Αρνητικές διαγράφονται οι προοπτικές για τις δημοκρατικές κατακτήσεις των εργαζομένων. Μετά τη Συμφωνία Σένγκεν, έρχεται η Σύμβαση για την ίδρυση Ευρωπαϊκής Αστυνομικής Υπηρεσίας να συμπληρώσει το σκηνικό προδιαγράφοντας ζοφερές εξελίξεις. Εδώ θα αναφερθούμε σε δύο μόνο σημεία από εκείνα που αξίζει κανείς να θίξει σε σχέση με τη Σύμβαση.

Ετσι, στο άρθρο 8 της Σύμβασης για την Europol προβλέπεται ότι καταχωρούνται στο σύστημα πληροφοριών της Europol πρόσωπα τα οποία "είναι ύποπτα ότι διέπραξαν ή συνήργησαν σε αξιόποινη πράξη" ή πιθανολογείται ότι "θα διαπράξουν" αξιόποινες πράξεις! Πρόκειται για κραυγαλέα περίπτωση δημιουργίας κλίματος τρομοκρατίας και εκφοβισμού αφού, με βάση αυθαίρετα κριτήρια όλοι οι μη αρεστοί στο καθεστώς των πολυεθνικών μπορούν να χαρακτηριστούν ως ύποπτοι.

Το πέπλο του καθεστώτος του υπόπτου απλώνεται πάνω από την ΕΕ.

Η Europol καταχωρεί, στιγματίζει, κρατά με μια έννοια σε ομηρία κάθε ύποπτο, που αποτελεί μια πολύ γενική κατηγορία και, μάλιστα, αυθαίρετα προσδιοριζόμενη από την αστυνομία. Η δυνατότητα διευρύνεται απεριόριστα εφόσον καταχωρούνται και οι ύποπτοι ότι θα διαπράξουν αξιόποινη πράξη. Πρόκειται για οργουελικής έμπνευσης σχέδιο.

Ακόμη περισσότερο, στο ίδιο άρθρο προβλέπεται η καταχώριση στοιχείων σχετικά με την "υποψία συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση" Η έννοια της εγκληματικής οργάνωσης είναι άγνωστη στο ποινικό μας δίκαιο και, εξάλλου, είναι επικίνδυνα ασαφής σε βαθμό που μπορεί να θεωρηθεί εγκληματική οργάνωση και μία πολιτική οργάνωση που αντιπαλεύει, στον ένα ή άλλο βαθμό, τις επιδιώξεις της εξουσίας των πολυεθνικών. Είναι, άλλωστε, γνωστό, ότι αριστερές αλλά και άλλες οργανώσεις θεωρούνται με αποφάσεις των δικαστικών ή αστυνομικών αρχών της Γερμανίας, των ΗΠΑ αλλά και άλλων χωρών ως τρομοκρατικές, εγκληματικές οργανώσεις. Και τελικά, τι σημαίνει υποψία συμμετοχής, πώς εκφράζεται αυτή, ποιος καθορίζει τα κριτήρια; Ανάλογες διατάξεις που επιτρέπουν τη θεμελίωση του κυνηγιού των μαγισσών υπάρχουν και σε άλλα άρθρα της Σύμβασης Europol.

Είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για μια νέα ποιοτικά κατάσταση. Βέβαια, οι πρακτικές του φακελώματος των αμφισβητιών του καπιταλιστικού συστήματος και οι άλλες "παρακρατικές" δραστηριότητες του κρατικού μηχανισμού δεν είναι νέες ούτε για τις αστικές δημοκρατίες όπου οι κατακτήσεις των εργαζομένων υπήρξαν αρκετά πλατιές. Σήμερα, όμως, οι δραστηριότητες αυτές νομιμοποιούνται, βγαίνουν από την παρανομία και λαμβάνουν τις ευλογίες της αστικής νομιμότητας, δεν εξορκίζονται έστω και στα λόγια, αντίθετα γίνεται προσπάθεια να νομιμοποιηθούν στη συνείδηση των λαών, να φανούν αναγκαίες, κοινωνικά επωφελείς. Στήνεται παράλληλα η επέκτασή τους ώστε να ενισχύσουν τη διαδικασία της καπιταλιστικής ενοποίησης, την ανεξέλεγκτη κυριαρχία των πολυεθνικών.

Αν οι εξελίξεις αυτές συνδυαστούν με το νέο νόμο για τις υποκλοπές που ψήφισε πρόσφατα η γερμανική Βουλή, τότε η κατάσταση είναι κάτι περισσότερο από ανησυχητική. Στη Γερμανία, την "ατμομηχανή της ΕΕ", εν έτει 1998 ψηφίστηκε με τις ψήφους των Χριστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών νόμος αντίστοιχος με εκείνον που ίσχυε επί Χίτλερ, βάσει του οποίου η αστυνομία θα μπορεί να παγιδεύει, για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα, τα τηλέφωνα οποιουδήποτε πολίτη θεωρείται ύποπτος ή έχει σχέση με άλλον πολίτη που θεωρείται ύποπτος! Η σχέση τέτοιων διατάξεων με την Europol δε χρειάζεται να αποδειχθεί. Πρέπει, επίσης, να επισημανθεί ότι αντίστοιχες διατάξεις υπάρχουν και στη Συμφωνία Σένγκεν. Την ίδια ώρα, το Ευρωκοινοβούλιο, προφανώς για λόγους ανταγωνισμού ΕΕ - ΗΠΑ, αποκαλύπτει ότι οι ΗΠΑ με τη συνεργασία της Βρετανίας χρησιμοποιούν ένα καλοστημένο παγκόσμιο δίκτυο υποκλοπών από το 1952!

Παράλληλα, το δίχτυ αυτό των υπόπτων μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν από την ευρωπαϊκή αστυνομία. Ετσι, στο άρθρο 32 προβλέπεται η δυνατότητα άρνησης κατάθεσης στο δικαστήριο του προσωπικού της Europol. Μπορεί, με τον τρόπο αυτό να κατηγορείται κάποιος στο ποινικό δικαστήριο ότι διέπραξε κάποιο έγκλημα με στοιχεία από την Europol και να του αφαιρείται ουσιαστικά η δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του με την επίκληση του απορρήτου της Europol.

Το πρόσχημα για τις αντιδραστικές αυτές εξελίξεις είναι βέβαια η καταπολέμηση της εγκληματικότητας για την οποία συστήνεται, υποτίθεται, η Europol. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται για συνειδητό ψεύδος και ότι, εκτός των άλλων, η εμπειρία έχει αποδείξει ότι η κατάργηση των δημοκρατικών κατακτήσεων δεν είναι εκείνη που μπορεί να οδηγήσει στη σύλληψη και στην καταδίκη των εγκληματιών. Μήπως, στο μεσαίωνα που τα βασανιστήρια θεωρούνταν τρόπος απόδειξης της ενοχής του κατηγορούμενου εξαλείφτηκε η εγκληματικότητα και τιμωρούνταν οι πραγματικά εγκληματίες; Η μήπως η ΕΕ μάς καλεί να επιστρέψουμε στην πρακτική του Φρειδερίκου της Πρωσίας επί των ημερών του οποίου επιβαλλόταν στους υπόπτους, όταν δεν αποδεικνυόταν η ενοχή τους, η λεγόμενη ποινή υπονοίας;

Η αλήθεια είναι ότι οι αιτίες της εγκληματικότητας βρίσκονται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, στην ανεργία, στη φτώχεια, στη βαθιά αντίθεση πλούτου και φτώχειας, στα πρότυπα που καλλιεργεί η αστική ιδεολογία, στην κυριαρχία του χρήματος, στην ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων που υπηρετεί η ΕΕ, στη διαπλοκή της κρατικής εξουσίας με εκείνη του χρήματος. Η Europol έχει στο στόχαστρο τα δημοκρατικά δικαιώματα, τους αντιστεκόμενους λαούς. Δεν μπορεί να θίξει το νόμιμο εμπόριο όπλων που συνδέεται με το εμπόριο των ναρκωτικών, την πορνεία και τις άλλες συναφείς δραστηριότητες.

Οπως φαίνεται και από τις πρόσφατες εξελίξεις ούτε στην Ιταλία κόπηκαν οι δεσμοί ανάμεσα στη μαφία και στο κράτος παρά τους μέχρι τώρα περί του αντιθέτου όρκους ενώ στο Βέλγιο η διαλεύκανση μιας υπόθεσης παιδεραστίας δεν προχώρησε ποτέ σε βάθος ώστε να θίξει τους υψηλά ιστάμενους.

Η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας απαιτεί μέτρα που να θίγουν τις αιτίες της εγκληματογένεσης, απαιτεί, σε τελική ανάλυση, αμφισβήτηση, του ίδιου του συστήματος. Οσο για τις άλλες δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών, οι ίδιοι οι λαοί πρέπει να τις υπερασπιστούν "με νύχια και με δόντια".

Η αλήθεια είναι ότι οι αιτίες της εγκληματικότητας βρίσκονται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, στην ανεργία, στη φτώχεια, στη βαθιά αντίθεση πλούτου και φτώχειας, στα πρότυπα που καλλιεργεί η αστική ιδεολογία, στην κυριαρχία του χρήματος, στην ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων που υπηρετεί η ΕΕ, στη διαπλοκή της κρατικής εξουσίας με εκείνη του χρήματος

Ορισμένα από τα άρθρα της σύμβασης που παραθέτουμε είναι αποκαλυπτικά:

• Στο άρθρο 2 αναφέρεται ότι σκοπός της Europol είναι η συνεργασία και βελτίωση της αποτελεσματικότητας των κρατών - μελών σε θέματα τρομοκρατίας, ναρκωτικών αλλά και άλλων μορφών εγκληματικότητας που όπως φαίνεται όλο και πληθαίνουν. Και μάλιστα, όχι μόνο για τις διαπραχθείσες, αλλά και τις δυνάμενες να διαπραχθούν αξιόποινες πράξεις, καθώς και τις συναφείς προς αυτές.
• Η τάση να συμπεριληφθούν σταδιακά οι "αξιόποινες πράξεις" της δράσης των λαϊκών κινημάτων ή να ερμηνευτούν σαν τέτοιες είναι φανερή.
• Στο άρθρο 3 όσον αφορά τις αρμοδιότητες της Europol συγκαταλέγεται πλούσια δραστηριότητα, όπως η συλλογή, σύνθεση, ανάλυση και ανταλλαγή πληροφοριών, καθώς και διευκόλυνση διεξαγωγής ερευνών στα κράτη - μέλη (!). Ταυτόχρονα θα μπορεί να δίνει συμβουλές και να κάνει έρευνες για την εκπαίδευση, τον εξοπλισμό των αστυνομικών υπηρεσιών, καθώς και των τεχνικών και ανακριτικών μεθόδων τους.
• Για την προώθηση των σκοπών της Europol ορίζεται η εθνική υπηρεσία που θα είναι υποχρεωμένη να συνεργάζεται με την Europol, να συλλέγει και να διαβιβάζει τις πληροφορίες σ' αυτήν (άρθρο 4).

Κάτι ήξερε λοιπόν ο Γιαννόπουλος και η κυβέρνηση που έδωσε τη δυνατότητα με το νόμο 2472 για το φακέλωμα να διαβιβάζεται κάθε πληροφορία στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το δικό μας εθνικό δίκαιο δίνει ό,τι ζητήσουν!

Το σύστημα πληροφοριών που καθιερώνεται στα άρθρα 6 και 7 εισάγει δεδομένα αρκετά πλούσια για άτομα όπως:

- Πρόσωπα ύποπτα ότι διέπραξαν αξιόποινες πράξεις

- Πρόσωπα που πιθανολογείται ότι θα διαπράξουν τέτοιες (άρθρ. 8)

Ομως και όχι μόνο γι' αυτά αλλά και για πρόσωπα που μπορεί να είναι μάρτυρες, πρόσωπα επαφής και συνοδείας και πρόσωπα που μπορούν να παράσχουν σχετικές πληροφορίες για αξιόποινες ή για συναφείς προς αυτές πράξεις (άρθρο 10).

• Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται η δυνατότητα λήψης πληροφοριών από άλλους διεθνείς οργανισμούς, τρίτα κράτη, αλλά και η δυνατότητα να συνδέεται αυτομάτως με άλλα συστήματα πληροφοριών (Σένγκεν, κ.ά.). Καθιερώνεται επίσης και η διαβίβαση πληροφοριών προς τρίτα κράτη με την αστεία και υποκειμενική πάντα εκτίμηση ότι εγγυώνται επαρκή προστασία και ότι θα αξιοποιηθούν για το σκοπό που διαβιβάστηκαν!

Αυτό μάλιστα είναι σίγουρη εγγύηση και ειδικά για καθεστώτα που διώκουν αγωνιστές.

• Στο δε άρθρο 13 κατοχυρώνεται η δυνατότητα διαβίβασης στα κράτη - μέλη (άρα και συλλογής) πληροφοριών και ενδείξεων και για άλλες αξιόποινες πράξεις που έλαβε γνώση η Europol κατά την άσκηση των καθηκόντων της (!)

Η δε χρήση των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα μπορεί να επιτραπεί και για άλλους σκοπούς εφόσον το εγκρίνει το κράτος - μέλος και το προβλέπει η εθνική του νομοθεσία (άρθρο 17). Εδώ ο νόμος Γιαννόπουλου ήταν προνοητικός, ενώ η Συμφωνία Σένγκεν περιέχει πλήθος τέτοιων "άλλων σκοπών".

Τα σχόλια περιττεύουν. Οι σκοποί φανεροί.

• Η εθνική και κοινή εποπτική αρχή που προβλέπονται στα άρθρα 23 και 24 είναι τυπικά ανεξάρτητες και δε θα ελέγχονται ούτε από το εθνικό, ούτε από το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η ίδια η σύμβαση στην 1η παράγραφο του άρθρου 19 δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες να αποκτήσουν πρόσβαση στα δεδομένα που τους αφορούν και είναι αποθηκευμένα στο σύστημα πληροφοριών. Δικαίωμα που εξαφανίζεται στις υπόλοιπες 7 παραγράφους που περιέχει το άρθρο!

• Ανάλογα αντιμετωπίζεται το όριο διατήρησης και διαγραφής δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, που ενώ ορίζεται ότι δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 3 έτη από την ημέρα που εισήλθε το τελευταίο στοιχείο, η Europol έχει τη δυνατότητα "βασιζόμενη σε πληροφορίες" να τα διατηρήσει (άρθρο 21).

Αυτό επιβεβαιώνεται και από τη δυνατότητα, στα πλαίσια της λεγόμενης υποχρέωσης εχεμύθειας, ούτε ενώπιον δικαστικής αρχής να μην επιτρέπεται μαρτυρική κατάθεση του προσωπικού της Europol για "απόρρητα" θέματα, εφόσον το επιτρέπει το εθνικό δίκαιο.

Ετσι θα μπορεί να κατηγορείται κάποιος χωρίς να έχει τη δυνατότητα να λάβει γνώση ή να έχει πρόσβαση στις πληροφορίες από τις οποίες κατηγορείται και μάλιστα στο όνομα υπέρτερων συμφερόντων! (άρθρο 32)

• Τα δε άρθρα 34 και 43 περιγράφουν με πληρότητα το "σεβασμό" με τον οποίο περιβάλλουν τα εθνικά Κοινοβούλια και το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Ετσι η ενημέρωση του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου περιορίζεται σε μια ετήσια έκθεση της Europol, ενώ για την ενδεχόμενη τροποποίηση της σύμβασης ζητείται μόνον η γνώμη του.

Ουσιαστικά το ευρωπαϊκό συμβούλιο μπορεί να τροποποιεί τη σύμβαση, αλλά και να εισάγει ανεξέλεγκτα νέους ορισμούς εγκληματικότητας (πού το πάει φαίνεται).

Το δε άρθρο 44 είναι αποκαλυπτικό: αποφασίζει και διατάζει (με λίγες λέξεις) τα Κοινοβούλια: "Δεν επιτρέπεται η διατύπωση επιφυλάξεων για τη σύμβαση αυτή".

Τελεία και παύλα!

Αυτό φαίνεται καθαρά και από το κείμενο που προωθείται, το ιστορικό και τις αιτίες ίδρυσης της Europol, αλλά και την άμεση ή μεσοπρόθεσμη προοπτική που χαράζει γι' αυτήν η Συνθήκη του Αμστερνταμ και το Διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Ετσι το Κοινοβούλιο καλείται, με τη συναίνεση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να επικυρώσει μία σύμβαση που ωμά απαγορεύει στα Κοινοβούλια ακόμη και τη διατύπωση επιφυλάξεων γι'αυτήν, που διαμορφώνει ένα στεγανό, από κάθε κοινοβουλευτικό έλεγχο, μηχανισμό.

Η Ευρωαστυνομία θα 'χει πλέον τα χέρια της λυμένα για μια ανεξέλεγκτη δραστηριότητα:

- Με τη διάθεση προσωπικού και δαπανών από κάθε χώρα για κάθε είδους μελέτες που αφορούν την εκπαίδευση, τον εξοπλισμό των αστυνομικών υπηρεσιών, τις τεχνικές και ανακριτικές μεθόδους.

- Με τη δυνατότητα του Συμβουλίου της ΕΕ να διευρύνει τις αρμοδιότητες της Europol και να εισάγει νέους ορισμούς μορφών εγκληματικότητας.

- Με ολόκληρο σύστημα συλλογής, καταγραφής, επεξεργασίας και ανταλλαγής πληροφοριών.

- Γι' αυτό κυβέρνηση και ΝΔ προώθησαν την ψήφιση της Συμφωνίας Σένγκεν, του Ν.2472, που νομιμοποιεί το ηλεκτρονικό φακέλωμα και καθιερώνει την ελεύθερη ροή πληροφοριών στην ΕΕ και όχι μόνο.

Το τι επιδίωκαν μ' αυτή τη σταδιακή προεργασία είναι φανερό.

Η κατεύθυνση που έχει η Europol φαίνεται και από τις αποφάσεις της πρόσφατης διακυβερνητικής του Αμστερνταμ, που καθιστούν ήδη το υπάρχον κείμενο της Europol ξεπερασμένο!

Ετσι η νέα Συνθήκη του Αμστερνταμ καθιερώνει:

* Την περαιτέρω ενίσχυση της αστυνομικής συνεργασίας με την οργάνωση ανάμεσα σε άλλα ακόμη και επιχειρησιακών δράσεων κοινών ομάδων υπό την αιγίδα της Europol. (Εκτός των ΝΑΤΟικών ασκήσεων θα έχουμε και κοινές αστυνομικές ασκήσεις!).

* Την ενσωμάτωση στο Κοινοτικό Δίκαιο της Συμφωνίας Σένγκεν.

- Ας αφήσουν λοιπόν οι ευρωλάτρες τα παραμύθια περί αντιμετώπισης της διεθνούς εγκληματικότητας και ας πάψουν να την περιορίζουν στα μέτρα τους. Εγκληματικότητα δεν είναι μόνο ή κυρίως ορισμένα φαινόμενα που κι αυτά είναι παράγωγα της ιδεολογίας του κέρδους. Το θερμοκήπιο που μέσα του γεννιέται το οργανωμένο έγκλημα είναι το κοινωνικο-πολιτικό σύστημα που επικρατεί.

Ας μην ξεχνάνε οι ιθύνοντες ότι δεν είναι σπάνια η ανάμειξη και διαπλοκή του οργανωμένου εγκλήματος με αστυνομικές, δικαστικές αρχές, ακόμα και με πολιτικές ηγεσίες και κυβερνήσεις ανά τον κόσμο.

* * *

Αυτοί που καλύπτουν και συμμετέχουν στην εγκληματική δράση του ιμπεριαλισμού, που καταδικάζουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση δισεκατομμύρια ανθρώπους, που στηρίζουν τα αμύθητα πλούτη τους στην κλεψιά της απλήρωτης εργασίας των εργαζομένων. Οι μεγαλέμποροι που πλασάρουν τα ναρκωτικά στη νεολαία και όσοι αναλαμβάνουν την ιδεολογική και πολιτική διευκόλυνσή τους. Αυτήν την εγκληματικότητα δεν τη συγκαταλέγουν ή την καταστούν νόμιμη!

Και ρωτάμε: Αυτούς θα κυνηγήσει η Europol;

Θα τιμωρήσει τους εγκληματίες, που έστειλαν στο βυθό τα εκατοντάδες γυναικόπαιδα από την Αλβανία;

Αν είναι έτσι, τότε να συμφωνήσουμε κι εμείς!

Ομως δεν είναι αυτός ο στόχος της Europol.

Αλλωστε δεκάδες μηχανισμοί έχουν φτιαχτεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο και θα μπορούσαν ως ένα βαθμό να την αντιμετωπίσουν.

Η πείρα δείχνει ότι όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται η εγκληματικότητα κατ' αυτό τον τρόπο, αλλά πολλαπλασιάζεται γιατί έχει τις βάσεις της στην ανεξέλεγκτη δράση του κεφαλαίου. Οσο δε θίγεται αυτή η δράση, το πρόβλημα θα μεγαλώνει μαζί με τις δυνάμεις καταστολής, "απαιτώντας" το πολλαπλασιασμό τους.

* * *

Συνδέεται πρώτα απ' όλα με πολιτική πρόληψης, με την αλλαγή του προσανατολισμού των διωκτικών αρχών στην αντιμετώπιση του εγκλήματος και όχι του λαϊκού κινήματος, με την ισότιμη διεθνή συνεργασία και όχι με τις σχέσεις εξάρτησης που θα ενταθούν με την Europol.

Γι' αυτό στόχος της ΕΕ πάνω απ' όλα είναι η θωράκιση του καθεστώτος της μονοπωλιακής κυριαρχίας, η αποτροπή της ανάπτυξης των λαϊκών αγώνων ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ.

Ολοι αυτοί οι μηχανισμοί διαμορφώνουν τη "νέα τάξη" στα δημοκρατικά δικαιώματα, επιβεβαιώνουν τη μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση της ΕΕ, αποδείχνουν ότι προϋπόθεση της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων είναι οι νέοι περιορισμοί στα δημοκρατικά δικαιώματα και η γιγάντωση των κρατικών και διακρατικών μηχανισμών καταστολής των λαϊκών κινημάτων.

Στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της ΕΕ πληθαίνουν οι νομοθετικές ρυθμίσεις και τα μέτρα περιορισμού των λαϊκών ελευθεριών. Ο αυταρχισμός δυναμώνει.

Οι δίκες και καταδίκες αγωνιζόμενων τμημάτων, οι δικαστικές απαγορεύσεις απεργιών, η αυταρχική κυβερνητική συμπεριφορά, η παρακολούθηση και καταγραφή των δραστηριοτήτων των μαζικών λαϊκών οργανώσεων, οι απειλές περιορισμού των συγκεντρώσεων είναι στην ημερήσια διάταξη.

Ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση επιδείχνει πλούσιο έργο στη διαμόρφωση και συγκρότηση νέων αστυνομιών.

* Ιδιωτικές αστυνομίες.

* Δημοτική αστυνομία με νέες αρμοδιότητες και ανάλογη συγκρότηση.

* Προώθηση συνοριακής αστυνομίας.

Και ας έχει η Ελλάδα τους περισσότερους αστυνομικούς ανά κάτοικο σ' όλη την Ευρώπη.

* * *

Εχει σημασία να επισημάνουμε την επιβεβαίωση της κατεύθυνσης αυτής στα κείμενα των αποφάσεων του Αμστερνταμ, που το περιεχόμενο τους γίνεται επιμελής προσπάθεια να αποκρυφτεί από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και από το ΣΥΝ.

Ενώ και σωστά καταψήφισε τη Σένγκεν και το νόμο για το φακέλωμα, στην επερχόμενη επικύρωση του Αμστερνταμ, ετοιμάζεται να ψηφίσει από ένα "κριτικό ναι" ως ένα... δυναμικό "παρών", παρόλο που η βασική αλλαγή που περιέχεται εκεί είναι η ενσωμάτωση, στο κοινοτικό κεκτημένο, της Συνθήκης Σένγκεν και η ένταση της αστυνομικής συνεργασίας.

Αυτό αφορά και αρκετούς βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που χάριν δημαγωγίας καταψήφισαν τη Σένγκεν, ενώ είναι έτοιμοι και με τα δύο χέρια να την ενσωματώσουν στο Κοινοτικό Δίκαιο.

Ανάλογη άποψη κατέθεσε και το ΔΗΚΚΙ, που καταψήφισε μεν τη σύμβαση Εuropol στην επιτροπή της Βουλής, αλλά πάσχισε να πείσει ότι παρά τη διαφωνία του κινείται και θα κινείται μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, ενώ δεν εξήγησε βέβαια πώς μπορεί να γίνουν σεβαστά τα δημοκρατικά δικαιώματα, έστω σ' αυτές τις συνθήκες που διαμορφώνονται στην ΕΕ.

* * *

* Στην επικύρωση της Εuropol από τη Βουλή.

* Στη συμμετοχή της Ελλάδας στο σύστημα Σένγκεν.

* Για την κατάργηση του νόμου 2472 για το φακέλωμα.

* Για τη διάλυση των μηχανισμών παρακολούθησης και καταστολής που λειτουργούν στα Σώματα Ασφαλείας.

Πρόκειται στο σύνολό τους για ζητήματα που η πάλη ενάντια στην κατάσταση, που διαμορφώνουν, μπορεί να αγκαλιάσει τον ελληνικό λαό, να συμβάλει στην αποκάλυψη του ρόλου και του χαρακτήρα της ΕΕ, αλλά και με τα συνθήματα, τους στόχους και τη μαζικότητά της μπορεί ν' ανοίξει δρόμους για την ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και του μετώπου.

Κείμενα: Γιάννης ΝΑΚΗΣ - Δημήτρης ΚΑΛΤΣΩΝΗΣ

Ο στόχος ίδρυσης μιας ευρωπαϊκής αστυνομικής υπηρεσίας δεν είναι και πολύ πρόσφατος.

Η έμπνευση, τα στάδια και οι προοπτικές ολοκλήρωσης του στόχου αυτού ασφαλώς έχουν σχέση και πηγάζουν από τις ίδιες τις εξελίξεις που αφορούν την καπιταλιστική ενοποίηση της Ευρώπης, τις ανάγκες διασφάλισης της ελεύθερης κυκλοφορίας του κεφαλαίου, που απαιτούν την ανάπτυξη και γιγάντωση των κρατικών και διακρατικών κατασταλτικών μηχανισμών.

Ετσι, έχει σημασία να τονίσουμε την αρχική ιδέα, την προοπτική που δόθηκε από την αρχή και τη σταδιακή προώθηση αυτού του στόχου.

• Από τις αρχές της 10ετίας του '70 η Γερμανία είχε ζητήσει την ίδρυση μιας "Ευρωπαϊκής υπηρεσίας διώξεως του εγκλήματος".

Ο γερμανός διευθυντής του Ομοσπονδιακού υπουργείου Εσωτερικών και Schreiber δήλωνε: "Εμείς οι Γερμανοί με την Ομοσπονδιακή κρατική δομή μας έχουμε καλές εμπειρίες σε ό,τι αφορά το πρόβλημα της ασφάλειας. Ο δρόμος που ανοίξαμε στη Γερμανία μπορεί να αποτελέσει πρότυπο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο".

• Στην ευρωπαϊκή διάσκεψη του Λουξεμβούργου η εισήγηση του Κολ έλεγε : "Θα πρέπει να θεσμοθετηθεί μέσω συνθήκης η ίδρυση ενός κεντρικού ευρωπαϊκού αστυνομικού σώματος (Europol) με στόχο την καταπολέμηση των ναρκωτικών και του οργανωμένου εγκλήματος... που σ' ένα πρώτο σχέδιο θα αποτελέσει κέντρο ανταλλαγής πληροφοριών και εμπειριών, μετά δε σε ένα δεύτερο στάδιο θα μπορεί να εξεταστεί η δυνατότητα αρμοδιοτήτων δράσης και εντός των κρατών - μελών" .

Οι βάσεις πλέον είχαν μπει.

Ετσι η προεργασία που μεσολάβησε οδήγησε πλέον στην απόφαση για την ίδρυση της Europol στην ευρωπαϊκή Διάσκεψη Κορυφής του Μάαστριχτ (9 - 10 Δεκέμβρη '91)

Εκεί, στη σχετική δήλωση περί αστυνομικής συνεργασίας δόθηκαν οι προσανατολισμοί για το περιεχόμενο και τις μορφές ανάπτυξής της που περιλαμβάνονται πλέον στη σύμβαση της Europol που συμφωνήθηκε στις Κάννες τον Ιούνη του '95 και έρχεται τώρα για επικύρωση από την ελληνική Βουλή.

Στο μεταξύ για να προλειανθεί και το έδαφος προχώρησε η ίδρυση της μονάδας δίωξης ναρκωτικών (Europol) που με την ίδρυση και ανάληψη της δραστηριότητας της Europol θα πάψει να λειτουργεί όπως προβλέπεται στο άρθρο 45 της σύμβασης Europol.

• Αν παρακολουθήσει κανείς την πορεία υλοποίησης αυτών των σχεδίων, εύκολα θα διαπιστώσει ότι τα περί δίωξης της εγκληματικότητας αποτελούν απλώς το άλλοθι για την ίδρυση και τη διεύρυνση των αρμοδιοτήτων ενός διακρατικού κατασταλτικού μηχανισμού των λαϊκών κινημάτων. Ετσι:
• Στην ίδια τη σύμβαση της Europol πλέον αποτυπώνεται όχι μόνο η ενυπάρχουσα στο κείμενο διεύρυνση αρμοδιοτήτων δραστηριοποίησης, αλλά και η δυνατότητα παραπέρα επέκτασής τους.
• Ακριβώς αυτό αποτυπώνεται στις αποφάσεις της διακυβερνητικής του Αμστερνταμ που διευρύνει την αστυνομική συνεργασία σε νέους τομείς και με πιο προωθημένες μορφές.

Ετσι, η Βουλή καλείται να ψηφίσει μία σύμβαση που εκτός του ότι απαγορεύει ακόμη και τη διατύπωση επιφυλάξεων από τα Κοινοβούλια (άρθρο 44), ήδη έχουν μπει οι βάσεις για την τροποποίησή της προς την κατεύθυνση που από την αρχή είχε.