Από την άλλη υπάρχουν οι αναγνώστες και οι θεατές. Αυτοί πρέπει να μάθουν την αλήθεια. Την αλήθεια, που όσο αντικειμενικός και να είσαι, είναι - πάντα - μια υποκειμενική υπόθεση. Τέτοια δυσκολία διέρχομαι. Τέτοια πίεση...

Και υπάρχει και ο τρίτος παράγοντας. Το χρέος. Που δεν παίρνει αναβολές. Που είναι πάνω από συναισθηματισμούς. Το χρέος να ξεχωρίσει το πραγματικό από το κάλπικο. Το ύποπτο από το αληθινό. Και να φτάσει στο φως το πραγματικό έργο τέχνης.

«Τι δουλιά, θεέ μου», θα φώναζα, αν πίστευα σε θεό. Τώρα δεν έχω πού να φωνάξω και αρχίζω τους διαλόγους με τον εαυτό μου. Και μέσα από αυτούς τους διαλόγους μαθαίνω περισσότερο τις αδυναμίες μου. Και τη δύναμή μου, όμως, να σταθώ πάνω από πρόσωπα, από συμπάθειες και αντιπάθειες. Να γράψω αυτά ακριβώς που πέφτουν στην αντίληψή μου. Και αυτό είναι μια υπέροχη διαδικασία. Γιατί σκάβεις πολύ βαθιά μέσα σου και φτάνεις στα βάθη της συνείδησής σου.

Και σε αναγκάζει, επίσης, να βλέπεις τα έργα τέχνης, τις ταινίες στη συγκεκριμένη περίπτωση, με άλλο μάτι. Κοινωνικότερο και λιγότερο προσωπικό. Γιατί ο κινηματογραφιστής, ιδιότητα που έχω - και πολύ αγαπώ - ευχαριστιέται ή δυσαρεστείται και με πράγματα που για τον «απλό» θεατή δεν έχουν και τόση αξία. Μια σκιά στον τοίχο, για παράδειγμα, δε σημαίνει, ίσως, τίποτα για κάποιον που δεν μπορεί να την παρατηρήσει. Για τον «ειδικό» αυτό είναι ζήτημα. Γιατί μπορεί να δείχνει προχειρότητα.