«Το έργο του Τσέχωφ» - σημειώνει ο σκηνοθέτης Μίλτος Δημουλής - «μοιάζει με το ανθρώπινο σώμα. Αυτονόητο και απλό στην εξωτερική του μορφή, κάποιες φορές οδυνηρά ελκυστικό, ενώ υποδόρια και ενδοφλέβια αποκαλύπτεται το θαύμα της ζωής και το υπερ-θαύμα του θανάτου. Και αν ο κυτταρικός κόσμος σε ένα μέρος του παραμένει ακόμα αίνιγμα επιστημονικά δυσεπίλυτο, η μεταφυσική που είναι σύμφυτη της τέχνης, με σύμμαχο τη διαίσθηση, τη φαντασία, τη γνώση και την αδιάλειπτη άσκηση, μας δίνουν τη δυνατότητα να αποσπάσουμε από την πολυπλοκότητα της ζωής, κομμάτια σπάνιας ομορφιάς και σπουδαίας, μοναχικής, ερημικής σχεδόν αλήθειας. Οι άνθρωποι του Τσέχωφ είναι απλοί, αληθινοί, ωραίοι, αδύναμοι και τραγικοί γιατί, όπως όλοι μας, έχουν επίγνωση του τέλους. Εχουν την ακόρεστη επιθυμία να ζήσουν και να απολαύσουν ό,τι τους δίνει συνειδητή ζωή, όμως το σώμα και η ψυχή τους δεν μετουσιώνει σε πράξη την ανάγκη τους και το ανεκπλήρωτο μαυρίζει το αίμα και γεράζει το σώμα. Οι ρυτίδες σχηματίζονται άνυδρες, τα όνειρα αφυδατώνονται και τις ελπίδες θερίζει ο χρόνος. Και πιο μέσα, η ψυχή, μπροστά στην αδυσώπητη αλήθεια της φθοράς, παραδίνεται ολοκληρωτικά στον άνεμο. Αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στο εφικτό και το ευκταίο, αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, η καθημερινότητα, η ρουτίνα που είναι εντελώς παράταιρη με τη νοητή - ιδανική ζωή, προκαλεί αναγκαίο πόνο, αβίαστο χαμόγελο και έχει αναπόφευκτες τραγικο-κωμικές καταστάσεις. Οι άνθρωποι του Τσέχωφ ζουν περιμένοντας και νοσταλγώντας και κατά τον ίδιο τρόπο πεθαίνουν, υποκλινόμενοι και υποταγμένοι στον αέναο κύκλο της ζωής και του θανάτου. Πορεία εναρμόνια της Δικαιοσύνης».

Μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη. Σκηνοθεσία: Μίλτος Δημουλής. Σκηνικά - κοστούμια: Θεοδόσης Δαυλός. Μουσική: Αννα Χρονοπούλου. Βοηθός σκηνοθέτη: Αρτεμις Νικολάκη. Φωτογραφία: Βασίλης Γόνης.

Διανομή (με σειρά εμφάνισης)

Μαρίνα Τιμοφέεβνα: Αννα Κουκουλιάτρα

Αστρόφ: Τάσος Σωτηράκης

Μαρία Βασίλιεβνα: Μαρία Χασιώτη

Βάνιας: Νίκος Σαράκης

Σερεμπριακόφ: Παλαιολόγος Παπαδόπουλος

Ελένα: Αλίκη Τσουκαλά

Σόνια: Βασιλική Γιασεμί

Ιλιά Ιλίτς Τελιέγκιν: Σταμάτης Κωτσαδάμ

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1940. Γραφή ιδιότυπη, γλώσσα τρυφερή, ονειρική, κοφτή, λαχανιασμένη μέσα στην αγωνία της να συλλάβει τις καθαρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, ξεδιπλώνει με τρόπο μοναδικό το απλό και συνάμα τρομακτικό που κρύβει η ζωή. Η Αννα, η κυρία Θαλή, ο Γιάννης, άνθρωποι που ξεκίνησαν από αλλού, με το τρέμουλο να τα γνωρίσουν όλα γύρω τους. Γλείφουν χρόνια, λόγια, σιωπές, τρατάρουν την τύχη τους γέλια και δάκρυα και κάποτε σμίγουν μαζί, ησυχασμένοι για το δρόμο που έκαναν.

Η κομμουνίστρια, αγωνίστρια της ΕΑΜικής Αντίστασης, πρωτοπόρα συγγραφέας Μέλπω Αξιώτη, γεννήθηκε στη Μύκονο το 1905. Κόρη του συνθέτη Γιώργου Αξιώτη, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1929. Το 1936 εντάσσεται στο ΚΚΕ και «δένει» άρρηκτα τη ζωή και το έργο της με τα οράματα και τους αγώνες του. Σπουδαία συγγραφέας, με ολότελα προσωπική, «επαναστατική» θεματολογικά και μορφολογικά γραφή, η Αξιώτη έλεγε: «Η τέχνη πριν γίνει τέχνη ήταν κι αυτή ζωή». Το 1938 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, Δύσκολες Νύχτες, με το οποίο ασχολήθηκε σύσσωμη η κριτική. Της απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο του Γυναικείου Συλλόγου Γραμμάτων και Τεχνών και η ψυχή του συλλόγου, Πηνελόπη Δέλτα, η οποία διαφωνούσε με τη βράβευσή της, κατάργησε το βραβείο. Διωκόμενη, το 1947, καταφεύγει στο Παρίσι, όπου συνεχίζει να αγωνίζεται και γνωρίζεται με κορυφαίους Γάλλους κομμουνιστές καλλιτέχνες - Λουί Αραγκόν, Πολ Ελιάρ, Πάμπλο Πικάσο κ.ά. Λόγω της δράσης της απελάθηκε από τη Γαλλία, κατέφυγε στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, και αργότερα εργάστηκε στη Βαρσοβία για την ελληνική ραδιοφωνική εκπομπή. Σοβαρά άρρωστη, το 1966, επιστρέφει στην Ελλάδα. Βασανισμένη από φτώχεια και αρρώστιες πεθαίνει στις 23/5/1973.

Η Γουίνυ, ενταφιασμένη έως επάνω από τη μέση της, στο κέντρο ενός τύμβου, είναι το πρώτο θηλυκό θεατρικό προσωπείο του συγγραφέα που εξαντλεί όλες τις συγγραφικές δυνατότητες στην αναζήτηση μιας γλώσσας του Υποκειμένου. Μια φωνή μονολογεί. Αυτή είναι η ελάχιστη μονάδα μέτρησης της ύπαρξης στα κείμενα του Μπέκετ. Η Γουίνυ μονολογεί και διαρκώς αναζητά μια επιβεβαίωση από τον Γουίλυ πως είναι εκεί και την ακούει. Αρα θα υπάρχει. Αρα θα υπάρχουν. Η Γουίνυ και ο Γουίλυ είναι το ποιητικό δίπολο των Ευτυχισμένων Ημερών που συνθέτει την ενότητά του μέσα σ' ένα χώρο επινοημένο από τον συγγραφέα, στην προσπάθειά του να αποτυπώσει το πιο τρομερό πράγμα που θα μπορούσε να σου συμβεί. Ομως, η Γουίνυ επινοεί διαρκώς τρόπους για να βγάλει τη μέρα της. Κι όταν νιώθει πως η γη την ρουφά προς τα κάτω, εκείνη τραγουδά.

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης. Σκηνικά - Κοστούμια: Αγγελος Μέντης. Επιμέλεια Κίνησης: Αγγελική Στελλάτου. Ηχητική Σύνθεση: Γιώργος Πούλιος. Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης. Παίζουν: Ολια Λαζαρίδου, Αγγελος Σκασίλας.

Διάρκεια παραστάσεων: Παρασκευή 18 Νοέμβρη έως Κυριακή 27 Δεκέμβρη. Παραστάσεις: Πέμπτη - Κυριακή. Ωρα έναρξης: 21.00. Τιμή εισιτηρίου: 12 & 10 ευρώ (φοιτητικό).