Κατάματα βλέποντας, χωρίς παρωπίδες την πραγματικότητα η Ντόρα Γιαννακοπούλου, γράφει ασταμάτητα κοινωνικά μυθιστορήματα και σχεδόν όλα έχουν γίνει τηλεοπτικά σίριαλ.

Οι «Τρεις χήρες» (το τέταρτο μυθιστόρημά της), γύρω στα 45 χρόνια τους οι δυο, πολύ νεότερη η τρίτη, έχουν κοινό σημείο τη χηρεία (η τρίτη είναι πρώτα χήρα και ύστερα ζωντοχήρα), η Μαριάνθη, η Εμιλη, η Ανθούλα. Τις δένει βαθιά φιλία κι αφοσίωση. Κυρίαρχες σ' όλα τα κεφάλαια του έργου, κάπου - κάπου περιστοιχίζονται κι από τους συζύγους τους (όταν ζούσαν) και κάποιους στενούς φίλους.

Η Μαριάνθη, περίεργη, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, με έκλυτο βίο και πολλές «αμφιβόλου ηθικής», διασυνδέσεις. Η Εμιλη αποτυχημένη ηθοποιός σε περιοδεύοντες θιάσους στην επαρχία. Η Ανθούλα, ωραίο φτωχοκόριτσο με ηθικές, ακλόνητες, αρχές, βοηθός της Εμιλη.

Εμπλέκονται στην υπόθεση μαφιόζου των ναρκωτικών και της τοκογλυφίας, τραβεστί, ασφαλίτες (που βοηθούν) κι επικίνδυνοι βιαστές, προσθέτοντας την πινελιά και του αστυνομικού μυστηρίου στην πλοκή του θέματος.

Ζωντανές προσωπογραφίες, έντονο ψυχογραφικό κλίμα, άνεση γραφής καθορίζουν την ποιότητα στις λογοτεχνικές επιδόσεις της Ντόρας Γιαννακοπούλου. (Εκδόσεις «Καστανιώτη»).