Ο διοικητής του κλιμακίου ειδικών αποστολών του Λιμενικού, Θωμάς Ζόβας, που ανέλαβε την υπόθεση και την εξιχνίασε, περιέγραψε αναλυτικά τις έρευνές του οι οποίες δείχνουν ότι από την πρώτη στιγμή ήταν και οι δύο δράστες στο αυτοκίνητο και ότι έγινε μεγάλη μάχη στο σπίτι. «Η Ελένη πάλεψε για τη ζωή της», τόνισε χαρακτηριστικά. Οι κατηγορούμενοι, όπως είπε, προσπάθησαν να σκοτώσουν την κοπέλα στο σπίτι αλλά επειδή δεν τα κατάφεραν την έριξαν στον γκρεμό. «Οταν την πετούσαν στη θάλασσα, πρόθεσή τους ήταν να την εξαφανίσουν (...) Είχαν αποφασίσει να την ρίξουν στον γκρεμό, γιατί τους είχε πει ότι θα τους καταγγείλει».

Ανέφερε επίσης ότι «στο σπίτι είχε παντού αίματα. Είχαν καθαρίσει το χώρο αλλά μετά τον έλεγχο με το ειδικό φως, προέκυψε πως ήταν γεμάτο αίματα. Ο,τι έγινε, έγινε μάλλον στα γρήγορα. Φαίνονταν ότι δεν είχαν καταναλώσει αλκοόλ. Υπήρχε ένα μπουκάλι βότκα ανοιχτό, αλλά όχι άδειο. Ούτε τα ποτήρια ήταν άδεια».

Νωρίτερα, η μητέρα της Ελένης, Κυριακή Αρμουτίδου, ζήτησε την παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων του παιδιού της, με την ανώτατη προβλεπόμενη ποινή. Αποκάλεσε τους κατηγορούμενους «τέρατα» και «καρκινώματα της ροδιακής κοινωνίας», οι οποίοι «ξεγέλαγαν κορίτσια και τα πήγαιναν στο άντρο της ακολασίας». Εξέφρασε την πεποίθηση ότι οι δυο τους είχαν τη συνδρομή των γονιών του ενός και, μετά το έγκλημα, την ένοχη σιωπή της γιαγιάς και του παππού του, που ζούσαν στο ισόγειο του εξοχικού όπου διαπράχθηκαν ο βιασμός και η δολοφονία. Τους αποκάλεσε ηθικούς αυτουργούς.

Ο πατέρας της φοιτήτριας, Ιωάννης Τοπαλούδης, ζήτησε από τους συνηγόρους υπεράσπισης να σταθούν με ευλάβεια στη μνήμη του παιδιού του, προσθέτοντας ότι θα έπρεπε στο εδώλιο να κάθονται και οι γονείς των κατηγορουμένων για τον τρόπο που ανέθρεψαν τα παιδιά τους.

Σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, «οι κατηγορούμενοι, αποδεχόμενοι πλήρως ο ένας τη συμπεριφορά του άλλου και επιδιώκοντας να εξοντώσουν την παθούσα, κατάφεραν αλλεπάλληλα πλήγματα με γροθιές και σίδερο σιδερώματος στην κεφαλή αυτής, προκαλώντας της έντονη αιμορραγική διήθηση ενώ επιπλέον επιχείρησαν να τη θανατώσουν και διά στραγγαλισμού». Περιγράφονται αναλυτικά η φρίκη που φαίνεται ότι έζησε η φοιτήτρια, η προσπάθειά της να αμυνθεί, οι παρακλήσεις της να την αφήσουν ελεύθερη, η βιαιότητα που δέχτηκε. Χαρακτηριστικά αναφέρεται: «Κι ενώ η παθούσα ήταν αβοήθητη, έρμαιο στις σεξουαλικές διαθέσεις τους, πέραν της εξώγαμης συνουσίας, εκμεταλλευόμενοι την εκμηδένιση της αντίστασής της, λόγω της σωματικής και ψυχικής εξάντλησής της, εξανάγκασαν αυτήν να ανεχθεί επιπλέον ασελγείς πράξεις. Στην προβαλλόμενη δε άρνηση της παθούσας να προβεί στην ασελγή πράξη, οι κατηγορούμενοι, οι οποίοι, σημειωτέον, είχαν έντονη ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες, γρονθοκόπησαν αυτή με δύναμη στο πρόσωπο, με συνέπεια εκείνη να ζαλιστεί και να χάσει στιγμιαία τις αισθήσεις της».

Οι δύο κατηγορούμενοι, 19 και 21 ετών, στις απολογίες τους στον ανακριτή αρνήθηκαν τις κατηγορίες και επέρριψαν την ευθύνη ο ένας στον άλλον για τη δολοφονία, επιφυλάσσοντας ο καθένας για τον εαυτό του το ρόλο του απλού παρατηρητή, «αδύναμου δήθεν να αντιδράσει στο βίαιο ξέσπασμα του συγκατηγορουμένου του»....