Ορισμένοι παριστάνουν πως τώρα ανακαλύπτουν ότι τα επόμενα χρόνια η εικόνα με τις συντάξεις θα είναι πολύ χειρότερη ακόμα και από τη σημερινή. Ομως το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση Παπανδρέου, από το Μάη του 2010 έχουν ψηφίσει το «νόμο Λοβέρδου». Το γνωστό τερατούργημα, το οποίο, όπως κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ, καταργεί τις συντάξεις όπως τις γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Στην ουσία, ο νόμος καταργεί τον κοινωνικό χαρακτήρα που είχε επί δεκαετίες το κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα και αντικαθιστά την ιδέα της οικονομικής εξασφάλισης των γερόντων, με τη χορήγηση ποσών επιδοματικού χαρακτήρα. Τους βαφτίζουν, μάλιστα, με βαρύγδουπες ονομασίες τύπου «βασική» ή «εθνική» σύνταξη. Οι ρυθμίσεις του νόμου που εισάγουν την ιδέα της «βασικής σύνταξης», θα αρχίσουν να ισχύουν από το 2015, ενώ το ύψος της, είναι ...360 ευρώ!!!

Ο σχετικός νόμος, λοιπόν, κατά παράβαση κάθε λογικής που ίσχυε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, εκμεταλλευόμενος όμως τους αρνητικούς, για το λαό, συσχετισμούς δύναμης, καθόρισε ότι κάθε υποχρέωση του κράτους εξαντλείται στα 360 ευρώ. Από εκεί και πέρα -και με βάση τα σημερινά δεδομένα- οι συντάξεις μπορεί να έχουν κάποιο συμπλήρωμα, στη βάση της ανταποδοτικότητας, με την προϋπόθεση ότι τα Ταμεία των εργαζομένων θα είναι σε θέση να πληρώνουν συμπληρωματικά ποσά. Μόνο που εδώ και μια τριετία η πολιτική λεηλασίας τόσο των κύριων, όσο και των επικουρικών ταμείων των εργαζομένων έχει ενταθεί σε τέτοιο βαθμό, που θεωρείται βέβαιο ότι μόνο επιδείνωση της θέσης τους θα πρέπει να περιμένει κανείς.

Η χειροτέρευση των όρων συνταξιοδότησης, που επέβαλε ο νόμος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ του 2010, έγιναν ακόμα χειρότεροι από τις επόμενες κυβερνήσεις, αρκεί μόνο να θυμηθούμε τα δύο επιπλέον χρόνια εργασίας που προστέθηκαν από πέρσι σε κάθε περίπτωση εργαζόμενου προς συνταξιοδότηση. Και δεν πρόκειται να μείνουν εδώ. Η πολιτική που ακολουθούν απέναντι στα Ταμεία προδικάζει με μαθηματική ακρίβεια την επόμενη μέρα. Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι η άρση των υποχρεώσεων του κράτους απέναντι στα Ταμεία, η συνεχής μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, τα αλλεπάλληλα «κουρέματα» των αποθεματικών των Ταμείων, δεν είναι αποσπασματικές ενέργειες, για να καλυφθεί κάποιο έκτακτο κενό. Είναι στοιχεία μιας πολύ καλά επεξεργασμένης πολιτικής, που στόχο έχει να μεταφέρει όσο γίνεται περισσότερους οικονομικούς πόρους από τα Ταμεία των εργαζομένων, στα θησαυροφυλάκια της άρχουσας τάξης. Στην προκειμένη περίπτωση αυξάνοντας συνεχώς τα όρια ηλικίας και μειώνοντας παράλληλα το ύψος των συντάξεων.

Η οικονομική ολιγαρχία ήταν πάντα ταυτισμένη με την ωμή αρπαγή και τη στυγνή εκμετάλλευση. Τώρα, με την οικονομική κρίση, δε θα είναι λίγοι οι εκπρόσωποί της, που ονειρεύονται ακόμα και την πλήρη κατάργηση των συντάξεων. Δε μιλάμε για υπερβολές. Ακόμα και όπως έχουν διαμορφωθεί μέχρι σήμερα τα πράγματα, είναι απόλυτα βέβαιο ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, σύντομα θα είναι πολλοί λίγοι εκείνοι που τελικά θα καταφέρνουν να συνταξιοδοτούνται. Απέναντι σε αυτή την πολιτική, δε χωράει καμιά αναμονή. Εχει ήδη ωριμάσει η στιγμή που θα πρέπει οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι γυναίκες, οι νέοι και οι νέες, να συσπειρωθούμε στη Λαϊκή Συμμαχία της αντίστασης για την απόκρουσή της. Στη Λαϊκή Συμμαχία της αντεπίθεσης στην κατεύθυνση της λαϊκής εξουσίας.