων. Στόχος η απαξίωση και το σταδιακό κλείσιμο και να διοχετεύεται ο κόσμος στα ιδιωτικά θεραπευτήρια τα οποία κοστίζουν περίπου 150 ευρώ μόνο για την επίσκεψη».

Τα βασικά αιτήματα των σωματείων και φορέων που συντονίζουν τη δράση τους, μεταξύ άλλων είναι τα εξής:

• Γενναία χρηματοδότηση του Εθνικού Κέντρου Αποκατάστασης από τον κρατικό προϋπολογισμό, με βάση τις ανάγκες ανάπτυξής του.
• Μαζικές προσλήψεις μόνιμου εξειδικευμένου και βοηθητικού προσωπικού.
• Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων. Καμία απόλυση εργαζομένων.
• Ιδρυση δημόσιων Κέντρων Αποκατάστασης, με υψηλής ποιότητας και δωρεάν υπηρεσίες σε όλη την Ελλάδα.
• Εξω οι εταιρείες από το ΕΚΑ, από τη διάθεση τεχνικών βοηθημάτων και τεχνητών μελών.

Από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις για το ωράριο στις φαρμακαποθήκες

Οι εργοδότες του κλάδου, πέρα από τους ανταγωνισμούς μεταξύ τους, ενιαία απαιτούν ακόμα πιο φθηνούς εργαζόμενους, αξιοποιούν το αντεργατικό πλαίσιο που έχουν ψηφίσει όλες οι κυβερνήσεις. Γι' αυτό βλέπουμε σε μια σειρά χώρους να αξιοποιούν την εργολαβική εργασία, να επιβάλλουν κυλιόμενο ωράριο, να προσπαθούν να εφαρμόσουν όλες τις «ευέλικτες» μορφές εργασίας. Σε έναν κλάδο που στη διάρκεια της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης άντεξε, είχε υψηλή κερδοφορία, στη φάση της ανάκαμψης σημείωσε αύξηση της παραγωγής, που είχε κυρίως εξαγωγικό προσανατολισμό, με τα στοιχεία να δείχνουν ότι το 80% της παραγωγής εξάγεται σε χώρες της Ευρώπης.

Μπροστά στην αρχή της νέας καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια, η κυβέρνηση και οι επιχειρηματικοί όμιλοι του κλάδου παίρνουν μέτρα ενίσχυσης, θεωρούν ότι ο χώρος είναι προνομιακός για να επενδυθούν συσσωρευμένα κεφάλαια, με σημαντικά κέρδη και συμβολή στην ελληνική καπιταλιστική οικονομία. Αυτό μαρτυρούν οι επενδύσεις που πραγματοποιήθηκαν το προηγούμενο διάστημα σε μια σειρά μεγάλα εργοστάσια Φαρμάκου (στην ΝΤΕΜΟ με επέκταση κτιριακών εγκαταστάσεων, στη ΦΑΡΜΑΤΕΝ με νέο εργοστάσιο στην Κομοτηνή, στην ΜΠΕΡΙΓΚΕΡ με επέκταση εργοστασίου), όπως και η εξαγορά της φαρμακαποθήκης ΠΡΟΦΑΡΜ από την EMMA CAPITALS, που πριν δραστηριοποιούνταν στον ΟΠΑΠ.

Οι εργαζόμενοι πλήρωσαν πολλά τόσο στην κρίση όσο και στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, ενώ κυβερνήσεις και εργοδότες προσπαθούν να τους πείσουν ότι έχουν όφελος.

Η επίθεση που εκδηλώνεται τώρα στις φαρμακαποθήκες από εργοδότες και δημοτικές αρχές υπηρετεί την απαίτηση των φαρμακέμπορων να απαλλαγούν από τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων, να εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία. Αυτό φανερώνει η απόφαση της δημοτικής αρχής της Αθήνας που λήφθηκε, για να ικανοποιήσει την απαίτηση των μεγαλοφαρμακαποθηκάριων να ανοίγουν τα Σάββατα. Ο δήμος Αθήνας έχει σημαντικό ρόλο στο σχεδιασμό της αστικής τάξης, συμβάλλει αποφασιστικά στην υλοποίηση των κατευθύνσεων της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Οπως η κυβέρνηση αξιοποίησε την πανδημία για να πάρει αντεργατικά μέτρα μπροστά στην επερχόμενη καπιταλιστική κρίση, έτσι και η δημοτική αρχή μαζί με τους εργοδότες αξιοποιούν την πανδημία για να περάσουν τα σχέδιά τους.

Η πανδημία, την ίδια ώρα, με τα τραγικά αποτελέσματα σε ανθρώπινες ζωές σε πολλές χώρες, αποκάλυψε τη γύμνια αυτού του συστήματος, που δεν μπορεί πλέον να ικανοποιήσει τις στοιχειώδεις ανάγκες του λαού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η έλλειψη υγειονομικού υλικού. Η σύγκριση με την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, με την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων στην εργατική εξουσία, είναι συντριπτική.

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε ότι το Φάρμακο στο πλαίσιο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι εμπόρευμα, με τραγικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα. Στην Ελλάδα, οι ελλείψεις βασικών φαρμάκων, που παρουσιάζονται όχι μόνο κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έχουν να κάνουν και με την προσπάθεια των φαρμακεμπόρων να τα εξάγουν σε άλλες χώρες της Ευρώπης, γιατί αυτό τους αποφέρει μεγαλύτερα κέρδη.

Οξυμένη διαπάλη σημειώνεται εξάλλου αυτή την περίοδο ανάμεσα σε μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, ανάμεσα σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, για το ποιος θα εξασφαλίσει το εμβόλιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Αυτό σημαίνει τεράστια κέρδη για όποια εταιρεία ανακαλύψει πρώτη το εμβόλιο. Αποκαλυπτικά είναι τα δημοσιεύματα στον Τύπο, όταν πριν δυο χρόνια περίπου είχε γίνει σε επίπεδο ΕΕ μελέτη για την αντιμετώπιση πιθανής πανδημίας και είχε κριθεί ασύμφορη η παραγωγή φαρμάκων, διότι αυτό δεν θα απόφερε κέρδη για τις φαρμακοβιομηχανίες. Ακόμα και στο χονδρεμπόριο του Φαρμάκου ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργοδοτών θα οξυνθεί. Ποια αποθήκη θα πάρει το πάνω χέρι, που με τη σειρά του αυτό θα οδηγήσει σε κλείσιμο μικρών και μεσαίων φαρμακαποθηκών στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαία η συνέντευξη του διευθύνοντα συμβούλου της φαρμακαποθήκης ΠΡΟΦΑΡΜ σε οικονομική εφημερίδα, ότι από τις περίπου 150 φαρμακαποθήκες πρέπει οι μισές να κλείσουν. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ποιος κλείνει τους χώρους δουλειάς, ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.

Στην παραγωγή και διακίνηση του Φαρμάκου, οι εργοδότες πήραν μέτρα για να αντιμετωπίσουν την πανδημία στην κατεύθυνση να μη σταματήσει η παραγωγική διαδικασία, ενώ η δουλειά εντατικοποιήθηκε. Αντίθετα, στα εργοστάσια Καλλυντικού αξιοποιήθηκαν οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με αναστολή συμβάσεων και εκ περιτροπής εργασία. Οι εργαζόμενοι της ιατρικής ενημέρωσης και γραφείων των επιχειρήσεων βρέθηκαν υπό το καθεστώς της τηλεργασίας. Ενα μέτρο που αυξάνει την παραγωγικότητα της εργασίας, μειώνει τα λειτουργικά έξοδα των εταιρειών, καθιστά ευάλωτους και «ευέλικτους» τους εργαζόμενους, χωρίς διαχωρισμό εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου, έχει συνέπειες για τον ελεύθερο χρόνο τους και για τις οικογένειές τους.

Ταυτόχρονα, οι εργοδότες προσπάθησαν με επεξεργασμένη τακτική να καλέσουν τους εργαζόμενους να βάλουν πλάτη στα σχέδια της κάθε επιχείρησης, καταφέρνοντας σε ένα βαθμό να ενσωματώσουν εργαζόμενους στους σχεδιασμούς τους. Η λογική ότι «όλοι είμαστε μια οικογένεια», ότι τα συμφέροντα των εργαζομένων και των εργοδοτών είναι κοινά, καλλιεργήθηκε επίμονα, την ίδια στιγμή που η πραγματικότητα, οι συνθήκες που κλήθηκαν να δουλέψουν οι εργαζόμενοι, τη διέψευδε.

Οι σκληροί αγώνες που πραγματοποιούνται αυτή την περίοδο από το κλαδικό Συνδικάτο Φαρμάκου στην Αττική, την Ομοσπονδία, από πρωτοπόρους εργαζόμενους σε χώρους δουλειάς, για να μην περάσουν οι σχεδιασμοί των εργοδοτών, είναι ελπιδοφόροι. Η προσπάθεια να συμμετέχουν εργαζόμενοι μαζικά στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, να γίνονται συνελεύσεις, συσκέψεις, συγκεντρώσεις στους χώρους δουλειάς, είναι μια διαδικασία που συμβάλλει στη μάχη που δίνουν σήμερα οι κομμουνιστές για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Είναι μια σοβαρή παρακαταθήκη για την πορεία της ταξικής πάλης στον κλάδο, κόντρα στη λογική του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Υπάρχει συγκροτημένη δύναμη που παρεμβαίνει, έχει γραμμή σύγκρουσης με τα συμφέροντα της εργοδοσίας, κάνει σοβαρή προσπάθεια να εμποδίσει, να αναχαιτίσει τα σχέδια των εργοδοτών.

Οι εργαζόμενοι απέναντι στη δημοτική αρχή της Αθήνας και την επίθεση στους εργαζόμενους στις φαρμακαποθήκες έδωσαν σοβαρή μάχη με πολιτικά χαρακτηριστικά. Ανεξάρτητα από την έκβαση της ψηφοφορίας στο Δημοτικό Συμβούλιο, με τη στήριξη του δημάρχου Μπακογιάννη από δημοτικούς συμβούλους της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης, βγήκαν νικητές οι εργαζόμενοι, μπαίνοντας στην οργανωμένη δράση, σε σύγκρουση με την εργοδοσία. Οταν απέναντί τους είχαν να αντιμετωπίσουν τα δικαστήρια, την αστυνομία, τα ΜΑΤ, την εργοδοτική τρομοκρατία και το φόβο, φάνηκε ότι η κυβέρνηση, οι εργοδότες, οι δημοτικές αρχές, οι μηχανισμοί τους δεν είναι ανίκητοι.

Αυτή η μάχη και η δράση είναι η καλύτερη απάντηση στα ιδεολογήματα που καλλιεργούν οι εργοδότες στους εργαζόμενους ότι «τίποτα δεν γίνεται».

Σε αυτή τη μάχη συμμετέχουν και πρωτοστατούν οι δυνάμεις του Κόμματος, μαζί με τους φίλους και τους οπαδούς του, σε κάθε χώρο δουλειάς. Δίνουν τη μάχη μαζί με άλλους πρωτοπόρους εργαζόμενους και συνδικαλιστές για να υπογραφεί η κλαδική Συλλογική Σύμβαση, μια μάχη που σημαίνει σύγκρουση με τον κάθε εργοδότη ξεχωριστά αλλά και συνολικά.

Πρακτικά, για τους κομμουνιστές, οι ευθύνες και οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, ειδικά τώρα που βρισκόμαστε στην αρχή της καπιταλιστικής κρίσης. Επιδρά στη συνείδηση των εργαζομένων η κατάσταση στον κλάδο, καθώς στη διάρκεια της πανδημίας ο τζίρος και τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν, ενώ στην κρίση πιθανόν να μη βρεθεί στη θέση που θα βρεθούν άλλοι κλάδοι της οικονομίας.

Χρειάζεται σκληρή ιδεολογική και πολιτική δουλειά, ταυτόχρονα με την οργάνωση του κινήματος στον κλάδο και τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών, για να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα οι εργαζόμενοι, να συγκρουστούν με την εργοδοσία, στην κατεύθυνση της ανατροπής αυτού του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και της εγκαθίδρυσης της εργατικής εξουσίας.

Σήμερα, συνολικά αλλά και στον κλάδο, αναδεικνύονται όλες οι προϋποθέσεις ώστε η εργατική τάξη, ο λαός μας, να ζουν και να εργάζονται σε καλές συνθήκες, απολαμβάνοντας τον πλούτο που παράγουν.

Στον κλάδο υπάρχει έμπειρο επιστημονικό, τεχνικό και εργατικό προσωπικό, που μπορεί να παράγει ποιοτικό και καλό φάρμακο που θα καλύπτει τις ανάγκες του λαού μας, θα μπορεί να αντιμετωπίζει φαινόμενα αποτελεσματικά, όπως την πανδημία που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε ποια είναι η κύρια παραγωγική δύναμη της κοινωνίας, είμαστε εμείς οι εργαζόμενοι, που παράγουμε όλο τον πλούτο. Αρκεί να κατανοήσουμε ότι εμείς μπορούμε να εργαστούμε χωρίς τα αφεντικά μας, αυτοί χωρίς εμάς δεν μπορούν.

Γι' αυτό καλούμε σήμερα κάθε εργαζόμενο, κάθε εργαζόμενη από τις αποθήκες, τα εργοστάσια, την ιατρική ενημέρωση, τους συναδέλφους μας από τα φαρμακεία, να συστρατευθούν μαζί μας, να εμπιστευτούν τη δύναμή τους.