«45ο Φεστιβάλ. Καλησπέρα για 45η φορά». Στην ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο Κεντρική Σκηνή ανέβηκαν τα μεσάνυχτα του Σαββάτου ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και οι μουσικοί του, ενώ χιλιάδες κόσμος όλων των ηλικιών τούς υποδέχθηκε με χειροκροτήματα και συνθήματα.

Αγαπημένες μελωδίες και στίχοι στους οποίους ενώθηκαν χιλιάδες φωνές. «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», τραγούδησαν. Σειρά πήραν ο «Κουρσάρος», η αναζήτηση «στη Λεωφόρο και στη Βικτώρια», το «Γιουσουρούμ» και πολλά ακόμα.

Με μεγάλη συγκίνηση ο Β. Παπακωνσταντίνου κάλεσε τους συγκεντρωμένους να τραγουδήσουν όλοι μαζί το «Φλασάκι», μια σύνθεση του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα σε στίχους του Σάκη Μπουλά.

Διάχυτη στις επιλογές των κομματιών η εμπιστοσύνη στη νέα γενιά, η ελπίδα και η αισιοδοξία που θεμελιώνονται στους αγώνες της: «Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν», γιατί «αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα». «Τώρα θα γίνουμε εμείς, αυτό που περιμένουμε», γιατί «αυτός ο ατσάλινος καιρός δεν κάνει βήμα πίσω». «Πόρτο Ρίκο», γιατί «αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».

Ιδιαίτερη στιγμή της συναυλίας το μικρό αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο, ο οποίος «θα ήταν εδώ». Και ήταν «παρών» στις γροθιές που υψώθηκαν στο άκουσμα του «Ακορντεόν» και στις φωνές που τραγούδησαν «δε θα περάσει ο φασισμός».