Πιο συγκεκριμένα:

Στις 11 Νοέμβρη, η Αρτεμις Μπόγρη με τη συνοδεία του πιανίστα Γιώργου Κωνσταντίνου παρουσιάζει τον «Κύκλο με τα 16 τραγούδια» του Σκαλκώτα, καθώς και έργα Μπεργκ.

Στις 13 Νοέμβρη, ο Βασίλης Λύκος και η Δανάη Καρά ερμηνεύουν μουσική για τσέλο και πιάνο του συνθέτη.

Στις 18 Νοέμβρη, η Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών με μαέστρο τον Βύρωνα Φιδετζή φέρνει κοντά τον «δάσκαλο» Αρνολντ Σένμπεργκ με τους «μαθητές» του, Νίκο Σκαλκώτα και Αντον Βέμπερν. Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να ακούσει το Κοντσερτίνο για δύο πιάνα και ορχήστρα του Σκαλκώτα, καθώς και έργα σημαντικών εκπροσώπων της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης. Με την ορχήστρα συμπράττουν η Μπεάτα Πίντσετιτς και ο Χρήστος Σακελλαρίδης.

Στις 27 Νοέμβρη, η πιανίστα Λορέντα Ράμου φωτίζει μια άλλη πλευρά του έργου του Σκαλκώτα, μέσα στο κλίμα της τζαζ του Μεσοπολέμου.

Στις 28 Νοέμβρη, η πιανίστα Δόμνα Ευνουχίδου και οι Δημήτρης Χανδράκης, Αντρέας Παπανικολάου, Χαρά Σειρά και Αγγελος Λιακάκης (έγχορδα) παρουσιάζουν συνθέσεις για κουαρτέτο εγχόρδων του Σκαλκώτα και του Σοστακόβιτς.

Ο Ν. Σκαλκώτας, παρά τη σύντομη ζωή του (πέθανε το 1949 σε ηλικία 45 ετών), έγραψε 110 περίπου έργα, σε όλα σχεδόν τα μουσικά είδη: Συμφωνικά, έργα για έγχορδα και πνευστά, μπαλέτα, μουσική δωματίου, έργα για σόλο όργανα, φωνητικά έργα, σκηνική μουσική. Στο έργο του χρησιμοποιεί και εξερευνά όλες τις κύριες μουσικές τάσεις της εποχής του, οι οποίες καθόρισαν τη μουσική του 20ού αιώνα: Ατονικότητα, δωδεκαφθογγισμό, προχωρημένη τονικότητα, νεοκλασικισμό. Παράλληλα έκανε συστηματική χρήση στοιχείων δημοτικής μουσικής σε αρκετά έργα.

Εχοντας φανερώσει το εξαιρετικό ταλέντο του στο βιολί από τα 5 κιόλας χρόνια του, σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών, από όπου πήρε το 1920 δίπλωμα βιολιού με πρώτο βραβείο και χρυσό μετάλλιο. Το 1921 λαμβάνει υποτροφία στην Ανώτατη Μουσική Σχολή στο Βερολίνο. Γρήγορα, όμως, θα προσανατολιστεί στη σύνθεση, με δασκάλους τον Κουρτ Βάιλ, τον Φίλιπ Γιάρναχ και τον Αρνολντ Σένμπεργκ. Η άνοδος του ναζισμού αναγκάζει τους πρωτοπόρους δημιουργούς να εγκαταλείψουν τη Γερμανία. Το 1933 ο Σκαλκώτας φεύγει κρυφά για την Ελλάδα, αφήνοντας πίσω του τις παρτιτούρες με την έως τότε συνθετική δουλειά του. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα αντιμετωπίζει την καχυποψία του μουσικού στερεώματος της χώρας, παρότι ήταν γνωστή η αξία του. Για να ζήσει αναγκάζεται να εργαστεί ως βιολιστής στα τελευταία αναλόγια των συμφωνικών ορχηστρών. Παρ' όλα αυτά συνθέτει πυρετωδώς, μέχρι και το θάνατό του το 1949.