Η τροπολογία του ΠΑΣΟΚ για προγράμματα που δήθεν θα ανασχέσουν την ανεργία με την προϋπόθεση όμως ότι οι εργαζόμενοι σε αυτά θα λαμβάνουν μισθό 490 ευρώ, μαρτυρά ένα και μόνο πράγμα: Κεφάλαιο και κυβέρνηση μεθοδεύουν νέο χτύπημα στις συλλογικές συμβάσεις και στους μισθούς και μετατρέπουν τα λεγόμενα Προγράμματα «Κοινωφελούς Εργασίας» ως τον πολιορκητικό κριό για να συμπιεστούν ακόμα παραπέρα οι μισθοί στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σκοπός τους δεν είναι η προστασία των ανέργων αλλά να συντρίψουν το εργατικό εισόδημα και ό,τι εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι εργαζόμενοι σε τέτοιου είδους προγράμματα, ονοματοδοτούνται ως «ωφελούμενοι άνεργοι». Κάτω από τον εκβιασμό της ανεργίας η συγκυβέρνηση προωθεί μια «γκρίζα» ομάδα «απασχολήσιμων» σε βασικούς κοινωνικούς τομείς και υπηρεσίες, όπως δήμους, σχολεία, νοσοκομεία, οι οποίοι θα αμείβονται περίπου με το επίδομα που λάμβαναν οι άνεργοι πριν ένα χρόνο, δουλεύοντας σκληρά. Να πώς το επίδομα ανεργίας μετατρέπεται σε «επίδομα εργασίας» και ο μισθός σε πρόσκαιρο βοήθημα.

Ετσι «πριν αλέκτορα φωνήσαι...», πριν δηλαδή ο ΣΕΒ προλάβει να πει, όπως το έκανε την περασμένη βδομάδα μέσω του προέδρου του, ότι σημασία δεν έχει το ύψος του μισθού και ότι αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει είναι η δουλειά και με όποια αμοιβή ελεήσουν κράτος και εργοδότες, η κυβέρνηση έσπευσε να συμμορφωθεί. Τη στιγμή μάλιστα, που χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι οδηγούνται στην απόλυση και πολλοί απ' αυτούς στην ανεργία. Γι' αυτό είναι τουλάχιστον πρόκληση να επικαλείται η κυβέρνηση τους ανέργους, όταν η ίδια απολύει υπαλλήλους. Ανακύκλωση και προσωρινή αντικατάσταση δημόσιων υπαλλήλων με δικαιώματα (όποια τους έχουν απομείνει) με φθηνούς εργαζόμενους με ημερομηνία λήξης, αυτή είναι η ουσία του προγράμματος.

Με τον τρόπο αυτό εμπεδώνεται ευρύτερα ο συρρικνωμένος κατώτερος μισθός, των 490 ευρώ καθαρά για τους άνω των 25 ετών και 420 ευρώ καθαρά για τους νεότερους, ως το «ταβάνι» των αποδοχών που πρέπει να έχουν οι μισθωτοί στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, κάτι που απαίτησε και ο πρόεδρος του ΣΕΒ, λέγοντας ότι λίγοι μόνο εργαζόμενοι αμείβονται με τις κατώτερες αποδοχές και πως οι μέσοι μισθοί βρίσκονται πολύ πάνω από τους κατώτερους. Ετσι, στρέφουν τη συζήτηση στο πόσο κάθε φορά θα χάσει ο εργάτης και όχι στο πόσο πρέπει να αυξηθεί ο μισθός του. Αυτούς που διατυπώνουν τέτοιου είδους αξιώσεις η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τους θεωρεί «κοινωνικούς εταίρους» και συνομιλητές στην ατζέντα για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Για πρώτη φορά καθορίζεται ύψος ανώτατου μισθού πιο κάτω από τον κατώτατο, ανοίγοντας επικίνδυνους δρόμους.

Αλλά ακόμα και αυτοί οι γλίσχροι μισθοί που όλο και επεκτείνονται, βρίσκονται υπό αμφισβήτηση, αφού οι σχετικοί νόμοι προβλέπουν τη νομοθέτηση ενός μόνιμου μηχανισμού «αυτόματης» διαμόρφωσης των κατώτερων μισθών που θα παίρνει υπόψη του τους μισθούς Βουλγαρίας και Τουρκίας, δηλαδή 180 ευρώ. Αλλωστε, όσο θα επιβάλλονται ευρύτερα οι κατώτεροι μισθοί και τα μεροκάματα πείνας, τόσο ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα πιέζει για εκ νέου μειώσεις και στους κατώτερους και συνολικά στην τιμή της εργατικής δύναμης, μαζί και σε νέες απαλλαγές προς τους εργοδότες για τις ασφαλιστικές εισφορές που και αυτές θεωρούνται «υψηλές» και εμπόδιο στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Κατά συνέπεια, και αυτό το πρόγραμμα εντάσσεται στη συνολική επίθεση κατά της εργατικής τάξης, εργαζόμενων και ανέργων.