«Οι εν λόγω συνεργασίες θα πρέπει να είναι στη λογική της ανοιχτής αρχιτεκτονικής, εφόσον μεταβληθεί η συμπεριφορά άλλων πλευρών», σημείωνε προχτές γνωστός αναλυτής στον Τύπο, περιγράφοντας τη «δύσκολη εξίσωση της Ανατολικής Μεσογείου» και το ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι πολυμερείς συνεργασίες, όπως αυτές ανάμεσα σε Κύπρο - Ελλάδα - Ισραήλ ή Κύπρο - Ελλάδα - Αίγυπτο. Το ποιον εννοεί κάνει «νιάου - νιάου» στα κεραμίδια, αφού «ανάρμοστη» συμπεριφορά απέναντι στον ευρωΝΑΤΟικό παράγοντα, που σκεπάζει σαν «ομπρέλα» αυτές τις συνεργασίες, έχει πρωτίστως η Τουρκία, που παζαρεύει σκληρά τα συμφέροντα της αστικής της τάξης στην περιοχή. Προσέξτε τώρα: Η ελληνική κυβέρνηση, ως «προτιμώμενος εταίρος» των ΗΠΑ, παρουσιάζει τη συμμετοχή της σε τέτοια αμερικανοΝΑΤΟικής έμπνευσης σχήματα ως «αντίδοτο» τάχα στις αμφισβητήσεις και την επιθετικότητα της Τουρκίας, αλλά και ως μέσο πίεσης, αναλαμβάνοντας αποστολές στο πλαίσιο του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού να παραμείνει η Τουρκία στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο. Την ίδια ώρα, όμως, οι περιφερειακές αυτές συνεργασίες προσφέρονται και ως δέλεαρ στην Τουρκία ώστε να συμμετάσχει στο διαμοιρασμό της ενεργειακής λείας, εφόσον ευοδωθεί το παζάρι με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και υπάρξει συμβιβασμός, με ανταλλάγματα που θίγουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Που σημαίνει τελικά ότι οι συμβιβασμοί ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και καπιταλιστικά κράτη είναι η άλλη όψη των ανταγωνισμών τους. Και ότι η βαθύτερη εμπλοκή σ' αυτούς μόνο «ασφάλεια» και «σταθερότητα» δεν σημαίνει για το λαό.