Λένε πως ο στρατός είναι μια μικρογραφία όλης της κοινωνίας. Από την πρώτη κιόλας στιγμή καταλαβαίνει κανείς πως έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν χρειάστηκε παρά λίγες μόλις ώρες μέσα στο στρατόπεδο για να διαπιστώσω ότι τα περισσότερα προβλήματα που με απασχολούσαν αρκετό καιρό, πριν καν παραλάβω το σημείωμα κατάταξής μου, απασχολούσαν και την πλειοψηφία των υπόλοιπων φαντάρων.

Δεν χρειάζεται να ψάξει πολύ κανείς για να βρει παιδιά που με πολύ μεγάλη δυσκολία συγκέντρωσαν τον απαραίτητο «εξοπλισμό» για να καταταγούν. Πράγματα όπως μπλουζάκια παραλλαγής, είδη προσωπικής υγιεινής και καθαριότητας και πολλά άλλα, τα οποία αφενός ο ίδιος ο στρατός θα έπρεπε να χορηγεί, αφετέρου δύσκολα μπορεί να προμηθευτεί κανείς με τα 8,62 ευρώ του μισθού του. Και όλα αυτά φυσικά αφορούν τις μέρες πριν από την κατάταξη, τα έξοδα για τη μετακίνηση για την κατάταξή σου στη μονάδα, και χωρίς να αναλογιστούμε τα καθημερινά έξοδα διαβίωσης μέσα στο στρατόπεδο, που εκ των πραγμάτων «φουσκώνουν» το λογαριασμό.

Δεν χρειάζεται επίσης να ψάξει κανείς πολύ για να βρει τα παιδιά των δεκάδων χιλιάδων γονιών που έμειναν άνεργοι τα χρόνια της προηγούμενης κρίσης, τα παιδιά που δούλεψαν ως διανομείς υπό άθλιες συνθήκες εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού, τα παιδιά που μπήκαν τώρα για να προλάβουν να δουλέψουν την επόμενη σεζόν στις διάφορες τουριστικές «γαλέρες», μιας και η φετινή τούς άφησε ξεκρέμαστους.

Και όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν με καθημερινό φόντο την επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο. Καθημερινά φτάνουν στα αυτιά των φαντάρων οι ειδήσεις για τις διάφορες προκλήσεις και παραβιάσεις, και φυσικά υπάρχει ανησυχία για το ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου ή ακόμα και πολεμικής σύγκρουσης. Μιας σύγκρουσης την οποία οι ίδιοι οι φαντάροι θα καλούνταν να πληρώσουν.

Την κατάσταση αυτή καλείται να διαχειριστεί ένας νέος άνθρωπος, παιδί ακόμα σε πολλές περιπτώσεις, ο οποίος έχει μόλις ξεκοπεί από την οικογένεια, το σπίτι, τους φίλους του και καλείται να προσαρμοστεί σε ένα τελείως διαφορετικό και πολλές φορές αφιλόξενο περιβάλλον, με μόνο συνήθως αποκούμπι τον διπλανό του φαντάρο.

Εν ολίγοις, είναι εμφανές ότι τόσο η αγωνία για το σήμερα όσο και τα ερωτηματικά για το αύριο, κάθε άλλο παρά μένουν έξω από την πόρτα του στρατοπέδου. Αντιθέτως, θα έλεγε κανείς ότι είναι από τα βασικά «μπαγκάζια» που κουβαλά μαζί του ένα παιδί μιας λαϊκής οικογένειας κατά τη διάρκεια της θητείας του.