Η σκόνη, όμως, αυτή δεν μπορεί να κρύψει την πραγματική ουσία της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που με πιο παραστατικό τρόπο εξέφρασε ο Γ. Δραγασάκης σε συνέντευξή του στην «Αυγή» την περασμένη Κυριακή, ο οποίος σε σχετική ερώτηση για τη νέα συμφωνία με την τρόικα απαντά: «Εμείς δεν αναγνωρίζουμε καμία "νέα συμφωνία" (...) Ο λαός με την ψήφο του θα αναδείξει μια κυβέρνηση με σαφή, καθαρή και νωπή εντολή, στη βάση ενός συγκεκριμένου προγράμματος. Η κυβέρνηση αυτή, στο όνομα της κοινωνίας ολόκληρης, θα προχωρήσει σε μια πρωτίστως ειλικρινή αλλά και πραγματική διαπραγμάτευση στη βάση των πραγματικών δεδομένων και του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ».

Αντίστοιχα, ο Γιώργος Σταθάκης δεν πάει πολύς καιρός που δήλωνε πως «ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι η μοναδική δύναμη σταθερότητας για τον τόπο», πως «...επιμένει στο ότι δεν σκοπεύει να προβεί σε μονομερείς ενέργειες, καθώς θεωρούμε ότι οι προτάσεις τις οποίες προσκομίζουμε είναι επωφελείς για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη» και πως «η διαπραγμάτευση την οποία θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι συνολική και θα αφορά τόσο την απομείωση του δημόσιου χρέους σε βιώσιμα επίπεδα όσο και την αντικατάσταση του μνημονίου με ένα οικονομικό πρόγραμμα προσανατολισμένο προς την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και την ανακούφιση της κοινωνίας».

Μια πιο... «αριστερή» εκδοχή της ίδιας γραμμής εξέφρασε τις προάλλες και ο Π. Λαφαζάνης, επικεφαλής της μειοψηφίας, της «Αριστερής Πλατφόρμας»: «Εμείς είπαμε, το μνημόνιο θα καταργηθεί, είναι ετεροβαρής συμφωνία για τη χώρα, δεν είναι προωθητική για την Ελλάδα». Διευκρινίζει όμως για τη δανειακή σύμβαση ότι «θα την επαναδιαπραγματευτούμε σε κατεύθυνση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (...) Η διαγραφή είναι θέμα εθνικής και κοινωνικής επιβίωσης (...) Εμείς δεν θέλουμε να διακόψουμε τη δανειακή σύμβαση, θέλουμε επαναδιαπραγμάτευση (...) Και πιστεύουμε ότι μια πρωτοβουλία σε όλη την Ευρώπη για την ανάγκη και διαγραφής χρεών γενικότερα ότι μπορούμε να έχουμε θετικό αποτέλεσμα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, δεν αναγνωρίζει «καμία "νέα συμφωνία"». Τι γίνεται όμως με τις παλιές και το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο που τις συνόδευσαν; Αυτές που φόρτωσαν τα βάρη της κρίσης στο λαό και τον οδήγησαν σε χρεοκοπία; Γι' αυτές «κιχ» δεν βγάζουν τα κατά τ' άλλα λαλίστατα στελέχη του. Στην πραγματικότητα, η απάντηση του Γ. Δραγασάκη συνιστά ομολογία αποδοχής τους, ομολογία πίστης στην τάξη της οποίας τα συμφέροντα τις επέβαλαν.

Ενδεχομένως αύριο, αν η αστική διαχείριση περάσει στα «χέρια» του ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα του να μην υπάρξουν «νέα μέτρα», θα παρουσιάσει τη συνέχιση των σημερινών αντιλαϊκών μέτρων σαν μονόδρομο, σαν αναγκαίο κακό. Ψέμα πάνω στο ψέμα. Γιατί παρ' όλες τις διαφορές που μπορεί να υπάρχουν στους τρόπους υλοποίησης των στόχων ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, εξασφάλισης της ανάκαμψης των κερδών του - στόχους που ιεραρχεί και ο ΣΥΡΙΖΑ - τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα είναι δεδομένα και αναμφισβήτητα. Ολο λοιπόν το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα αποτελείται από τέτοιου είδους προαπαιτούμενα.

Ενώ, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι δεν θα δεχτεί καμιά «νέα συμφωνία», εντούτοις δηλώνει ότι θα επιδιώξει μια νέα διαπραγμάτευση, μια αναδιαπραγμάτευση με στόχο προφανώς μια «νέα συμφωνία»! Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις για το περιεχόμενό της ο ΣΥΡΙΖΑ, διά στόματος Δραγασάκη, διευκρινίζει «εντός του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ».

Ποιο είναι, όμως, το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ που ψευδώς ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι καταρρακώνεται από την πολιτική των μνημονίων; Αποτελείται από το «μνημόνιο» των μνημονίων, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη «Λευκή Βίβλο», τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, το Σύμφωνο για το Ευρώ, Σύμφωνα Σταθερότητας, Στρατηγική της Λισαβόνας, τη Στρατηγική «Ευρώπη 2020», μόνιμη εποπτεία... και τελειωμό δεν έχουν οι αντιλαϊκές Συνθήκες και τα μνημόνια διαρκείας.

Από την παραδοχή τους ότι θα διατηρήσουν τη δανειακή σύμβαση (δεν θα την ακυρώσουν ή δεν θα την διακόψουν, όπως και αν το πουν) συνάγεται το συμπέρασμα ότι κανένα αντιλαϊκό μέτρο δεν πρόκειται να καταργήσουν. Γιατί, όπως με σαφήνεια διακηρύσσεται απ' τον πρόλογό της ακόμα, η δανειακή σύμβαση είναι διαθέσιμη μόνο εφόσον υλοποιείται το πρόγραμμα αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που τη συνοδεύει. Αυτό που με μασημένα λόγια λέει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι στην πραγματικότητα θα επιδιώξει μια νέα συμφωνία, ένα νέο «μνημόνιο» αλά ΣΥΡΙΖΑ...

Εξάλλου, και η θολή «αντιμνημονιακή ρητορεία» αφορά την επίλυση του ετεροβαρούς χαρακτήρα της συμφωνίας. Το πώς δηλαδή θα ωφεληθούν τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου που διαμαρτύρονται για τη συνέχιση της μνημονιακής συμφωνίας, για τη μη ρύθμιση του χρέους που εμποδίζει την ενίσχυσή τους με ρευστό. Τέτοιου είδους άλλωστε «έξοδο από το μνημόνιο» επιδιώκει και η σημερινή συγκυβέρνηση, σε τέτοια ζητήματα δεν προέκυψε συμφωνία με την τρόικα. Και θα πρόκειται για «ματωμένη» έξοδο, αφού θα απαιτήσει νέες θυσίες απ' το λαό.

Αυτό το καραγκιόζ μπερντέ ο λαός να το καταδικάσει. Του είναι άλλωστε γνωστό, απ' όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν στις δόξες του και μια σειρά στελέχη σε διατεταγμένη αποστολή επέκριναν κατά καιρούς την επίσημη γραμμή, με πιο ριζοσπαστική συνθηματολογία, που αποδεικνυόταν όμως πάντα νόθα, κούφια. Σήκωναν κουρνιαχτό, έστηναν αντιπερισπασμούς για να αποσπούν την προσοχή του λαού, ενόσω η αντιλαϊκή πολιτική προχωρούσε ακάθεκτη.

Τον ίδιο ρόλο παίζουν εντός του ΣΥΡΙΖΑ οι «αριστεροί» της μειοψηφίας. Κοροϊδεύουν όσους διαπιστώνουν την προσαρμογή του στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, ότι θα λειτουργήσουν τάχα σαν αντίβαρο και δεν θα επιτρέψουν υπαναχωρήσεις, όταν αυτές έχουν ήδη συντελεστεί. Στήνουν δίχτυα για όσους θέλουν να κάνουν το βήμα μακριά από ένα κόμμα που είναι με την αστική διαχείριση και το φωνάζει.

Τις μεθόδους της σοσιαλδημοκρατίας τις γνώρισε ο λαός από πρώτο χέρι και γεύτηκε τις συνέπειες κάθε που έβρισκαν το στόχο τους. Είναι καιρός να τις απορρίψει, γυρνώντας την πλάτη στους φορείς τους.

Απόδειξη ότι δεν πρόκειται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να ξηλώσει το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα και ενισχύθηκε ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης με τη μνημονιακή πολιτική, είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην εργατική - λαϊκή απαίτηση για ανάκτηση του σύνολου των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι, όλα όσα έχασαν την προηγούμενη πενταετία σε συνθήκες κρίσης. Ορίστε τι δήλωσε άλλο ένα στέλεχος της «Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ, ο Δ. Στρατούλης, πριν μερικές ημέρες: «Κατάργηση του μνημονίου σημαίνει εφαρμογή του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης».

Να σημειώσουμε ότι αυτό το πρόγραμμα παρουσιάστηκε στην αρχή περίπου ως το πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργώντας προσδοκίες για πολλά περισσότερα στη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας. Ωστόσο, όσο περνάει ο καιρός, τα στελέχη του παρουσιάζουν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ως το μοναδικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον για την τετραετία, αν σχηματίσει κυβέρνηση. Οποιος περίμενε κάτι παραπάνω, καλά θα κάνει να ρίξει ακόμα πιο κάτω τις προσδοκίες τους.

Τι περιλαμβάνει όμως το περίφημο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»; Η λιγότερο προβεβλημένη πλευρά του, είναι αυτή που αφορά τις δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ απευθείας στο κεφάλαιο. Το πρόγραμμα προβλέπει επιδοτήσεις των επιχειρήσεων για την πρόσληψη εργατικού δυναμικού, μείωση του ενεργειακού κόστους, διευκολύνσεις σε ό,τι αφορά δάνεια και τα χρέη. Προβλέπει ακόμα το κράτος να λειτουργεί ως εργαλείο αναπτυξιακού σχεδιασμού και ως αρωγός του πραγματικού επενδυτή, του υγιούς επιχειρηματία.

Τι λιγότερο έκανε ή προσπάθησε να κάνει η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια; Τι διαφορετικό έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, προσπαθώντας να τονώσουν τα επιχειρηματικά κέρδη με φτηνότερα εργατικά χέρια και περιορισμό του κόστους της Ενέργειας;

Για τους επιχειρηματίες είναι και τα παρακάτω «αναπτυξιακά εργαλεία» που περιέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ στο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»: Διοχέτευση πόρων στη λεγόμενη «πραγματική οικονομία», θεσμοθέτηση ισχυρών φορολογικών κινήτρων για τα πρώτα χρόνια λειτουργίας των ελληνικών νεοφυών επιχειρήσεων, απλοποίηση αδειοδότησης και λειτουργίας επιχειρήσεων, ρύθμιση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων, ως προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, ρυθμίσεις για ενίσχυση ανταγωνισμού, καταπολέμηση καρτέλ και μείωση των τιμών, δημόσιες επενδύσεις, ως ατμομηχανή για τον ιδιωτικό τομέα.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάζει αυτά τα μέτρα ως ευεργετικά για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όμως αυτοί που θα βγουν πραγματικά κερδισμένοι θα είναι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Αλλωστε, τα λεφτά που λέει ότι θα χρησιμοποιήσει προέρχονται από τα ΕΣΠΑ και διοχετεύονται για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, ενισχύοντας την τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, σε βάρος των αυτοαπασχολούμενων και μικρών επιχειρηματιών.

Κατά τα άλλα, το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» προβλέπει μέτρα για την αντιμετώπιση της « ανθρωπιστικής κρίσης», όπως την ονομάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή μέτρα διαχείρισης και όχι αντιμετώπισης της ακραίας φτώχειας (π.χ., τα συσσίτια, το δωρεάν ρεύμα σε άπορους, τα προγράμματα εξασφάλισης στέγης κλπ.). Ξεχωρίζουμε ακόμα τα εξής:

• Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να αποκαταστήσει μόνο τη 13η σύνταξη και μόνο για τους συνταξιούχους που έχουν εισόδημα κάτω από 700 ευρώ. Με βάση το κονδύλι που λένε ότι θα διαθέσουν και τον αριθμό των συνταξιούχων με εισόδημα κάτω από 700 ευρώ, αυτό ισοδυναμεί με αύξηση 1,28 ευρώ τη μέρα! Ούτε συζήτηση για αποκατάσταση της 13ης και 14ης σύνταξης για όλους, για αποκατάσταση των συντάξεων τουλάχιστον στο ύψος πριν την κρίση, για επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού για τους δημόσιους υπαλλήλους και επαναφορά των μισθών τους στα επίπεδα πριν τις περικοπές.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται γενικόλογα αποκατάσταση του κατώτατου μισθού. Στην πραγματικότητα, για το μόνο που δεσμεύεται (κατέθεσε και σχετική πρόταση νόμου) είναι να καταργήσει την ΠΥΣ 6/2012 με την οποία αναστάλθηκε κάθε διαπραγμάτευση για την υπογραφή ΕΓΣΣΕ και ο κατώτατος μισθός ορίστηκε από την κυβέρνηση στα 586 και 511 ευρώ μεικτά για τους πάνω και κάτω των 25 χρονών αντίστοιχα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει ότι θα επαναφέρει με νόμο τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ μεικτά. Απλά θα επαναφέρει τη συλλογική διαπραγμάτευση για τον καθορισμό του. Αλήθεια, όμως, ποιος είναι τόσο αφελής να πιστεύει ότι η σημερινή πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και οι βιομήχανοι θα συμφωνήσουν σε αυξήσεις 22% και 32%, όσο δηλαδή χρειάζεται για να φτάσει ο κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ μεικτά; Μόνο η ανασύνταξη του κινήματος και η όξυνση της ταξικής πάλης μπορεί να επιβάλλει ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς. Αυτά όμως τα ξορκίζει και τα υπονομεύει ο ΣΥΡΙΖΑ.
• Ακόμα πιο πέρα: Σήμερα, ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων αμείβεται με 200 και 300 ευρώ, εξαιτίας των ελαστικών μορφών απασχόλησης που κάνουν θραύση, κύρια στους νέους. Επίσης, μια στις δυο θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι ελαστικής απασχόλησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόσχεται να καταργήσει τους νόμους που προάγουν την ελαστικότητα στην αγορά εργασίας. Αντίθετα, αν κρίνουμε από τις εξαγγελίες του για επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών, θα τις ενισχύσει κιόλας. Αυτό σημαίνει ότι, ακόμα κι αν αυξηθεί ο κατώτατος μισθός, ένα μεγάλο μέρος των εργαζόμενων, αυτοί που σε τελική ανάλυση έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη επειδή είναι οι χειρότερα αμειβόμενοι, δεν πρόκειται να δουν ουσιαστική διαφορά στα εισοδήματά τους, πόσο μάλλον να βελτιώσουν ουσιαστικά το βιοτικό τους επίπεδο.
• Για τους άνεργους, ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε από το 2012 ότι θα αυξήσει το επίδομα στα 461 ευρώ και θα διπλασιάσει το διάστημα που το χορηγεί ο ΟΑΕΔ. Στο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» όλα αυτά πήγαν περίπατο. Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οι άνεργοι το μόνο που έχουν να περιμένουν είναι η ανακύκλωση των ίδιων πενιχρών κονδυλίων με «κοινωνικά κριτήρια», περιμένοντας στην ουρά για μια από τις ...300.000 θέσεις εργασίας που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τα αναπτυξιακά τους προγράμματα. Πρόκειται για τον ορισμό του «ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι»...

Για κερασάκι στην τούρτα, ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωσε σε όλους τους τόνους ότι «όλες οι προτάσεις γίνονται υπό τις συνθήκες ισοσκελισμένου προϋπολογισμού. Δεν επιστρέφουμε στα ελλείμματα». Αυτό βεβαίως θα καθορίζει και τα ψίχουλα στο λαό, αφού οι παροχές στο κεφάλαιο είναι δεδομένες, για να ανακάμψει -όπως λένε- η οικονομία.