Οπως τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη Πέμπτη, «η Συνάντηση των κομμουνιστικών κομμάτων της περιοχής είναι ένας θεσμός. Γίνεται κατά διαστήματα, ανάλογα με τα γεγονότα και τις εξελίξεις. Είναι προϊόν συλλογικής απόφασης και φιλοξενείται για μια ακόμη φορά στην Ελλάδα. Είναι πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί εδώ, στην Αθήνα».

Η ομιλήτρια σημείωσε πως «η Συνάντηση αυτή υπαγορεύτηκε και από τις σημαντικές εξελίξεις που έχουμε το τελευταίο διάστημα και από αυτές που προμηνύονται». Εθεσε δε το πλαίσιο των ζητημάτων που θα απασχολήσουν τη Συνάντηση και που συνιστούν τις εξελίξεις της τελευταίας περιόδου.

Αναφερόμενη στα καινούρια στοιχεία που χρήζουν της προσοχής της Συνάντησης η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είπε:

«Το πρώτο είναι ότι ο ανταγωνισμός - που υπήρχε πάντα ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Μεγάλη Βρετανία - στην περιοχή, έχει τώρα διευρυνθεί, καθώς ο ανταγωνισμός πια συμπεριλαμβάνει και τη Ρωσία και θα έλεγα ότι έχει διευρυνθεί ακόμα παραπέρα, καθώς ανταγωνιστές οι δυνάμεις θεωρούν και την Κίνα και την Ινδία. Επεκτείνεται ο ανταγωνισμός τους σε ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ασία, συνεχώς, γίνεται οξύς και παίρνει το χαρακτήρα του πολέμου, των πραξικοπημάτων, των δολοφονιών, όλα αυτά τα οποία έχουμε γνωρίσει.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν σπάσει τα μούτρα τους στο Ιράκ, στο Λίβανο. Δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουν καταφέρει να περάσουν εύκολα τα σχέδιά τους. Ωστόσο έχουν αντισταθμίσει τις δυσκολίες στην περιοχή, καθώς έχουν εγκαταστήσει νέες στρατιωτικές βάσεις στα Βαλκάνια, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο βρίσκεται σε πορεία αυτονόμησης. Και ακριβώς εμφανίζονται οι Ηνωμένες Πολιτείες έχοντας μια βάση στα Βαλκάνια να κλιμακώνουν την επίθεσή τους στην περιοχή.

Ταυτόχρονα έχει ενισχυθεί, έχει πολλαπλασιαστεί θα έλεγα, η στρατιωτική δράση της ΕΕ.

Το δεύτερο στοιχείο, που πρέπει να συγκεντρώσει την προσοχή μας, είναι ότι τώρα πια ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αναθέτει στρατιωτικές επιχειρήσεις. Εμφανίζονται με διάφορες μορφές, και ως ειρηνευτικές δυνάμεις, πότε στο ΝΑΤΟ, και πότε σε δυνάμεις στρατιωτικές της ΕΕ. Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή εξέλιξη. Μέχρι τώρα τον ΟΗΕ, όπως στην Κύπρο λ.χ., τον είχαμε γνωρίσει με τη μορφή των κυανοκράνων, για να βοηθήσουν στην ειρήνευση σε επίμαχες περιοχές.

Το τρίτο στοιχείο - και αυτό μπορώ να πω έχει διαρρεύσει, έχει δημοσιοποιηθεί - είναι ο σχεδιασμός να δημιουργηθεί ένας αντιτρομοκρατικός Οργανισμός Μέσης Ανατολής, όπου θα συντονίζει τις αστυνομικές δυνάμεις, τις υπηρεσίες πληροφοριών και ασφαλείας των Δυτικών με αυτές των μετριοπαθών - έτσι τις λένε - αραβικών δυνάμεων. Δηλαδή με τις φιλικές προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και με τις συμβιβασμένες κρατικές - πολιτικές δυνάμεις. Αν διαμορφωθεί αυτό, πρόκειται για μια πάρα πολύ, εξαιρετικά σοβαρή, αρνητική εξέλιξη.

Τέταρτο ζήτημα είναι το Παλαιστινιακό, το οποίο φαντάζομαι θα μας απασχολήσει πάρα πολύ στη Συνάντηση. Οπως ξέρετε, έχει φύγει πια η υπόθεση του Παλαιστινιακού και από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και από το "κουαρτέτο". Τώρα έχουν αναλάβει οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό την αιγίδα του Μπους. Διεξάγονται συζητήσεις για την επίλυση, τάχα, του Παλαιστινιακού με βάση τον "οδικό χάρτη". Η ουσία είναι η εξής: Προωθείται ένα νέο κράτος χωρίς σύνορα. Μεθοδεύεται - υπάρχει ένας τέτοιος προβληματισμός - η αυτονόμηση της Λωρίδας της Γάζας και η διχοτόμηση παλαιστινιακών εδαφών. Και το κυριότερο, για να προωθηθεί αυτό το σχέδιο, το δήθεν ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος, πρέπει η παλαιστινιακή ηγεσία, ο Αμπάς με τις δυνάμεις του, να κηρύξει τον πόλεμο εσωτερικά, κατά των εξτρεμιστών, όπως λένε, κατά του λαού που αντιστέκεται. Πρέπει να πούμε ότι οι δεσμεύσεις, εάν προχωρήσει αυτό το σχέδιο, που θα αναλάβει η παλαιστινιακή ηγεσία και οι συνέπειες από αυτές τις δεσμεύσεις, θα είναι πολύ χειρότερες από τους αποκλεισμούς που είχαν μετά τις εκλογές, όταν αναδείχτηκε ως δύναμη η "Χαμάς".

Το πέμπτο στοιχείο, είναι ο νέος χάρτης με την αυτονόμηση του Μπαλουχιστάν, περιοχή που έχει σχέση και με το Πακιστάν και το Ιράν. Γίνεται μια προσπάθεια να ελεγχθούν λιμάνια και κόμβοι, όπου θα διακινείται πετρέλαιο και φυσικό αέριο προς την Κίνα και την Ινδία.

Εκτο στοιχείο, είναι η τουρκική εισβολή στο Βόρειο Ιράκ, όπου γίνεται βέβαια με την ανοχή από ό,τι φαίνεται των Ηνωμένων Πολιτειών και την επιθυμία τους, όπου σήμερα οι τουρκικές δυνάμεις ελέγχουν τη ροή των ποταμών, των νερών δηλαδή, προς Συρία και Ιράκ.

Είναι προς τιμήν του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας που έχει καταγγείλει αυτή την εισβολή, όπως είναι και προς τιμήν του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ισραήλ, που μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες, συμπαρατάσσεται με τον αγώνα των Παλαιστινίων, με τον αγώνα των προοδευτικών, των ριζοσπαστικών κινημάτων».

«Υπάρχει», συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «και η Ελλάδα στην περιοχή αυτή, έστω κι αν καμώνεται η ελληνική κυβέρνηση πως δεν αναμειγνύεται. Εχουμε τη συγκρότηση κοινών στρατιωτικών σωμάτων με την Τουρκία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Πρόκειται για μια πάρα πολύ σοβαρή εξέλιξη και αποδεικνύει το εξής: Οτι πέρα από τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις χώρες, υπάρχουν τα κοινά συμφέροντα των αστικών τάξεων και των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Με την ευκαιρία θα ήθελα να αναφερθώ στο ταξίδι του πρωθυπουργού το επόμενο διάστημα στην Τουρκία. Εμείς δεν είμαστε το Κόμμα εκείνο που θα πούμε να μη γίνονται ταξίδια, να μη γίνονται επαφές. Το ζήτημα είναι όμως το εξής: Η ελληνική κυβέρνηση ανέχεται παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αυτές τις μέρες είχαμε αρνητικές εξελίξεις και προκλήσεις στην περιοχή των Ιμίων. Συνήθως, ακόμη και σε εμπόλεμη κατάσταση, όταν γίνεται συνάντηση ανάμεσα στις εμπόλεμες δυνάμεις, υπάρχει μια προσωρινή εκεχειρία και αμοιβαία τηρούνται κάποια θετικά προσχήματα να το πω έτσι.

Η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται, θα έλεγα σε ολόκληρη την περιοχή, και στο Παλαιστινιακό και στο θέμα του Λιβάνου και στην προσπάθεια αποκλεισμού της Συρίας, ως μια κυβέρνηση που κινείται στον αστερισμό της Κοντολίζα Ράις και του Μπους. Στον αστερισμό γενικότερα της στρατιωτικής πολιτικής της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Εμάς δε μας παρασύρουν τα κοινότοπα λόγια που λέει είτε ο πρωθυπουργός είτε η υπουργός Εξωτερικών... "ενδιαφερόμαστε για την ειρήνη, για τη σταθερότητα".

Δεν έχουν πει ούτε ένα "όχι". Ούτε στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου, ούτε στις αμερικάνικες βάσεις στην περιοχή, ούτε στον πόλεμο που γίνεται κατά των Παλαιστινίων, ούτε έχουν καταδικάσει το Ισραήλ, ούτε έχουν συμπαρασταθεί σε κανένα κίνημα ή σε λαό ή ακόμα και σε κάποια κυβέρνηση που αντιστέκεται. Ολα αυτά με πρόσχημα ότι η Ελλάδα θα είναι ο κυρίαρχος στη Νοτιοανατολική Ασία. Κούνια που τους κούναγε... Ούτε αυτό δεν πρόκειται να πετύχει η αστική τάξη της Ελλάδας, πράγμα που εμάς βεβαίως δε μας ενδιαφέρει να το πετύχει. Εμάς μας ενδιαφέρει η Ελλάδα να πρωτοστατεί στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, στον αγώνα κατά του πολέμου.

Εβδομο στοιχείο, το σχέδιο απομόνωσης της Συρίας. Εχουμε από χττες τη διακοπή σχέσεων ανάμεσα στη Γαλλία και στη Συρία.

Ογδοο στοιχείο, το γνωστό μας Κυπριακό. Ολοι όσοι ασχολούνται με το Κυπριακό, είτε οι Ηνωμένες Πολιτείες, είτε η Μεγάλη Βρετανία, είτε η ΕΕ, ονειρεύονται ένα νέο "σχέδιο Ανάν".

Και ένατο ζήτημα είναι, βεβαίως, η συνέχιση της κρίσης στο Λίβανο. Εμφανίζεται ως εσωτερική κρίση, η προσπάθεια που γίνεται για τον εσωτερικό διχασμό του λαού του Λιβάνου με θρησκευτικά κριτήρια ή με πρόσχημα τη Συρία. Και εδώ πραγματικά για άλλη μια φορά θύματα είναι οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, οι Παλαιστίνιοι που βρίσκονται στους καταυλισμούς».

Καταλήγοντας η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Είναι πια ολοφάνερο ότι η αντίσταση που αναπτύσσεται στις χώρες αυτές κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, κατά του ανταγωνισμού που αναπτύσσουν ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ στην περιοχή, πρέπει να αποκτήσει ένα συγκεκριμένο χρώμα. Πρέπει να αποκτήσει ταξικά χαρακτηριστικά, γιατί κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί ούτε τις ηγετικές δυνάμεις των αραβικών χωρών, ούτε κυβερνήσεις που συμπαρατάσσονται με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ανοιχτά ή κρυφά, ή συμβιβάζονται μαζί τους.

Σήμερα χρειάζεται ένας παναραβικός, θα λέγαμε, λαϊκός αγώνας που θα έχει ταξικά πολιτικά χαρακτηριστικά και στο εσωτερικό των χωρών και στην περιοχή. Από αυτή την άποψη εμείς στηρίζουμε εκείνες τις ριζοσπαστικές και προοδευτικές δυνάμεις, ανεξάρτητα αν έχουμε και διαφορές, που ενδιαφέρονται όχι μόνο να αντιμετωπίσουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά να αντιμετωπίσουν και τον εσωτερικό αντίπαλο, είτε αυτός είναι ανοιχτός είτε κρυφός. Η βάση αυτής της λαϊκής ενότητας πρέπει να είναι αν είσαι εργάτης, αν είσαι φτωχός, αν ανήκεις στα λαϊκά στρώματα. Χρειάζεται πραγματικά μια ανοιχτή προσπάθεια ώστε οι διαιρέσεις να μην έχουν σχέση ούτε με τη θρησκεία ούτε με άλλα στοιχεία, αλλά να πάρει αυτόν τον ταξικό όπως είπαμε πολιτικό χαρακτήρα. Είναι μια σύνθετη και δύσκολη υπόθεση. Υπάρχει πείρα, αλλά προς τα εκεί πρέπει να κινηθούμε. Αλλιώς οι λαοί θα γίνονται παίγνια - να το πω έτσι - σε χέρια κάποιων που υποτίθεται ότι θέλουν να ηγηθούν ενός αγώνα, ο οποίος αγώνας έχει πάλι επίκεντρο τα πετρέλαια και όχι βεβαίως την κοινωνική, τη λαϊκή ευημερία των λαών, την πολιτική τους ανεξαρτησία».