ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ Θα ξεκινήσουμε από το τέλος. Την άνοιξη, την πρώτη της μεταδικτατορικής Ελλάδας, στα περίπτερα κρεμιέται το διπλό τεύχος του περιοδικού «Θέατρο», (τεύχος 44-45, Μάρτης-Ιούνης 1975). Το εξώφυλλό του αινιγματικό, καθότι γραμμένο στα Ρωσικά. Θυμίζει ταφικό μνημείο, με μία επικολλημένη φωτογραφία που τη συνοδεύει ένα εικαστικό ανθοδοχείο μ' ένα γαρύφαλλο. Ο Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής, μόλις το βλέπει, δεν το πιστεύει κι επειδή καταλαβαίνει ποιος είναι ο εικονιζόμενος νεκρός, βυθίζει το πρόσωπό του στις παλάμες του και ξεσπάει σε κλάματα. Μέχρι τότε, εφτά χρόνια μετά τον θάνατό του, κανένα ελληνόφωνο έντυπο δεν έχει κάνει εκτενή νεκρολογία στο πρόσωπο του κομμουνιστή θεατράνθρωπου...