Οι προσυγκεντρώσεις των νεολαίων μετατρέπονται σε κόκκινα ποτάμια που πλημμυρίζουν τον τεράστιο χώρο μπροστά στην κεντρική εξέδρα. Οι ήδη χιλιάδες συγκεντρωμένοι υποδέχονται τους νέους της ΚΝΕ με ασταμάτητα χειροκροτήματα. Μοναδικά και αμέτρητα τα στιγμιότυπα που εκτυλίσσονται και την τελευταία μέρα του Φεστιβάλ, λίγο πριν από την κεντρική ομιλία.

Βράδυ Σαββάτου και το Πάρκο Τρίτση είναι γεμάτο ζωή, γεμάτο παλμό, καθώς πλησιάζει η ώρα της μεγάλης πολιτικής συγκέντρωσης, με ανθρώπους κάθε ηλικίας να έχουν κατακλύσει τους χώρους του Φεστιβάλ, να συμμετέχουν με διάφορους τρόπους σε αυτήν τη γιορτή. Αλλοι βρίσκονται για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ, άλλοι έρχονται από μικρά παιδιά, με κοινό χαρακτηριστικό το σεβασμό με τον οποίο μιλούν για τη διοργάνωση, το χαρακτήρα και το περιεχόμενό του. Από τις εντυπώσεις του κόσμου προκύπτει ο πολυδιάστατος χαρακτήρας του Φεστιβάλ, που αποτελεί ένα μεγάλο πολιτικό και καλλιτεχνικό γεγονός, με πολλές παράλληλες δραστηριότητες που αγγίζουν όλα τα ενδιαφέροντα.

Εικόνες που «σε ενθουσιάζουν, σε γεμίζουν με αστείρευτη δύναμη, ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα για έναν αλλιώτικο, καλύτερο κόσμο», λέει ο 22χρονος Ιάσονας, σπουδαστής.

«Είναι η τέταρτη φορά» - συνεχίζει - «που έρχομαι με φίλους μου ΚΝίτες και νομίζω ότι κάθε χρόνο βλέπω και περισσότερο κόσμο. Οι τεράστιες κατασκευές, οι εκθέσεις, τα κείμενα, όλος ο χώρος είναι εντυπωσιακός και δείχνει τι μπορείς να καταφέρεις με την ατομική και συλλογική προσπάθεια. Μέχρι τώρα δεν έχω πάρει απόφαση να κάνω το βήμα και να οργανωθώ, αλλά νομίζω ότι είναι πια θέμα χρόνου για μένα. Η επιστήμη που μαθαίνω λέει για τις δυνάμεις που δρουν στη φύση. Η οργάνωση, η συλλογική δράση είναι η δύναμη που μπορεί να αλλάξει την κοινωνία».

Λίγο παραπέρα, ο Δημήτρης, 27 χρόνων, δόκιμος μηχανικός στα καράβια. Είναι η πρώτη φορά που έρχεται στο Φεστιβάλ. «Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτήν την εμπειρία. Η ΚΝΕ μέσα από τον πολιτισμό καταφέρνει να περάσει την πολιτική της πρόταση. Είναι αδύνατον να μην αγγίξουν όποιον έρχεται εδώ αυτά που βλέπει, ακούει ή διαβάζει. Ασχετος να είναι κάποιος, δεν μπορεί να μην ενθουσιαστεί και να μη μεταφέρει αυτήν την εμπειρία στη σχολή ή στο χώρο δουλειάς του».

Ο Οδυσσέας, 31 χρόνων, αυτοαπασχολούμενος ιδιοκτήτης καταστήματος εστίασης. «Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι με την σύζυγό μου και συναδέλφους αυτοαπασχολούμενους. Νομίζω ότι φέτος είναι καλύτερα από πέρυσι. Πέρα από το ποιοτικό τραγούδι, θεωρώ ότι οι εκθέσεις, όπως αυτή για την Ιστορία της Επανάστασης, σε συνδυασμό με τη χρήση της νέας τεχνολογίας, διευρύνουν τους ορίζοντές σου. Λένε ότι έχουν αποβλακώσει τη νεολαία με το ίντερνετ και τα κινητά. Ομως όταν έρχεσαι εδώ και βλέπεις τόσους χιλιάδες νέους, όλη αυτήν τη ζωντάνια, αυτό το κέφι για γλέντι, σε συνδυασμό με τη δημιουργία και αγωνιστικότητα, λες πως ό,τι και να κάνουν δεν θα σβήσουν τη φλόγα, η ελπίδα είναι εδώ».

Ο κύριος Σταύρος, καθισμένος με την παρέα του σε ένα παγκάκι, μας λέει τις εντυπώσεις του για το Φεστιβάλ. Κάτοικος της περιοχής, είναι τακτικός επισκέπτης, ξεχωρίζει τραγουδιστές που προτιμά και δηλώνει παράλληλα και «φίλος του Πάρκου». Οπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι της περιοχής, γνωρίζει τη θέση και δράση του Κόμματος και της ΚΝΕ για την υπεράσπιση στο πλευρό του λαού του Πάρκου Τρίτση ως χώρου αναψυχής, άθλησης, ως ανάσας για τους κατοίκους της Δυτικής Αθήνας αλλά και ευρύτερα, μία στάση που συναντά αποδοχή. Δεν παραλείπει να μας επισημάνει πως τον ενδιαφέρουν οι απόψεις του ΚΚΕ και επικροτεί τη συνέπειά του.

Το Φεστιβάλ δεν αγκαλιάζεται μόνο από κατοίκους της περιοχής, αλλά από κάθε γωνιά της Αττικής. Ο Αντώνης και η Ευαγγελία είναι ένα νέο ζευγάρι που βρήκαμε στο Μαθητικό Στέκι, μπροστά από τα ταμπλό της έκθεσης για τις Επαναστάσεις. Εχουν έρθει από τη Βάρη για το Φεστιβάλ. Η Ευαγγελία μάς εξομολογείται πως ερχόταν από παλιά, καθώς ο παππούς της ήταν στο Κόμμα, και τώρα είναι και πάλι από τους τακτικούς επισκέπτες. Στο ερώτημα τι ξεχωρίζουν φέτος, αναφέρονται ανάμεσα σε άλλα στη χρηστική αξία που έχει ο διαδραστικός χαρακτήρας της συγκεκριμένης έκθεσης. Η κουβέντα πάει στο Πάρκο Τρίτση και στην ανάγκη να διαφυλαχθούν οι λίγοι ελεύθεροι χώροι που έχουν απομείνει στην Αττική, με τον Αντώνη να αναφέρεται στην εξέλιξη με την παραχώρηση του Ελληνικού.

Στον κεντρικό διάδρομο ανάμεσα στα περίπτερα συναντάμε δύο νέες κοπέλες, την Μαρία και την Αλκηστη. Τις ρωτάμε τι ξεχωρίζουν από το Φεστιβάλ και η Αλκηστη μάς μιλά αμέσως για τη Διεθνούπολη, αναφέρεται στη σημασία που έχει η επαφή με άλλες χώρες, με την Μαρία να συμπληρώνει πως φαίνονται όσα ενώνουν τους νέους και είναι σημαντικό αντιπροσωπείες από άλλες χώρες να βρίσκονται εδώ. Εχοντας παρευρεθεί νωρίτερα στην παράσταση των τμημάτων του Στεκιού Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ, μας μιλούν με ενθουσιασμό για το πόσο σημαντικό είναι να δίνεται η ευκαιρία σε κόσμο να παρακολουθήσει τέτοια μαθήματα, ενώ επισημαίνουν και την καλή οργάνωση του Φεστιβάλ.