Πέμπτη 13 Δεκέμβρη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 29
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
«Αντιναρκωτικό μέτωπο», ένα ορφανό που ζητάει υιοθεσία

Τα πρόσφατα στοιχεία που ήρθαν στη δημοσιότητα (ΚΕΘΕΑ, ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ) καταδεικνύουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πως το πρόβλημα της τοξικομανίας έπαψε πια να είναι πρόβλημα του διπλανού μας αλλά είναι πολύ περισσότερο πρόβλημα όλης της κοινωνίας και κυρίως της οργανωμένης πολιτείας, που έχει και το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη ραγδαία επιδείνωση του προβλήματος των ναρκωτικών την τελευταία 15ετία, όπως αυτή εκφράζεται από:

Ι. Την αύξηση της ζήτησης κατά 85% τον τελευταίο χρόνο για θεραπεία.

II. Τη σημαντική πτώση του ορίου ηλικίας ένταξης στα ναρκωτικά (15 έτη αναφέρει η πρόσφατη έρευνα του ΚΕΘΕΑ).

III. Την αλματώδη άνοδο των θανάτων από τη χρήση (διπλασιασμός των θανάτων κάτω από 20 έτη τα τελευταία 5 χρόνια).

IV. Τη σημαντική αύξηση της πολυτοξικομανίας αφού το 73% των χρηστών κάνει χρήση περισσοτέρων από μία ουσία.

V. Τα ελλείμματα και τη φιλελευθεροποίηση του νομικού πλαισίου, με αποτέλεσμα να συλλαμβάνονται οι χρήστες και να κυκλοφορούν οι έμποροι ελεύθεροι.

VI. Τη μείωση των επιχορηγήσεων των θεραπευτικών κοινοτήτων και προγραμμάτων με ταυτόχρονη αύξηση των επιχορηγήσεων προγραμμάτων υποκατάστασης.

VII. Την καταρράκωση και συρρίκνωση της κοινωνικής πολιτικής σύμφωνα με τις επιταγές της ΕΕ.

VIII. Την παρουσία του μοντέλου της «μείωσης της βλάβης» ως μοναδικού τρόπου αντιμετώπισης της μάστιγας των ναρκωτικών.

IΧ. Την έλλειψη ενιαίας στρατηγικής πρωτογενούς πρόληψης με στόχο τα αίτια του προβλήματος.

Η αντιναρκωτική πολιτική της πολιτείας στα πλαίσια της λογιστικής και κοινωνικά ανάλγητης εκσυγχρονιστικής μανίας της, σύμφωνη με τις προσταγές της ΕΕ για μείωση όλων των κοινωνικών δαπανών, αναλώθηκε την τελευταία δεκαετία στην αποδοχή της τοξικομανίας ως αναγκαίου κακού, στη διαχείριση του προβλήματος με την εισαγωγή των προγραμμάτων υποκατάστασης, στη συναίνεσή της στο διαχωρισμό «σκληρά» - «μαλακά», με απώτερο στόχο τη σταδιακή νομιμοποίησή τους. Η πολιτική αυτή είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την όξυνση του προβλήματος, για την απουσία θεραπευτικών προγραμμάτων σε όλη την Ελλάδα, για την παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης σε σχέση με τις ουσίες και την εξάρτηση.

Η ίδια η κυβέρνηση, στο πρόσφατο σχέδιο δράσης για την τοξικομανία, που δόθηκε στη δημοσιότητα σχεδόν ταυτόχρονα με το «ναρκωνόμο» των 5 βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ το καλοκαίρι, παραδέχεται την αποτυχία του ΟΚΑΝΑ στην οργάνωση όλων των συναρμόδιων φορέων (εξαιρούνται βέβαια οι φορείς του μαζικού κινήματος και των θεραπευτικών κοινοτήτων), θεωρεί πως το πρόβλημα της τοξικομανίας είναι «πολυέξοδο» (σελ. 9 παρ. 1γ), «ανακαλύπτει» πως η τοξικοεξάρτηση είναι «χρόνια νόσος» (σελ. 8 παρ. 1γ), χωρίς κοινωνικές αιτίες που τη γεννούν και την αναπαράγουν. Στο εν λόγω σχέδιο δράσης εντάσσονται επικίνδυνες έννοιες όπως αυτή της «πρωτογενούς πρόληψης», η οποία, κατά τους συντάκτες του σχεδίου, είναι η ενημέρωση και ιδιαιτέρως αυτή για τον καπνό και το αλκοόλ!! (σελ. 21 παρ. 5.1, σελ. 23 παρ. 5.3). Προσπαθεί σιγά σιγά να περάσει τη γνωστή αντίληψη των «ναρκωκουλτουριάρηδων» πως τσιγάρο και χασίς είναι το ίδιο. Θεωρεί πως τα προγράμματα αποκατάστασης είναι η αιχμή του δόρατος για την αντιμετώπιση του προβλήματος και συνεχίζει να τα επιδοτεί απλόχερα, χωρίς όμως να κάνει το ίδιο και για τις θεραπευτικές κοινότητες, οι οποίες υφίστανται οικονομικό στραγγαλισμό.

Κουβέντα για την «ταμπακέρα» των αιτιών που γεννούν την εξάρτηση, ανατροπή των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αύξηση της ανεργίας, απώλεια στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων, ανυπαρξία κοινωνικού κράτους, στραγγαλισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων, θεοποίηση του κέρδους, προώθηση της υποκουλτούρας ως πολιτισμού κλπ. Η λογική αντιμετώπισης του προβλήματος από την κυβέρνηση κινείται στα πλαίσια μόνο της διαχείρισης και όχι της ριζικής αντιμετώπισης.

Το μαζικό κίνημα έχει καθήκον και υποχρέωση να πλησιάζει ανθρώπους ανήσυχους και αμφισβητίες, να τους μπολιάζει με το μικρόβιο της πάλης και του αγώνα, να τους πληροφορεί και να τους εκπαιδεύει έτσι ώστε να είναι αταλάντευτοι και ασυμβίβαστοι σε ό,τι έχει να κάνει με την ποιότητα της ζωής τους. Με αυτό τον τρόπο τους εντάσσει στην κοινωνική εξέλιξη, τους μεταλλάσσει σε υγιή κοινωνικά κύτταρα, θωρακίζοντάς τους από οποιαδήποτε υποθήκευση του μέλλοντος. Ο φορέας μας (Εθνικό Συμβούλιο Κατά των Ναρκωτικών) εδώ και είκοσι χρόνια αποτελεί πόλο συσπείρωσης όλων των κοινωνικών δυνάμεων που διαπιστώνουν ότι η χρήση και η εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες υποθηκεύουν το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Το ζήτημα είναι να εξετάσουμε και να διομολογήσουμε τους συγκεκριμένους εκείνους τρόπους με τους οποίους θα φέρουμε στο κέντρο της προσοχής και της πίεσής μας ένα στόχο: Την ενεργοποίηση και την άμεση παρέμβαση του μαζικού κινήματος σε όλα τα μέτωπα της πρόληψης ενάντια στα ναρκωτικά. Ιδιαίτερα σήμερα, που η κραυγαλέα και βάρβαρη «εκσυγχρονιστική» επίθεση στις κατακτήσεις και στα δικαιώματά μας κορυφώνεται, η ενεργοποίηση όλων μας είναι μονόδρομος και αποτελεί ασπίδα προστασίας από κάθε εξάρτηση. Οι άνθρωποι που νοιάζονται όμως για το μέλλον αυτού του τόπου και καθημερινά αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο, οργίζονται με τα κυβερνητικά και «κεντροαριστερά» σενάρια λύσης του προβλήματος και απαιτούν λύσεις ριζικές, ανθρωποκεντρικές, χωρίς «λογιστικές» λογικές, με πρώτο στόχο την ανατροπή όλων των γενεσιουργών αιτιών. Είναι λοιπόν ανάγκη να γίνει πραγματικότητα ένα μέτωπο κοινής δράσης όλων των φορέων του μαζικού, συνδικαλιστικού, γυναικείου, φοιτητικού, αγροτικού, επιστημονικού κινήματος πάνω σε μια κοινή βάση δράσης, η οποία θα διέπεται από τις εξής παραμέτρους:

1. ΟΧΙ σε ΟΛΑ τα ναρκωτικά.

2. Αρνηση του διαχωρισμού «μαλακών»-«σκληρών».

3. ΟΧΙ στην αποποινικοποίηση του χασίς.

4. Πολιτική «μείωσης της ζήτησης» και όχι «μείωσης της βλάβης».

5. Αύξηση των κονδυλίων του προϋπολογισμού για κοινωνική πολιτική και εφαρμογή πανελλαδικού αντιναρκωτικού σχεδίου δράσης (και όχι υπέρογκες δαπάνες για εξοπλιστικά προγράμματα).

6. Θέσπιση προγράμματος για την εφαρμογή πρωτογενούς πρόληψης, που θα στοχεύει τα αίτια και όχι τα αποτελέσματα της τοξικομανίας (εκπαίδευση, εργασία, οικογένεια, πολιτισμός, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, ΜΜΕ, στρατός).

7. ΟΧΙ στα προγράμματα υποκατάστασης, που συντηρούν και δε θεραπεύουν.

8. Θεραπευτικές κοινότητες «στεγνών» προγραμμάτων σε όλη την επικράτεια.

9. ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση της απεξάρτησης.


Νίκος Γ. ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΟΓΛΟΥ
Γιατρός, αντιπρόεδρος ΕΣΥΝ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ