Αρνητικές διαγράφονται οι προοπτικές για τις δημοκρατικές κατακτήσεις των εργαζομένων. Μετά τη Συμφωνία Σένγκεν, έρχεται η Σύμβαση για την ίδρυση Ευρωπαϊκής Αστυνομικής Υπηρεσίας να συμπληρώσει το σκηνικό προδιαγράφοντας ζοφερές εξελίξεις. Εδώ θα αναφερθούμε σε δύο μόνο σημεία από εκείνα που αξίζει κανείς να θίξει σε σχέση με τη Σύμβαση.

Ετσι, στο άρθρο 8 της Σύμβασης για την Europol προβλέπεται ότι καταχωρούνται στο σύστημα πληροφοριών της Europol πρόσωπα τα οποία "είναι ύποπτα ότι διέπραξαν ή συνήργησαν σε αξιόποινη πράξη" ή πιθανολογείται ότι "θα διαπράξουν" αξιόποινες πράξεις! Πρόκειται για κραυγαλέα περίπτωση δημιουργίας κλίματος τρομοκρατίας και εκφοβισμού αφού, με βάση αυθαίρετα κριτήρια όλοι οι μη αρεστοί στο καθεστώς των πολυεθνικών μπορούν να χαρακτηριστούν ως ύποπτοι.

Το πέπλο του καθεστώτος του υπόπτου απλώνεται πάνω από την ΕΕ.

Η Europol καταχωρεί, στιγματίζει, κρατά με μια έννοια σε ομηρία κάθε ύποπτο, που αποτελεί μια πολύ γενική κατηγορία και, μάλιστα, αυθαίρετα προσδιοριζόμενη από την αστυνομία. Η δυνατότητα διευρύνεται απεριόριστα εφόσον καταχωρούνται και οι ύποπτοι ότι θα διαπράξουν αξιόποινη πράξη. Πρόκειται για οργουελικής έμπνευσης σχέδιο.

Ακόμη περισσότερο, στο ίδιο άρθρο προβλέπεται η καταχώριση στοιχείων σχετικά με την "υποψία συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση" Η έννοια της εγκληματικής οργάνωσης είναι άγνωστη στο ποινικό μας δίκαιο και, εξάλλου, είναι επικίνδυνα ασαφής σε βαθμό που μπορεί να θεωρηθεί εγκληματική οργάνωση και μία πολιτική οργάνωση που αντιπαλεύει, στον ένα ή άλλο βαθμό, τις επιδιώξεις της εξουσίας των πολυεθνικών. Είναι, άλλωστε, γνωστό, ότι αριστερές αλλά και άλλες οργανώσεις θεωρούνται με αποφάσεις των δικαστικών ή αστυνομικών αρχών της Γερμανίας, των ΗΠΑ αλλά και άλλων χωρών ως τρομοκρατικές, εγκληματικές οργανώσεις. Και τελικά, τι σημαίνει υποψία συμμετοχής, πώς εκφράζεται αυτή, ποιος καθορίζει τα κριτήρια; Ανάλογες διατάξεις που επιτρέπουν τη θεμελίωση του κυνηγιού των μαγισσών υπάρχουν και σε άλλα άρθρα της Σύμβασης Europol.

Είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για μια νέα ποιοτικά κατάσταση. Βέβαια, οι πρακτικές του φακελώματος των αμφισβητιών του καπιταλιστικού συστήματος και οι άλλες "παρακρατικές" δραστηριότητες του κρατικού μηχανισμού δεν είναι νέες ούτε για τις αστικές δημοκρατίες όπου οι κατακτήσεις των εργαζομένων υπήρξαν αρκετά πλατιές. Σήμερα, όμως, οι δραστηριότητες αυτές νομιμοποιούνται, βγαίνουν από την παρανομία και λαμβάνουν τις ευλογίες της αστικής νομιμότητας, δεν εξορκίζονται έστω και στα λόγια, αντίθετα γίνεται προσπάθεια να νομιμοποιηθούν στη συνείδηση των λαών, να φανούν αναγκαίες, κοινωνικά επωφελείς. Στήνεται παράλληλα η επέκτασή τους ώστε να ενισχύσουν τη διαδικασία της καπιταλιστικής ενοποίησης, την ανεξέλεγκτη κυριαρχία των πολυεθνικών.

Αν οι εξελίξεις αυτές συνδυαστούν με το νέο νόμο για τις υποκλοπές που ψήφισε πρόσφατα η γερμανική Βουλή, τότε η κατάσταση είναι κάτι περισσότερο από ανησυχητική. Στη Γερμανία, την "ατμομηχανή της ΕΕ", εν έτει 1998 ψηφίστηκε με τις ψήφους των Χριστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών νόμος αντίστοιχος με εκείνον που ίσχυε επί Χίτλερ, βάσει του οποίου η αστυνομία θα μπορεί να παγιδεύει, για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα, τα τηλέφωνα οποιουδήποτε πολίτη θεωρείται ύποπτος ή έχει σχέση με άλλον πολίτη που θεωρείται ύποπτος! Η σχέση τέτοιων διατάξεων με την Europol δε χρειάζεται να αποδειχθεί. Πρέπει, επίσης, να επισημανθεί ότι αντίστοιχες διατάξεις υπάρχουν και στη Συμφωνία Σένγκεν. Την ίδια ώρα, το Ευρωκοινοβούλιο, προφανώς για λόγους ανταγωνισμού ΕΕ - ΗΠΑ, αποκαλύπτει ότι οι ΗΠΑ με τη συνεργασία της Βρετανίας χρησιμοποιούν ένα καλοστημένο παγκόσμιο δίκτυο υποκλοπών από το 1952!

Παράλληλα, το δίχτυ αυτό των υπόπτων μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν από την ευρωπαϊκή αστυνομία. Ετσι, στο άρθρο 32 προβλέπεται η δυνατότητα άρνησης κατάθεσης στο δικαστήριο του προσωπικού της Europol. Μπορεί, με τον τρόπο αυτό να κατηγορείται κάποιος στο ποινικό δικαστήριο ότι διέπραξε κάποιο έγκλημα με στοιχεία από την Europol και να του αφαιρείται ουσιαστικά η δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του με την επίκληση του απορρήτου της Europol.

Το πρόσχημα για τις αντιδραστικές αυτές εξελίξεις είναι βέβαια η καταπολέμηση της εγκληματικότητας για την οποία συστήνεται, υποτίθεται, η Europol. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται για συνειδητό ψεύδος και ότι, εκτός των άλλων, η εμπειρία έχει αποδείξει ότι η κατάργηση των δημοκρατικών κατακτήσεων δεν είναι εκείνη που μπορεί να οδηγήσει στη σύλληψη και στην καταδίκη των εγκληματιών. Μήπως, στο μεσαίωνα που τα βασανιστήρια θεωρούνταν τρόπος απόδειξης της ενοχής του κατηγορούμενου εξαλείφτηκε η εγκληματικότητα και τιμωρούνταν οι πραγματικά εγκληματίες; Η μήπως η ΕΕ μάς καλεί να επιστρέψουμε στην πρακτική του Φρειδερίκου της Πρωσίας επί των ημερών του οποίου επιβαλλόταν στους υπόπτους, όταν δεν αποδεικνυόταν η ενοχή τους, η λεγόμενη ποινή υπονοίας;

Η αλήθεια είναι ότι οι αιτίες της εγκληματικότητας βρίσκονται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, στην ανεργία, στη φτώχεια, στη βαθιά αντίθεση πλούτου και φτώχειας, στα πρότυπα που καλλιεργεί η αστική ιδεολογία, στην κυριαρχία του χρήματος, στην ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων που υπηρετεί η ΕΕ, στη διαπλοκή της κρατικής εξουσίας με εκείνη του χρήματος. Η Europol έχει στο στόχαστρο τα δημοκρατικά δικαιώματα, τους αντιστεκόμενους λαούς. Δεν μπορεί να θίξει το νόμιμο εμπόριο όπλων που συνδέεται με το εμπόριο των ναρκωτικών, την πορνεία και τις άλλες συναφείς δραστηριότητες.

Οπως φαίνεται και από τις πρόσφατες εξελίξεις ούτε στην Ιταλία κόπηκαν οι δεσμοί ανάμεσα στη μαφία και στο κράτος παρά τους μέχρι τώρα περί του αντιθέτου όρκους ενώ στο Βέλγιο η διαλεύκανση μιας υπόθεσης παιδεραστίας δεν προχώρησε ποτέ σε βάθος ώστε να θίξει τους υψηλά ιστάμενους.

Η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας απαιτεί μέτρα που να θίγουν τις αιτίες της εγκληματογένεσης, απαιτεί, σε τελική ανάλυση, αμφισβήτηση, του ίδιου του συστήματος. Οσο για τις άλλες δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών, οι ίδιοι οι λαοί πρέπει να τις υπερασπιστούν "με νύχια και με δόντια".

Η αλήθεια είναι ότι οι αιτίες της εγκληματικότητας βρίσκονται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, στην ανεργία, στη φτώχεια, στη βαθιά αντίθεση πλούτου και φτώχειας, στα πρότυπα που καλλιεργεί η αστική ιδεολογία, στην κυριαρχία του χρήματος, στην ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων που υπηρετεί η ΕΕ, στη διαπλοκή της κρατικής εξουσίας με εκείνη του χρήματος