Στις 20 Ιούλη 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς πήρε την εξής απόφαση: «Θα οργανωθεί μια μεγάλη διεθνής εκδήλωση για μια καθορισμένη ημερομηνία, με τέτοιο τρόπο, ώστε οι εργάτες σε όλες τις χώρες και σε όλες τις πόλεις ν' απευθύνουν ταυτόχρονα, μια συγκεκριμένη μέρα, προς τις δημόσιες αρχές, ένα αίτημα για να καθοριστεί η εργάσιμη μέρα σε οκτώ ώρες και να τεθούν σε ισχύ οι άλλες αποφάσεις του Διεθνούς Συνεδρίου του Παρισιού. Μια τέτοια εκδήλωση είχε ήδη αποφασιστεί από την Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας στο συνέδριό της, το Δεκέμβρη του 1888 στο Σεντ Λούις για την 1η του Μάη 1890. Ετσι η μέρα αυτή γίνεται δεκτή σαν η μέρα για τη διεθνή εκδήλωση» (Ουίλιαμ Φόστερ: «Η Ιστορία των τριών Διεθνών», Αθήνα 1975, σελ. 175).

Γιατί όμως η 1η Μάη; Ηταν η μέρα της μεγάλης απεργίας στο Σικάγο των ΗΠΑ με αίτημα την καθιέρωση της 8ωρης εργάσιμης μέρας, αντί της 10ωρης, 11ωρης έως και 14ωρης που ήταν ως τότε. Απεργία η οποία συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες και που βάφτηκε στο αίμα των εργατών από το χτύπημα της αστυνομίας με εντολή των καπιταλιστών, ενώ οι ηγέτες, πρωτεργάτες των τότε εργατικών κινητοποιήσεων για το 8ωρο, καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν. Ας δούμε σύντομα το ιστορικό της απεργίας του 1886 για το 8ωρο:

Η 1η Μάη 1886 ήταν μέρα απεργίας. Τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οι οικοδομές παρατημένες, δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων. Στο Σικάγο έχει προγραμματιστεί να γίνει η συγκέντρωση για τη διεκδίκηση του 8ωρου. Οι εργάτες, γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής. Ομως, στους πλαϊνούς δρόμους και τις γύρω στέγες η ατμόσφαιρα ήταν απειλητική. Η απεργία πετυχαίνει, ενώ ήδη τους δυο προηγούμενους μήνες σε ορισμένους χώρους η μείωση του χρόνου εργασίας είχε κατακτηθεί. Ενα το σύνθημα της διαδήλωσης: «Οχτώ ώρες δουλειάς, οχτώ ώρες ανάπαυση και μόρφωση, οχτώ ώρες ύπνο». Η διαδήλωση άρχιζε. Οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της αλληλεγγύης. Τα παιδιά συχνά έφευγαν από τους γονείς και έτρεχαν μπροστά. Ολοι γελούσαν με μια αλλόκοτη αγαλλίαση. Συνέχεια κοιτούσαν πίσω το συμπαγή όγκο που βάδιζε και ήταν σαν να έβλεπαν το σύμβολο της δύναμης των ενωμένων εργατών.

Η συγκέντρωση ήταν μεγάλη στην πλατεία Χεϊμάρκετ και ενώ ο Σπάις μιλούσε στο συγκεντρωμένο πλήθος, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση και ξαφνικά βόμβα σκάει μέσα στο πλήθος. Η Αστυνομία πυροβολούσε άγρια προς όλες τις κατευθύνσεις και το αίμα βάφει το πλακόστρωτο της πλατείας. Ακολουθεί μια κόλαση. Η προβοκάτσια ήταν καλά στημένη, «Αίμα τώρα!», ωρυόταν την επομένη μέρα ο Τύπος. «Κρεμάστε τους πρώτα και ύστερα δικάστε τους»! Οι Αλμπερτ Πάρσονς, Ογκαστ Σπάις, Σαμ Φίλντεν, Μάικλ Σβαμπ, Τζορτζ Ενγκελ, Αντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ και Οσκαρ Νιμπ έπρεπε να κρεμαστούν!

Η δίκη αρχίζει στις 21 Ιούνη 1886, με δικαστή τον Τζόζεφ Ε. Γκάρι. Στη διάρκεια της δίκης εκφράζεται η άποψη ότι ο άγνωστος βομβιστής εμπνεύστηκε την ιδέα να ρίξει τη βόμβα από τα λόγια και τις ιδέες των κατηγορουμένων! Στις 9 Οκτώβρη βγήκε η καταδικαστική απόφαση: Θάνατος διά απαγχονισμού για όλους εκτός του Οσκαρ Νιμπ! Μια μέρα πριν την εκτέλεση, στις 11 Νοέμβρη 1887, ο κυβερνήτης της Πολιτείας μετέτρεψε τις ποινές των Φίλντεν και Σβαμπ σε ισόβια κάθειρξη. Την ίδια μέρα, ο 22χρονος Λινγκ - Γερμανός μετανάστης που δε μιλούσε καν αγγλικά - αυτοκτονεί ή δολοφονείται στο κελί του. Καθώς η θηλιά έσφιγγε στο λαιμό του ενός από τους τέσσερις εκτελεσθέντες, του Αλμπερτ Πάρσονς, αυτός φώναζε: «...Αφήστε ν' ακουστεί η φωνή του λαού»!

(Οι περιγραφές των γεγονότων αναδημοσιεύονται από το βιβλίο «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ»).