Από τις αρχές της δεκαετίας του '80 ο ιρακινός λαός βιώνει τη φτώχεια, την ανεργία, την καταστολή και τον πόλεμο, σε μια πλούσια χώρα που διαθέτει θέση στρατηγικής σημασίας. Η βαρβαρότητα των πολιτικών του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν εμπλουτίστηκε με τη βαρβαρότητα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, της «συμμαχίας των προθύμων», και παγιώθηκε με το «καλούπι» του κατοχικού συντάγματος που εγκρίθηκε τον Οκτώβρη του 2005.

Οι αστικές δυνάμεις που συμμετείχαν στη «Μεταβατική συντακτική εθνική συνέλευση», που περιλάμβανε 29 Σιίτες, 15 Κούρδους και 8 Σουνίτες, συνδιαμόρφωσαν ένα σύνταγμα που κατοχυρώνει τη «μοιρασιά» των κρατικών αξιωμάτων μεταξύ των Σιιτών, Σουνιτών και Κούρδων, οι οποίοι θεωρούνται «συνιστώσες κοινότητες του λαού», διαχωρίζοντας τους εργαζόμενους. Ολες οι παραπάνω δυνάμεις είναι συνδεδεμένες με εγχώρια και ξένα μονοπωλιακά συμφέροντα.

Οι μαζικές διαμαρτυρίες, που είχαν δίκαια αιτήματα κατά της φτώχειας και της ανεργίας, αξιοποιήθηκαν από ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία κατά της ιρανικής επιρροής στη χώρα. Εγιναν επιθέσεις κατά του ιρανικού προξενείου στην «ιερή» πόλη των Σιιτών, Καρμπάλα, με συνθήματα «έξω το Ιράν από τη χώρα». Η κάθε «μη αρεστή» κίνηση της κυβέρνησης του Ιράκ, περιφερειακώς και διεθνώς, χρεώνεται από κάποιες ιρακινές δυνάμεις στην «κακόβουλη επιρροή του Ιράν».

Η άρχουσα τάξη του Ιράκ υπέγραψε συμφωνία το 2011 με Ιράν και Συρία για τη δημιουργία του αγωγού φυσικού αερίου με την ονομασία «Αγωγός Φιλίας», που προβλεπόταν να διοχετεύει το ιρανικό φυσικό αέριο από το Ιράν προς Βαγδάτη, Δαμασκό, Βηρυτό και προς τη Δυτική Ευρώπη. Ακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα σε Ιράκ, Συρία, Λίβανο και Ιράν, με την αξιοποίηση του «Ισλαμικού Κράτους», που δημιουργήθηκε, εξοπλίστηκε, ενισχύθηκε από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.

Με αφορμή τα γεγονότα του Περσικού, που απειλούν τις παραδοσιακές διαδρομές εξαγωγών στον Περσικό, η κυβέρνηση του Ιράκ έκανε λόγο στα τέλη Αυγούστου 2019 για «σημαντικές στρατηγικές επιλογές σχετικά με τη βιωσιμότητα των εξαγωγών πετρελαίου». Το ιρακινό υπουργείο Πετρελαίου προσέλαβε διεθνείς εταιρείες επενδύσεων για να συζητήσει τη δυνατότητα επέκτασης του αγωγού εξαγωγής αργού πετρελαίου Ιράκ - Ιορδανίας, με δυνατότητα μεταφοράς 2,5 εκατομμυρίων βαρελιών ημερησίως, ενώ σκοπεύει να κατασκευάσει έναν νέο αγωγό εξαγωγής στη γραμμή Κιρκούκ - Τσεϊχάν με δυνατότητα μεταφοράς ενός εκατομμυρίου βαρελιών ημερησίως, με την Τουρκία να έχει τον πλήρη έλεγχό του, χωρίς να παραχωρείται καμία αρμοδιότητα στην αυτονομία του ιρακινού Κουρδιστάν. Να σημειωθεί πως το Ιράκ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου του ΟΠΕΚ μετά τη Σαουδική Αραβία, με την παραγωγή του να φτάνει σε περίπου 4,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως.

Το ιρακινό σχέδιο των «φιλόδοξων» εξαγωγών πετρελαίου προς την Τουρκία σίγουρα δεν έχει τη συμφωνία της Σαουδικής Αραβίας, των ΗΑΕ, της Αιγύπτου και των ΗΠΑ, που αντιδρούν και ζητούν τη διεξαγωγή εκλογών και τάσσονται «με τα δίκαια αιτήματα των διαδηλωτών που θέλουν να ξεφορτωθούν την ιρανική επιρροή».

Οι λαοί δεν πρέπει να ξεχνούν ότι στον καπιταλισμό οι δρόμοι του πετρελαίου είναι χαραγμένοι με αίμα. Αυτό που παρουσιάζεται ως «ευλογία» για τα μονοπώλια και τα κέρδη τους είναι «κατάρα» για τους λαούς, όπως έδειξαν αρκετά παραδείγματα στη σύγχρονη ιστορία, του Ιράκ, της Συρίας, της Λιβύης και άλλων χωρών.