Η μαζική και θερμή υποδοχή που επιφύλαξαν χιλιάδες εργαζομένων και λαού της Αθήνας στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ, τα παιδιά που βρέθηκαν να διαδηλώνουν μαζί με τις μανάδες και τους πατεράδες τους, οι ζεστές στιγμές που εκτυλίχθηκαν όταν αντάμωσαν πρωταγωνιστές της μεγαλειώδους απεργίας των 117 ημερών του 1977 στη ΛΑΡΚΟ, δημιούργησαν μοναδικά στιγμιότυπα στο συλλαλητήριο του περασμένου Σαββάτου, χαρακτηριστικά για τη σημασία αυτής της πρωτοβουλίας και τη δύναμη που δίνει.

«Πιστεύω ότι αυτό το συλλαλητήριο, αυτή η αλληλεγγύη που με ξάφνιασε να γίνουν η απαρχή από εδώ και μπρος όχι μόνο για τη συμπαράσταση στον αγώνα μας, αλλά για να βαδίσουμε έτσι και στη συνέχεια όλοι οι εργαζόμενοι. Δεν περίμενα να δω εδώ ακόμα και μαγαζάτορες από την περιοχή μου. Είναι η καλύτερη στιγμή που ζω εδώ και 30 χρόνια στο εργοστάσιο, μέσα στα καμίνια και τη σκόνη. Ημουν παιδί στην απεργία του 1977. Ο πατέρας μου ήταν εκεί, με έπαιρνε μαζί του, όμως τώρα καταλαβαίνω τη σημασία. Εχω δύο παιδιά που σπουδάζουν και είναι εδώ μαζί μου. Σήμερα λέω ότι μπορώ να πιστέψω σε κάτι καλύτερο», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Παρασκευάς, εργάτης της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα.

Ο Δημήτρης, 35 ετών και 13 χρόνια εργαζόμενος στη ΛΑΡΚΟ, θα πει με τη σειρά του: «Δουλεύω στην παραγωγή Π1 στην περιστροφική κλίμακα και είναι έως 800 οι βαθμοί που δουλεύουμε. Οι άλλοι συνάδελφοι στην Π2 είναι στους 1.300. Εκεί μέσα καιγόμαστε και ό,τι παράγεται έχει το αίμα μας. Θρηνούμε συνέχεια συναδέλφους. Οι ακρωτηριασμοί είναι αμέτρητοι. Δεν βάζω τους καρκίνους που θερίζουν. Γι' αυτό και δεν μπορούμε να κάνουμε τώρα πίσω. Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να περάσουν τα σχέδιά τους και το σημερινό συλλαλητήριο με κάνει να πιστεύω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Εχω πάρει μέρος σε πολλές μαζικές κινητοποιήσεις που έχουμε κάνει, αλλά κάτι τέτοιο σαν το σημερινό, τόσοι κλάδοι, τόσες χιλιάδες εργάτες να είμαστε μαζί, εγώ προσωπικά δεν το έχω ξαναζήσει».

Από τον περασμένο Ιούλη ο Σωτήρης, 21 ετών, δουλεύει ως εργολαβικός εργαζόμενος στη ΛΑΡΚΟ. Οπως μας λέει, «είναι πολύ δύσκολα στη δουλειά. Καιγόμαστε από τη ζέστη, γεμίζουν τα πνευμόνια μας από τη σκόνη. Οταν φυσάω τη μύτη μου βγάζω μαυρίλα. Δουλεύω ασταμάτητα και παίρνω 640 ευρώ. Στο εργοστάσιο δουλεύουν ακόμα ο πατέρας μου και ο θείος μου εδώ και 30 χρόνια. Αν το κλείσουν θα είμαστε 3 χωρίς δουλειά από την ίδια οικογένεια. Δεν ξέραμε από αγώνες, ούτε εγώ ούτε οι φίλοι μου. Πολλές φορές που μας έλεγαν κάποιοι συμμαθητές μας στο σχολείο διάφορα για κινητοποιήσεις, δεν δίναμε και μεγάλη σημασία. Από τότε όμως που δουλεύω, με αυτά που έχω ζήσει το τελευταίο διάστημα και με το σημερινό συλλαλητήριο, κατάλαβα τι εννοούσαν και ότι πρέπει να συμμετέχω, να παλεύω για το μέλλον μου και της οικογένειάς μου».

«Εδώ μας περιμένουν κι άλλοι; Τι γίνεται σήμερα;», ανέφερε με ενθουσιασμό ο Βαγγέλης, μαθητής της Γ' τάξης του Λυκείου Μαρτίνου - Λάρυμνας, καθώς έβλεπε τις προσυγκεντρώσεις των εργαζομένων της Αττικής. «Ηρθαμε μαζί με τα άλλα παιδιά για να στηρίξουμε την προσπάθεια των γονιών μας, να συνεχίσει να λειτουργεί το εργοστάσιο. Ξέρω πως ο πατέρας μου παίζει κάθε μέρα κορόνα - γράμματα το κεφάλι του εκεί μέσα για ένα μισθό. Αν κλείσει το εργοστάσιο ποιος ξέρει τι θα γίνουμε. Είναι πρωτόγνωρα για μένα αυτό το συλλαλητήριο και αυτά που γίνονται εδώ, με έχουν ενθουσιάσει πολύ, με κάνουν να νιώθω σιγουριά για το μέλλον της οικογένειάς μου και το δικό μου».

«Σμίξαμε η παλιά βάρδια της εργατικής τάξης με τη σημερινή αλλά και την αυριανή», μας λέει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Ρούσσης, εργαζόμενος επί 40 χρόνια στη ΛΑΡΚΟ, πρώην αντιπρόεδρος του Σωματείου, γγ του Εργατικού Κέντρου Λαμίας.«Σε μια περίοδο που γνωρίζουμε ότι το κίνημα δεν είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, η κινητοποίηση που έγινε, η μεγάλη συμπαράσταση που εκδηλώθηκε από εργαζόμενους και φορείς από όλη τη χώρα, με πρωτοστάτες τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, δίνουν δύναμη για τη συνέχεια, για την προσπάθεια να ανασυνταχτεί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για να αποκρούσει επιθέσεις και να ανοίξει δρόμο για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί "όταν ο εργάτης δεν λυγά και οργανώνεται, νικά"».

«Μπορούμε να πούμε ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν η ΛΑΡΚΟ και οι εργαζόμενοί της έχει γίνει υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού στη Στερεά Ελλάδα και τη χώρα. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για την εξέλιξη και το δυνάμωμα του αγώνα», τονίζει ο Χρήστος Οικονόμου, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, στη διάρκεια της μεγάλης απεργίας του 1977.«Αποδείχτηκε και σε εκείνη τη μεγάλη απεργία», επισημαίνει, «πως εγγύηση της επιτυχίας των αγώνων είναι όταν το εργατικό κίνημα είναι ενωμένο, έχει σωστό ταξικό προσανατολισμό και στηρίζεται από ευρύτερα στρώματα του λαού. Το τωρινό συλλαλητήριο δείχνει ότι και σήμερα μπορούμε να τα καταφέρουμε».