Το έργο που έγραψε ο πολυβραβευμένος συγγραφέας Παναγιώτης Μέντης και σκηνοθέτησε η Αγγελική Ξένου, είναι ένας συγκλονιστικός μονόλογος που κρατάει, κοντά στη μια ώρα, καθηλωμένο τον θεατή.

Η ιστορία αφορά μια γυναίκα που ανήκει στην τρίτη γενιά μεταναστών της μετεμφυλιακής εποχής, η οποία, όπως και όλη η οικογένειά της - οι πρόσφυγες παππούδες της, οι γονείς της, η ίδια, ο σύζυγός της - «έφαγαν» όλη, σχεδόν, τη ζωή τους στην ξενιτιά για να μπορέσουν να χτίσουν ένα δικό τους σπίτι στην πατρίδα, όπου θα επέστρεφαν συνταξιούχοι να το χαρούν μαζί με την οικογένειά τους και να ζήσουν εκεί τα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Το σπίτι χτίστηκε κοντά σε ένα ρέμα στην Ανω Τούμπα της Θεσσαλονίκης, όμως, όπως έγινε με πάρα πολλούς μετανάστες, το όνειρο της Αγάπης για το οποίο δούλεψε σκληρά και ξόδεψε όλες τις οικονομίες της η οικογένειά της, δεν έγινε πραγματικότητα, καθώς, συνταξιούχος πια, βρέθηκε να ζει μόνη κι έρημη σ' ένα άδειο κι αφιλόξενο «ανάκτορο».

Η τελευταία σκηνή της παράστασης, με την Αγάπη να «σπρώχνει», κλαίγοντας, το «ανάκτορο» για να το γκρεμίσει, διαμηνύει ότι η ευτυχία δεν κλείνεται μέσα σε τέσσερις τοίχους, έστω κι αν αυτοί βρίσκονται σε ένα ανάκτορο, έστω κι αν αυτό χτίστηκε με τους κόπους και τα βάσανα των ανθρώπων που το οραματίστηκαν και ταύτισαν τα όνειρά τους με αυτό.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα ανέφερε σχετικά η Ελένη Γερασιμίδου σε συνέντευξή της σε τοπική εφημερίδα: «Το να θέλει ο άνθρωπος να αποκτήσει το δικό του κεραμίδι είναι θεμιτό. Ομως, το όνειρο να μοιάσουμε λίγο και εμείς με τους πλούσιους, δηλαδή να κτίσουμε έναν όροφο για το αγόρι, έναν άλλο για το κορίτσι και αυτά όταν μεγαλώσουν να κάνουν τα ίδια για τα δικά τους παιδιά, είναι κάτι πολύ οδυνηρό. Να περνάει η ζωή σου και να μην μπορείς να χαρείς ούτε τις πιο απλές και όμορφες στιγμές. Δεν έχεις παρέες, δεν ανοίγεις το σπίτι σου να κάνεις ένα τραπέζι όπως έκαναν παλιά οι φτωχοί άνθρωποι και φεύγει έτσι η ζωή. Ετσι έφυγε η ζωή της Αγάπης, της πρωταγωνίστριας, αλλά η Αγάπη στο τέλος την έκανε την ανατροπή».