Πρόκειται για μια νέα πλατφόρμα συντονισμού αστικών δυνάμεων για την υπεράσπιση της δήθεν δημοκρατίας (βλ. της δικτατορίας του κεφαλαίου) και της «ελεύθερης αγοράς» (δηλαδή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας), με κύρια προσδοκία να ανακοπεί η γοργή ανέλιξη της Κίνας - όπου επίσης κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις.

Στη Διακήρυξή της η «Συμμαχία» τονίζει μεταξύ άλλων πως «η ανάπτυξη μιας συνεκτικής απάντησης στην άνοδο της Κίνας υπό την ηγεσία του ΚΚ Κίνας αποτελεί καθοριστική πρόκληση για τα δημοκρατικά κράτη του κόσμου» και σημειώνει ότι αυτή η «πρόκληση» «υπερβαίνει τις εκάστοτε κυβερνήσεις και διοικήσεις, το εύρος της υπερβαίνει τις παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των κομμάτων και μεταξύ της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής».

Εκφράζεται ανησυχία για την πρόθεση της Κίνας και της ηγεσίας της «να επεκτείνει την παγκόσμια επιρροή της» και μπροστά στις «προκλήσεις που συνιστούν η παρούσα συμπεριφορά και οι μελλοντικές φιλοδοξίες της Κίνας» η «Συμμαχία» εμφανίζεται ως «η φυσική στέγη αυτής της εταιρικής σχέσης» με μοχλό «τους ελεύθερα εκλεγμένους νομοθέτες».

Στους στόχους της «Συμμαχίας» περιλαμβάνονται «η οικοδόμηση κατάλληλων και συντονισμένων απαντήσεων και η συμβολή στη διαμόρφωση μιας ενεργού και στρατηγικής προσέγγισης σε θέματα σχετικά με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας».

Ειδικότερα, σύμφωνα με την ιστοσελίδα της IPAC, στους βασικούς άξονες της δράσης της περιλαμβάνεται «η διαφύλαξη της παγκόσμιας τάξης που βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο» - όπου βέβαια ως «παγκόσμια τάξη» και «Διεθνές Δίκαιο» εννοείται ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων, τον οποίο η γοργή ανέλιξη της Κίνας ήδη διαταράσσει, ανατρέποντας ισορροπίες και κανόνες του παιχνιδιού. «Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας πρέπει να τηρεί τα πρότυπα της διεθνούς έννομης τάξης, η οποία χρειάζεται να προστατευτεί από κάθε αλλοίωση».

Ως στόχος της «Συμμαχίας» καθορίζεται επίσης «η προώθηση εμπορικής δικαιοσύνης», με την επισήμανση ότι η Κίνα «πρέπει να ενταχθεί στα πρότυπα της έννομης τάξης», αντανακλώντας τον προβληματισμό που γεννούν τα αυξημένα κινεζικά πλεονάσματα στο εμπορικό ισοζύγιο με άλλες χώρες αλλά και οι όροι με τους οποίους ανοίγει η κινεζική αγορά, «πιέζοντας» προσδοκίες δυτικών και άλλων ομίλων.

Η «Συμμαχία» ιεραρχεί ψηλά και την «ενίσχυση της ασφάλειας», υποστηρίζοντας ότι «οι δημοκρατίες πρέπει να αναπτύξουν συμπληρωματικές στρατηγικές για την ασφάλεια, ώστε να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις που δημιουργεί η Κίνα», καλώντας δηλαδή σε σαφέστερη προσαρμογή των στρατιωτικών μηχανών κάθε χώρας για την αντιμετώπιση των κινεζικών οπλικών συστημάτων και στρατιωτικών σωμάτων. Τέλος, ειδική αξία δίνεται στην «υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας», όπως εννοείται η ικανότητα των «ανεπτυγμένων ή αναδυόμενων αγορών» να μην εξαρτώνται από κινεζικά δάνεια, δηλαδή να στρέφονται στη βοήθεια άλλων, με την προσδοκία ότι θα αποδυναμωθούν οι οικονομικές συνεργασίες των κινεζικών επιχειρήσεων. «Δεν πρέπει να επιτραπεί στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας να εκθέσει την κυριαρχία ή τους θεσμούς καμίας αναπτυγμένης ή αναδυόμενης αγοράς μέσω του δανεισμού, επενδύσεων ή άλλων μέσων», αναφέρεται.

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι στα ιδρυτικά μέλη της «Συμμαχίας» είναι ο Αμερικανοί γερουσιαστές Μάρκο Ρούμπιο (Ρεπουμπλικάνος) και Μπομπ Μενέντεζ (Δημοκρατικός), ένθερμοι υποστηρικτές των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των πολύμορφων αποκλεισμών ενάντια στην Κούβα και τη Βενεζουέλα.