Χιλιάδες εργαζόμενοι διαδήλωσαν και στον Πειραιά: Ναυτεργάτες, εργαζόμενοι της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, από τα εργοστάσια ελαιουργοσαπουνοποιίας, οικοδόμοι, εμποροϋπάλληλοι, εργαζόμενοι στους δήμους, με ξεχωριστή την παρουσία της νεολαίας, έχοντας στο πλευρό τους αυτοαπασχολούμενους, ενώ το «παρών» έδωσαν αυτήν τη φορά και οι εργαζόμενοι από το Κέντρο Φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών στο Σχιστό.

Με μαζική συγκέντρωση και πορεία στους δρόμους του κέντρου του Πειραιά, έστειλαν ηχηρό μήνυμα ενάντια στην αντιασφαλιστική επίθεση και συνολικά ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.

Η μάχη της απεργίας ξεκίνησε από τα ξημερώματα στους χώρους δουλειάς, με το βάρος της περιφρούρησης να πέφτει στο λιμάνι του Πειραιά, τόσο στα καράβια όσο και τις πύλες του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων της COSCO στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ.

Καταφτάνοντας από μεγάλους χώρους δουλειάς, οι εργαζόμενοι γέμισαν ασφυκτικά την πλατεία Καραϊσκάκη. Τη συγκέντρωση άνοιξε με χαιρετισμό του ο Κώστας Ψωμάς, πρόεδρος του Συλλόγου ΕΒΕ Κορυδαλλού, ενώ κεντρικός ομιλητής ήταν ο Νίκος Ξουράφης, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά.

Ακολούθησε δυναμική πορεία με προμετωπίδα το πανό του ΠΑΜΕ: «Απεργιακός ξεσηκωμός, όλοι στον αγώνα, όλοι στους δρόμους».

Στο λιμάνι, οι εργαζόμενοι του ΣΕΜΠΟ, συσπειρωμένοι στο σωματείο τους, την ΕΝΕΔΕΠ, όπως και οι ναυτεργάτες όλων των ειδικοτήτων ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των σωματείων ΠΕΜΕΝ, «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ», ΠΕΕΜΑΓΕΝ και ΠΕΠΡΝ, συμμετείχαν σύσσωμοι στην απεργία, δίνοντας ταυτόχρονα κατάλληλη απάντηση στις δυνάμεις του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού σε ΟΜΥΛΕ (Ομοσπονδία Υπαλλήλων Λιμανιών) και ΠΝΟ.

Οι εν λόγω δυνάμεις, μαζί με τις ηγεσίες στα σωματεία ΕΤΧ και ΕΜΥ (εργατοτεχνιτών ΟΛΠ), βάζοντας πλάτη σε κυβέρνηση - εργοδοσία, όχι μόνο δεν πήραν απόφαση για την απεργία, αλλά την υπονόμευσαν μέχρι την τελευταία στιγμή. Εργαζόμενοι κατήγγειλαν ότι «καλούσαν κόσμο να πάει για δουλειά πολύ πριν την έναρξη του ωραρίου, μην τυχόν και αποκλειστούν από τις ομάδες περιφρούρησης» και χωρίς αυτό να υπολογίζεται ως υπερωριακή απασχόληση.

Αντίστοιχα, πρόεδροι σωματείων της ΠΝΟ όχι μόνο έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μη ληφθεί απεργιακή απόφαση, αλλά την ώρα που τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία έδιναν μάχη για την επιτυχία της, αυτοί μπαινόβγαιναν στο υπουργείο Ναυτιλίας στήνοντας «κοινωνικούς διαλόγους»...