Οσο και όπου ο «φτωχός λαός πεθαίνει απ' την πείνα», τόσο περισσότερο ο ερχομός ενός ακόμα παιδιού, ενός ακόμα στόματος που οι γονιοί του δεν μπορούν να θρέψουν, γίνεται αβάσταχτο άχθος της ζωής και της ψυχής. Κυρίως, της μάνας που το έφερε στη ζωή. Μια ζωή καταδικασμένη. Ιδίως αν είναι θηλυκό. Γιατί όσο και όπου υπάρχει αδικία και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο η γυναίκα είναι το πρώτο θύμα. Δεινός ρεαλιστής, με άφοβη κριτική κοινωνική «ματιά» και μέγιστος ανθρωπιστής, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «ζυμωμένος» με τη φτωχολογιά, στο νησί του, αλλά και στην Αθήνα, και συμπονώντας βαθιά τις «άμοιρες» μανάδες της φτωχολογιάς, στην αριστουργηματική νουβέλα του «Η φόνισσα» και επικρίνοντας το...