Μία από τις πιο «εμβληματικές» μεταρρυθμίσεις της «ευρωσκεπτικιστικής» κυβέρνησης στην Ιταλία είναι αυτή που υποχρεώνει τους ανέργους να αποδέχονται οποιαδήποτε δουλειά, οπουδήποτε στη χώρα, προκειμένου να δικαιούνται επίδομα ανεργίας την περίοδο που δεν απασχολούνται κάπου. Αλλά και στη Γαλλία, μετά την αντεργατική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Μακρόν, έρχονται νέα μέτρα σε βάρος των ανέργων, παρόμοια με αυτά του Σαλβίνι στην Ιταλία. Στην Ουγγαρία οι εργαζόμενοι διαδηλώνουν ενάντια στον «νόμο των σκλάβων», όπως αποκαλούν το αντεργατικό πακέτο που προωθεί η κυβέρνηση Ορμπαν, με επίκεντρο τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, ενώ και στην Αυστρία, στην ίδια λογική, εγκρίθηκε το περασμένο καλοκαίρι ο νόμος για το 12ωρο - 60ωρο, ενσωματώνοντας σχετικές Οδηγίες της ΕΕ. Βάζοντας δίπλα δίπλα τα κομμάτια του παζλ, η εικόνα που σχηματίζεται είναι η εξής: «Προοδευτικές», «ακροδεξιές» και «ευρωσκεπτικιστικές» κυβερνήσεις, παρά τους ανταγωνισμούς στο έδαφος της ανισομετρίας που μεγαλώνει στην ΕΕ, έναν θεό προσκυνούν: Την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία της αστικής τάξης των χωρών τους, που είναι ασύμβατη με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και προϋποθέτει τη συντριβή τους. Γι' αυτό από τη μια τσακώνονται, χαράσσοντας μάλιστα κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, όπως «πρόοδος - συντήρηση», κι από την άλλη χτυπάνε «ομού κι αντάμα» τα δικαιώματα εργαζομένων και ανέργων, σε ανάπτυξη και κρίση. Κι αυτό αφορά βέβαια και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία από τη μια υλοποιεί μέχρι κεραίας τα μέτρα των τριών μνημονίων κι από την άλλη πουλάει «προοδευτισμό», με τα ψίχουλα που μοιράζει στους πιο εξαθλιωμένους.