Περνώντας το κατώφλι του 21ου αιώνα η Ελλάδα αντίκρισε το κεφάλι της Μέδουσας και πέτρωσε. Ο Περσέας φαίνεται να έχει πεθάνει από καιρό και οι εποχές είναι δύσκολες για ήρωες. Σήμερα δεν έρχεται κανείς αντιμέτωπος με τα θηρία, μεταλλάσσεται στο Ρινόκερο του Ιονέσκο και αν δεν τα καταφέρει, δεν ξεκινά πόλεμο εναντίον του, γίνεται καθρέφτης. Ο Γιώργος Κακουλίδης, ποιητής, συγγραφέας και αρθρογράφος, με το βιβλίο του «Το απόλυτο Ρόδο», υποστηρίζει ότι έχει ξεχωρίσει την ομορφιά ανάμεσα στα θηρία. Ο λόγος στους αναγνώστες...

Μιλώντας στο «Ρ», ο Γ. Κακουλίδης εξηγεί τη «γέννηση» του «Ρόδου», χαρακτηρίζει την πολιτική σκηνή της χώρας χώρο εναλλαγής φαντασμάτων και καρτούν, σημειώνοντας ότι, αντίθετα από το σύνθημα του Μάη του '68, που έλεγε ότι «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά», εκτός από τη μοναξιά υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός...

-- Πώς ξεκίνησε το «Απόλυτο Ρόδο»;

-- Ηταν ένα κάλεσμα, πριν από οχτώ περίπου χρόνια, μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας όπου είχα πάει, να μεταφέρω φάρμακα με μία ομάδα καλλιτεχνών. Οταν γύρισα έγινε η πρώτη επαφή με τον «Ριζοσπάστη» και με τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Είχα την τύχη να μου ζητήσουν να γράφω, αρχικά για το κυριακάτικο. Ετσι ξεκίνησε ένα από τα πιο συναρπαστικά ταξίδια στη ζωή μου.

-- Δε διστάζετε σκληρή ειρωνεία και κριτική στα κείμενά σας.

-- Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καισαριανή και για ιστορικούς λόγους είμαι μνησίκακος. Εχει φροντίσει το περιβάλλον μου και με έχει οπλίσει απέναντι στη βαρβαρότητα της αστικής τάξης με έναν κυνισμό και όποτε μπορώ κάνω επίδειξη αυτού του κυνισμού. Για μένα ο κυνισμός είναι ένα επαναστατικό χάρισμα και μπορώ να τον ασκώ χάρη στο περιβάλλον που μου έχουν χαρίσει οι σύντροφοί μου. Ο «Ρ» λειτουργεί σαν μία προωθητική δύναμη, για να μπορέσω εγώ να απογειώσω τον κυνισμό μου απέναντι στην ευτέλεια των ημερών. Κριτική μπορούν να κάνουν μόνο όσοι δεν έχουν τίποτα στη ζωή τους και έχουν μόνο το όνομά τους και την παρουσία τους.

-- Τα θέματά σας αντλούνται από την επικαιρότητα;

-- Η καθημερινότητα με μαγεύει. Το θέμα που θα διαλέξω να γράψω είναι αυτό που θα με θυμώσει περισσότερο. Πιστεύω ότι η καθημερινότητα είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος για όλους μας. Μέσα από αυτή βλέπουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Μπορείς π.χ. να ονειρεύεσαι ότι είσαι βιομήχανος ή μεγαλοαστός και στην πραγματικότητα να μην είσαι τίποτα άλλο από ένα παιδί στο κατάστημα που πουλάει είδη υγιεινής ή πλαστικά. Πρέπει να καταλάβεις το μεγαλείο σου αυτό για να μπορέσεις να μεταβάλλεις τον κόσμο γύρω σου.

-- Η ιδέα για το βιβλίο πώς γεννήθηκε;

-- Μόλις κλείσαμε τα οχτώ χρόνια, άκουγα πολλούς συντρόφους που μου ζητούσαν να συγκεντρώσω όλα τα κείμενα του «Απόλυτου Ρόδου» σε έναν τόμο, να μπορούμε να τα έχουμε συγκεντρωμένα, γιατί γυρνούσαν πίσω, τα διαβάζανε ξανά, κάποια τους λείπανε και χάρη στις παραινέσεις των συντρόφων μου έγινε αυτό το βιβλίο.

-- Εχουμε «πολιτική» και «αισθητική» στην Ελλάδα;

-- Οχι. Η Ελλάδα είναι το βασίλειο του κιτς. Το μυστικό με το ρόδο είναι όμως ότι δε θα το ρωτήσεις ποτέ γιατί είναι όμορφο. Θα το κοιτάξεις και θα αποδεχτείς ότι είναι όμορφο, γι' αυτό το γράφω «Απόλυτο Ρόδο». Να κοιτάξουμε το ρόδο που δεν έχει ανάγκη από καμία απολύτως ερώτηση, όπως ο άνθρωπος. Οποιος γνωρίζει το ποιο είναι το θηρίο ήδη έχει τοποθετηθεί απέναντί του. Δυστυχώς αυτοί που έχουν γίνει θηρία δεν το καταλαβαίνουν. Το θέμα είναι αν αυτό που σε ενοχλεί σε κάψει κι εσένα. Αν καταφέρουν να μεταφέρουν μέσα μας την κόλαση, έχουν κερδίσει το παιχνίδι. Στην Ελλάδα του κιτς, επικρατεί η αισθητική της Μέδουσας. Ολοι έχουν δει το κεφάλι της και έχουν πετρώσει και μας λείπει ένας Περσέας, να το κόψει...

-- Καθημερινότητα είναι και η ελληνική πολιτική σκηνή, ποια είναι αυτή σήμερα;

-- Η ελληνική πολιτική σκηνή σήμερα εναλλάσσεται από φαντάσματα και καρτούν. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πότε βγαίνει το φάντασμα και πότε το καρτούν, αλλά η σκηνή είναι μία.

Καρτούν για μένα είναι ο Πολύδωρας, που λειτουργεί κάτω από έναν πρωθυπουργό φάντασμα.

Ωστόσο, οι κατασκευαστές αυτών των καρτούν, οι σχεδιαστές τους, δεν έχουν μεγάλη φαντασία, γιατί από τη στιγμή που εγώ καταλαβαίνω ότι αυτό είναι καρτούν, έχει χάσει. Το καρτούν πρέπει να μου θυμίζει άνθρωπο. Αυτή είναι η επιτυχία του. Οταν ο άνθρωπος γίνεται καρτούν, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Το αγαπημένο μου καρτούν είναι ο Καρατζαφέρης. Κάποτε προσπάθησα να τον προσεγγίσω με όρους ψυχιατρικής. Δηλαδή να αναλύσω το φαινόμενο αυτό. Το αποτέλεσμα που μου έδωσαν μου προκάλεσε γέλιο, γιατί όλοι οι ειδικοί συμφώνησαν ότι πάσχει από παραλήρημα μεγαλείου.

Ομως ο Καρατζαφέρης είναι επικίνδυνος και να που τώρα μπορούμε να πούμε ότι ο σχεδιαστής του καρτούν αυτού δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Το κόμμα του είναι σφήνα, ένα κόμμα που ο άξονάς του είναι εντελώς φασιστικός, αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο. Είναι μία φασιστική κατασκευή και όπως όλοι οι φασίστες, προκειμένου να αποκτήσουν μία αίγλη και πελατεία, χρησιμοποιούν τα πάντα.

Πρέπει να δούμε ότι αυτό μπορεί να αποβεί επικίνδυνο.

-- Ο Γιώργος Παπανδρέου;

-- Πιστεύω ότι θα έπρεπε να ζητήσει από τον Καραμανλή να τον βάλει στην κυβέρνησή του, είτε ως υπουργό Εξωτερικών, είτε ως υπουργό Πολιτισμού, καθώς οι Παπανδρέου έχουν παράδοση στον ...«πολιτισμό». Αλλά επειδή κι αυτός είναι μεγαλομανής, θέλει και αυτός να κυβερνήσει την Ελλάδα... Πιστεύω ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πρέπει να γίνουν ένα κόμμα, όπως είπε και ο Μητσοτάκης.

-- Και ο Αλέκος Αλαβάνος...

-- Ο Αλαβάνος με τις τελευταίες δηλώσεις του πέρασε στην κατηγορία του τσάμπα μάγκα, παραμονές εκλογών. Το έκανε για πελατειακούς λόγους. Εδωσε το χέρι του, χωρίς να το δίνει, στο ΠΑΣΟΚ. Εχουν ανάγκη να καθρεφτίζονται μέσα στο ΠΑΣΟΚ, γιατί υπάρχει έλλειμμα μεγάλο, γιατί δεν παίζουν με όρους ιδεολογίας ή θεωρίας, που θα τους έδιναν αυτοπεποίθηση. Ετσι γίνεται και με τη σοσιαλδημοκρατία, πάντα καθρεφτίζεται κάπου αλλού. Ο Αλαβάνος το κάνει γιατί έρχονται εκλογές και πετάει μπαλάκι στο ΠΑΣΟΚ. Μου κάνει εντύπωση γιατί φαντασιώνονται ότι έχουν σχέση με την επανάσταση...